Vikan - 21.12.1967, Blaðsíða 27

Einu sinni var kona.
Hún átti tíu börn.
Þau voru stundum erfið,
og mamma þeirra
var oft þreytt og döpur.
Stundum varð hún
að vinna um nætur,
vegna þess, að börnin
létu hana ekki fá
nokkurn frið á daginn.
Þau voru sífellt að kalla:
Mamma, mamma!
Við viljum brauð!
Við viljum mjólk!
Gefðu okkur gott!
Við viljum fara út!
Við viljum koma inn!
Mig vantar vettlinga!
Það er gat á sokkunum mínum!
Égfinn ekki stigvélin mín!
Hann er að stríða mér!
Hún var að klípa mig!
Hann byrjaði!
Allt þetta og miklu fleira
glumdi í eyrum mömmu
alla daga
og þessu til viðbótar
voru skælur og rifrildi.
Þegar jólin nálguðust,
fór mamma að
hugsa um allt,
sem hún þyrfti að gera
fyrir jólin.
Hún þurfti að gera hreint,
hún þurfti að sauma föt,
hún þurfti að baka,
hún þurfti að búa til
jólagjafirog pakka þeim inn.
Snemma morguns,
þegar mamma var búin
að klæða börnin tíu,
gefa þeim að borða
og hleypa þeim út,
tók hún vatn í fötu
og stóra tusku
og byrjaði að þvo
glugga, veggi og hurðir.
Hún var rétt byrjuð,
þegar dyrabjallan glumdi.
Mamma fór til dyra
og opnaði þær.
Inn ruddustöll börnin
snjóug og rennblaut.
Þau æptu öll í kór:
„Það er svo kalt,
við ætlum að vera inni.“
Mamma hengdi upp öll
?(> vikan “• «*■
TID IÞfKKII ANGAR
BARNASAGA OG TEIKNINGAR
EFTIR
HERDÍSI EGllLSDÓTTIR
I
4M
j \
j\
'á
j \
> t
J \
J \
J \
J \
J \
J \
J \
> t
J \
J \
J \
> \
;\
J\
J\
J \
J\
> l
J \
J\
J\
J\
J \
J\
J\
J\
>,
J\
J \
J\
> ^
J\
J \
> \
J \
J \
J\
J \
J \
> c
> t
J \
J \
J \
J \
J \
J \
J<
J V
J V
J w
J\
J \
J \
J \
> s.
J \
J \
J\
blautu fötin þeirra,
lánaði þeim liti og bækur,
og hélt svo áfram að þvo.
Fyrstu fimm mínúturnar
gekk allt vel.
En þá byrjuðu börnin
allt í einu að rífast
út af litunum
og allt lenti í áflogum
og eltingarleik um íbúðina.
Mamma reyndi að
stilla til friðar,
en það heyrðist ekki
til hennarfyrir hávaða.
Loks hljóp einn drengurinn
aftur á bak á fötuna,
datt á rassinn
ofan í sápuvatnið
og valt um koll.
Vesalings mamma!
Gólfteppið varð rennandi,
fötin barnanna,
og litabækurnar.
Mamma þurrkaði allt upp,
lét börnin tíu hafa þurr föt,
en hún gafst upp
við að gera hreint.
Næsta morgun
tók mamma fram
saumavélina sína.
Hún mátti til með
að sauma jólaföt
á börnin sín tíu.
Hún sótti efnið,
*1’
>.
> s.
J \
j s
j \
j\
j \
j\
j \
j\
j \
j\
j \
j \
j\
j \
j\
j \
j \
j \
j<
j \
j \
j\
j\
j\
j \
j \
j \
j \
j\
j\
sem hún átti
inni í skáp.
Svo sneið hún
með stóru skærunum sínum
kjóla og skyrtur
Allt í einu stukku
öll börnin inn úrdyrunum.
Þau rifualltogslitu
út úr höndum mömmu.
Þau klipptu götá efnið
þau brutu nálina
í saumavélinni
og dreifðu títuprjónum
> ^
> ^
> s.
>^
> t
> v
>
>,
j\
j \
j \
j \
j \
A\
A
j\
>^
> ^
>
> ^
> ^
> ^
>^
> ^
> s.
> v
j\
j \
j \
út um allt gólf.
Þegar börnin tíu voru
háttuð og sofnuð
lagaði mamma til
vafði efnissnifsunum saman
en gafst upp við að sauma.
Næsta morgun
tók mamma fram
búrvigtina sína
kökukeflið, mót,
hveiti, sykur, egg
og fleira til að baka úr.
>^
j\
j\
j\
j \
j \
j\
> ^
> v
>^
>^
>^
>^
> v
> ^
j\
j\
j\
> ^
j\
j \
j\
j\
> s.
>^
> ^
>^
>^
>^
>^
>^
Hún ætlaði að byrja á
jólabakstrinum.
Þegar börnin tíu sáu
hvað hún var að gera,
slepptu þau sér alveg
þau gripu stórar flygsur
úr deiginu
köstuðu því allar áttir,
klíndu því í gólfteppið
og klesstu því í hárið á sér.
Alls staðar var deig,
líka neðan í skónum þeirra.
Mamma slökkti á
bakarofninum,
tíndi saman dótið
hreinsaði verstu klessurnar,
en gafst upp við að baka.
Næsta morgun, þegar börnin
tíu voru farin út,
fór mamma upp á stól,
teygði sig upp í
efsta skáp.
Hún tók niður úr honum
tíu jólagjafir,
handa börnunum,
fallegan pappír,
límband og borða.
Svo byrjaði hún að
pakka inn gjöfunum.
Þegar hún var að
enda við síðasta pakkann,
ruddust börnin tíu
inn úr dyrunum,
rifu utan af
> V
J \
J\
> K.
> .
> S.
JS
J \
> ^
J \
> ^
>v
>^
> y.
> .
>v
>^
J \
j \
> ^
öllum pökkunum,
eyðilögðu bréfin
og slitu borðana.
Um kvöldið
tíndi mamma ruslið saman,
henti rifnu bréfunum
en gafst upp við
að pakka inn gjöfunum.
Næsta morgun fór mamma
alls ekkert á fætur.
Þegar börnin tíu
ruddust inn í eldhús
til að heimta mat,
urðu þau alveg hissa:
Enginn matur - engin mamma!
Þau tróðust öll
inn í svefnherbergið
og hrópuðu og kölluðu.
Mamma vaknaði.
Þá sagði hún:
Elsku börnin mín.
Ég er eitthvað lasin.
Sækið lækninn okkar.
Hann hjálpar mér.
Öll börnin ruddust
inn til læknisins.
Þau töluðu öll í einu.
Hann gat varla
skilið orð af því,
sem þau sögðu.
Hann kom strax
og skoðaði mömmu.
Börnin stóðu öll
í kringum rúmið
og gláptu stórum augum
á mömmu og lækninn.
Þegar hann var búinn
að spyrja mömmu
margra spurninga,
varð hann alvarlegur
á svipinn
og brúnaþungur.
Hann kallaði á börnin
fram í stofu
og sagði við þau:
„Viljið þið eiga
mömmu ykkar lengur?“
Börnin tíu urðu bæði
undrandi og hrædd.
„Já, auðvitað
viljum við það.“
„Jæja“, sagði læknirinn,
„þá verðið þið
að hugsa meira
um hana framvegis.
Nú tek ég hana með mér ,
»•tbl- VIKAN