Vikan - 21.12.1967, Blaðsíða 31

Venjuleg karfa, hún var úr krystal,
sagði mamma.
— Hva5 er krystall, spurði Elisa-
beth.
— ÞegiSu, sagði Josie, en
mamma sagði að það væri fínasta
glerið.
Rósirnar voru heldur ekki venju-
legar rósir, bessar voru hvltar, en
Elisabeth hélt rsð allar rósir ættu
að vera rauðar.
— Sú er vitlaus, sagði Josie.
— Hver ó að bera körfuna?
— Ég er elzt, sagði Christabel,
— ég ætti að bera hana.
— Ég er eini strákurinn, sagði
Godfrey, — það er bezt að ég geri
það.
— En ég heiti Josephine, ( höf-
uðið á henni, sagði Josie.
Svo spurðu þau móður sína, og
hún sagði að Elisabeth ætti að
halda á körfunni.
— Hversvegna, hrópuðu börnin.
— Vegna þess að hún er yngst.
Þau höfðu aldrei heyrt neitt því-
líkt. — Hún brýtur hana, kölluðu
þau öll f kór.
— Ég skal passa hana vel, sagði
Elisabeth.
Hún var glöð og stolt, þegar
móðir hennar fékk henni þessa
skínandi körfu, fyrir utan dagstofu-
dyrnar.
Langamma sat í hægindastól.
Hún var með hvítt og silfurofið sjal
á herðunum og hvítt teppi á hnján-
um. í augum Elisabeth var hún öll
hvít og silfurlit, hárið var líka hvftt
og hún hélt um fíngerðan staf með
silfurhún. Svo sá Elisabeth nokkuð
sem kom henni til að þagna í miðri
línu,- á nefbroddi langömmu hékk
daggardropi.
Eldri og reyndari börn hefðu
hugsað með sér að langamma ætti
að snýta sér, en Elisabeth fannst
þessi titrandi daggardropi svo fall-
egur, og það glitraði á hann, þeg-
ar hún hreyfði höfuðið. Þetta minnti
Elisabeth á eitthvað, en hún gat
ekki munað hvað það var. Hún
starði heilluð á dropann, svo hún
tók ekki eftir þvf þegar systkini
hennar voru búin með versið.
—........halelúja . . . !
Það var þögn.
— Elisabethl hvíslaði Christabel.
— Haltu áfram, sagði Godfrey.
Josie ýtti við henni.
Elisabeth hrökk við og missti
körfuna. Rósirnar lágu út um allt
gólf og karfan brotnaði í þúsund
mola.
Löngu seinna, það var raunar
aðeins klukkutíma seinna, en Elisa-
beth fannst það vera fleiri tfmar,
kom móðir hennar upp.
— Langamma vill tala við þig,
sagði hún.
Elisabeth lá bak við kistuna, og
flauelskjóllinn hennar var orðinn
rykugur, en henni var alveg sama.
Hún hafði ekki farið niður til að
drekka te og hún hafði ekki einu
sinni skoðað jólagjafirnar.
Hún hafði heyrt föður sinn segja:
— Til hvers er að gefa henni jóla-
gjöf, hún getur ekki einu sinni lært
að nota það sem hún hefir fengið.
Elisabeth hafði gert eins lítið úr
sér og hún gat, bak við kistuna,' en
nú leit hún upp og spurði: — Vill
hún tala við mig?
Langamma horfði á Elisabeth, á
rykugan kjólinn, grátbólgið andlit-
ið og stuttu fæturna, sem ekki náðu
niður á hjólinu.
Elisabeth fannst einhver segja: —
Eitthvað verður að gera. Það hlaut
að hafa verið langamma, það var
enginn annar inni í stofunni, en
röddin virtist koma einhversstaðar
ofan frá, frá jólatréstoppnum. í
sömu andrá heyrðist eitthvað strjúk-
ast við greinarnar, og álfabrúðan
sveif niður, rétt eins og hún væri
að fljúga. Hún lenti rétt hjá staf
langömmu.
— Hamingjan góða, en sú heppni,
sagði langamma, og nú kom rödd-
in greinilega frá henni. — Ég ætl-
aði að fara að segja að þú þyrftir
á góðum Ijósálfi að halda.
— Ég? sagði Elisabeth .
— Já, þú, sagði langamma. —
Það er bezt að þú fáir þennan álf.
— Hvað með hin? spurði Elisa-
beth.
— Láttu mig um það, sagði lang-
amma.
— En jólatréð næsta ár?
— Það er langt til næstu jólar
sagði langamma, — við sjáum tih
Elisabeth kraup niður á gólfið og
lyfti álfabrúðunni varlega upp.
r— Hvernig á að passa hana?
spurði Elisabeth.
— Hún á að passa þig, sagði
mamma, en eins og allir vita, sem
hafa lesið álfasögur, eiga álfarnir
það til að snúa hlutunum við.
— Ja svei, sagði Josie, — þetta
er bara venjuleg brúða, klædd í
álfaföt. Josie var afbrýðisöm.
— Hún er alls ekki venjuleg,
sagði Elisabeth, og þið munuð sjá
að Elisabeth hafði á réttu að standa.
— Hvað heitir hún? spurði Josie.
— Hún þarf ekkert nafn, hún er
bara álfabrúðan, sagði Elisabeth.
— Hvernig á ég að passa hana sem
bezt?
Alfabrúðan horfði beint fram fyr-
ir sig, en Elisabeth hlýtur að hafa
snert töfrasprotann, því að hann
hreyfðist mjög hægt í hendi álfa-
brúðunnar.
— Hvar á hún að búa, spurði
Josie, — ekki getur hún búið I
brúðuhúsinu. Álfar búa hvergi,
sagði Josie, fýlulega.
— Þeir verða, sagði Elisabeth. —
Mamma segir, að sumt fólk segi,
að álfarnir hafi verið fyrsta fólkið,
svo þeir búa einhversstaðar. Svo
sneri hún sér að föður sfnum og
spurði: — Pabbi, hvar bjó fyrsta
fólkið?
— í hellum, held ég, sagði pabbi.
— Elisabeth getur aldrei búið til
'helli, sagði Josie.
Elisabeth var rétt búin að opna
munninn til að segja nei, en þá
hljómaði ting í höfði hennar. Það
var svo tært og skært, eins og í
glerbjöllunum. — Ting. Hjólhesta-
karfa, sagði hljómurinn.
Elisabeth vissi vel hvernig hell-
ar voru, það höfðu verið nokkrir
hellar við ströndina; það var lika
einn stór inni f skóginum, handan
við akurinn, og einmitt þessi jól
hafði verið hellir í jötuskreyting-
unni í skólanum. Hefði hún verið
gáfuð, eins og hinir krakkarnir,
hefði henni aldrei dottið í hug að
það væri hægt að nota körfu af
reiðhjóli til þess arna. En einmitt
vegna þess að hún var ekkert gáf-
uð, þá fór hún að athuga þetta
nánar.
Hún tók körfuna af nýja hjólinu
og setti hana á hliðina.
Hljómurinn hafði haft á réttu að
standa, þegar karfan var komin á
hliðina, var hún eins í lögun og
hellir.
Hellirinn í skóginum var grasi
vaxinn, hvernig skildi álfagras
vera? Hljómurinn sagði ,,mosi".
Hún vissi vel hvar mosinn var, hún
hafði farið með krökkunum til að
tína mosann, sem settur var á jóla-
trésfótinn. Fyrir viku síðan hefði
Elisabeth ekki þorað ein út í skóg,
en nú hafði hún álfabrúðuna og
lagði hiklaust af stað gegnum garð-
inn, yfir götuna og akurinn, og
leið ekki á löngu áður en hún var
komin til baka með nóg af mosa,
sem hún bar í pilsinu sínu.
Hún þakti alla körfuna með mosa,
svo tók hún stórt pappaspjald, setti
mosa á það og setti körfuna ofan
á, svo það var eins og hún stæði
á mosabreiðu.
Það var mesta furða hve hug-
myndaflugið getur breytzt. Elisa-
beth hugsaði um hvað hún ætti að
gera næst, og það brást ekki, að
hljómurinn svaraði henni, rétt eins
og sjálfvirkur spilakassi. Og þann-
ig hélt hún áfram, þangað til hún
var búin að búa hellinn allskonar
hlutum og þægindum handa álfa-
brúðunni.
— Nei, sjáið þið hvað Elisabeth
hefir gert, sagði Christabel undr-
andi. — Sjáið, hvað þetta er fallegt!
Jcsie rétti fram höndina til að
snerta einn litla stólinn, en Elisa-
beth fann einhverja tilfinningu innra
með sér, eins og hún hefði verið
snert töfrasprota.
— Ekki snerta, sagði Elisabeth
við Josie.
Vorið kom og Elisabeth vakti
alltaf jafn vel yfir velferð álfabrúð-
unnar.
Einn morguninn voru börnin á
leið til skólans, og Christabel sagði
að venju: — Elisabeth, þú hefur
ekki burstað fennurnarl
Elisabeth var að því komin að
fara til baka, en hætti við. Hún
hafði nefnilega heyrt ting, þegar
hún var ( baðherberginu, og mundi
þá eftir tönnunum. — Ég hef burst-
að þær, sagði Elisabeth, eiginlega
undrandi yfir sjálfri sér, og Christa-
bel var ekki síður undrandi.
Við viljum minna á að áramótafagnaður
verður haldinn á gamlárskvöld eins og
undanfarin ár, og verður tekið á móti
borðpöntunum alla daga nema miðviku-
daga í skrifstofu hússins frá kl. 5-7.
Ennfremur verður opið nýársdagskvöld
til kl. 2 og annan í nýári til kl. 1.
Við óskum öllum viðskiptavinum okkar
gleðilegra jóla og góðs nýárs.
VEITINGAHÚSIÐ
ítómu.
5i. tbi. VIKAN 31