Vikan - 21.12.1967, Blaðsíða 18

— Nei! sagði hann rámur, þegar
hún lauk máli sínu. — Jesús Krist-
ur! Nei, Prinsessa.
— Þetta er eina leiðin, sem virk-
ar í tvær áttir og sem við eigum
til.
— En þú getur það ekki! Þú
kemst oidrei í gegnum þetta allt
samar
— 'Hvaðt! hluta? Tvíburana?
hún hrisi! r.öfuðið. — Ég veit það
ekki. Kannske.
— Og eftir það?
stýrishiólinu, hvíldi höfuðið á þeim
nokkra hríð, lyfti því síðan aftur
og leit á hana. Það var brosgretta
á vörunum.
— Við hefðum aldrei átt að
hætta í glæpunum, sagði hann
þreytulega.
16.
Nýju fiarskiptitækin tvö voru til
húsa í kofa skammt frá aflstöð-
inni, sem lá miðsvegar með nyrðri
vegg garðsins Þeim var stjórnað
Hún þekkti þennan loftskeyta-
mann í sión, en ekki með nafni.
Þetta var svarthærður Grikki með
glampandi andlit og lítil, svört
augu.
— Hvað er það? Það vottaði
fyrir tortryggni í svip hans.
— Ég var að fylgiast með varð-
mönnunum. Þeir eru úr mir.ni deild
í nótt. Vissirðu, að það rýkur úr
rafmagnskaplinum hérna fyrir ut-
an?
— Rýkur? hann fylgdi bendingu
»»»»0»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»<>»»»«»»»»»»»»»»»»»»»»<S>»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»0»»»»»»»<»»»»»»»»»»<>»
EFTSR
PETER O'DONNEL
FRAMHALDS-
SAGAN
21. HLUTI
»♦»»»»»»<>»»♦»♦♦»»»-»«>»■»»<«
— Það hefur verra komið fyrir
mig. Þetta er bara slæmur tími.
Hann lokaði augunum í nokkrar
sekúndur og opnaði þau strax aftur.
— En eftir það, Prinsessa? Jesús
minn! Þú getur ekki flogið Dúfunni,
og þú getur ekki komizt fótgang-
andi burtu!
— Hver segir, að ég komist ekki
burt fótgangandi. Ég hef töluverða
tilfinningu fyrir því í hvaða átt á að
stýra þeim.
Mennirnir, sem byggðu höllina,
komu hingað á fæti, upp með ánni.
Sú leið er nú lokuð en ég þarf ekki
annað en finna mér leið, kringum
þá lokun.
— Það getur verið, að þú verðir
að hringsnúast í hundrað kílómetra,
fótgangandi, innan um öll þessi
andskotans fjöll, áður en þá finnur
þá leið.
— Hvað eru hundrað kílómetrar?
Tíminn er eina vandamálið. Ég verð
að komast út í tæka tíð, til að vara
Tarrant við.
Hann hristi höfuðið ringlaður. —
í guðs bænum, Prinsessa! ....
— Það er einmitt mergurinn máls-
ins, Willie. Og þá skaltu ekki deila
meir.
Hann ætlaði að Ifta undan, en
hún leyfði honum það ekki. Að
lokum sá hún vonlausa uppgiöf
læðast yfir andlit hans. Þá opnaði
hún ánægð dyrnar, sté niður úr
trukknum, síðan sneri hún sér við
og horfði á hann með þurrlegu
brosi.
— Láttu þér nú ekki þykja þetta
leiðinlegt, Willie vinur. Að minnsta
kosti eigum við þá hálfan leik núna.
Við höfðum ekkert áður.
Hann krosslagði hendurnar á
með fjarstýritækium úr ákveðnu
herbergi í höllinni.
Einn maður var stöðugt á vakt
í senditækiahúsinu með símasam-
band við loftskeytamanninn f stjórn-
klefanum.
Klukkan var tvö þrjátíu um
morguninn og hálftími sfðan síð-
ustu vaktaskipti fóru fram. Modesty
Blaise gekk hljóðlega meðfram
dalsveggnum, í áttina að talstöðv-
arhúsinu. Tveir varðmenn voru á
verði á þessum slóðum; þeir áttu
að sjá um skotfærageymsluna og
Dúfuna, sem stóð undir berum
himni á flugbrautarendanum, en
nú voru þeir næstum mílu burtu
þaðan, sem Modesty stóð nú.
Skuggi hreyfðist og Willie Garv-
in kom laust við handlegg hennar.
Hann þurfti ekkert að segja. Ailt
sem framundan lá, hafði verið
skipulagt daginn áður, þessar tvær
klukkustundir, sem þau höfðu ver-
ið ein saman á húsaleiksviðinu.
Modesty var með Colt. 32 um
mittið. Kongóvopnið í hendinni. —
Hún greip handlegg Willie eitt
andartak svo gekk hún að dyrum
kofans. Hægt og varlega tók hún
um húninn, sneri honum og opnaði
dyrnar ofur gætilega. Ekkert Ijós
sást, því öll híbýli f dalnum voru
ævinlega myrkvuð í varnarskyni,
ef vera mætti að flugvél flygi yfir.
Þykkt tjald hékk frá lofti til gólfs
á bogabraut fyrir innan dyrnar.
Þegar hún lokaði dyrunum á
eftir sér, heyrði hún stól færðan
til, inni f herberginu. Sá, sem inni
var, hafði heyrt hana koma. Hún
ýtti tjaldinu tii hliðar, gekk rólega
fram og sagði: — Rólegur, það er
bara ég.
hennar með augunum og um leið
og hann leit til hliðar, tók hún
snöggt stökk fram á við og sló með
kongóvopninu, rétt fyrir neðan eyr-
að. Hann sé í hnjáliðunum, og áð-
ur en hann var kominn í gólfið,
var hún komin út að öðrum veggn-
um og bankaði nokkur iétt högg
á hann með kongóvopninu.
Willie var úti og hlustaði. Nokkr-
um sekúndum seinna kom hann inn
og dró tjaldið á eftir sér. Modesty
laut yfir meðvitundarlausan mann-
inn og renndi bómull með svæfing-
arlyfjum í aðra nös hans. Willie
gekk beint að talstöðvunum. Þær
varu tvær. Báðar eins kílóvatts
Telefunken. Önnur var í sambandi,
hin var til vara.
Hann tók f jarstýringartengilinn
úr varatækinu og stakk f staðinn
teglinum, sem lá til stjórnartækj-
anna, sem voru í kofanum. Modesty
tók sér stöðu við hlið hans og horfði
á, þegar hann skrifaði hjá sér á
hvaða bylgju tækin voru stillt. —
Hann var með þunna bómullar-
glófa.
Hún tók pappírsrenning upp úr
vasanum og lagði hann á bekkinn
við olnboga hans. Á honum stóð:
„Mercycorps, London. Til dr. Letts,
varðandi cnpskurð á S. Pepys
528625, undirliðsforingja. Sjúk-
dómsgreiningin fullkomlega rétt.
Sjúklingurinn þarfnast mikilla varn-
arlyfja. Leggið þau til — Dr. Ramp-
al.
Willie stillti senditækin á bylgju-
lengdina fimm hundruð kflórið,
neyðarbylgjuna, sem öll skip á sjó
hlusta stöðugt á. Jafnvel lítið skip
með einn loftskeytamann myndi
hafa kerfi til að gera honum við-
18 VIKAN «•tbl-