Vikan - 28.03.1968, Page 12

1_J ann kemur til dyranna á rauðri sport-
* skyrtu og býður mér að ganga í bæinn.
— Ég var að grafa upp fyrstu Dátaplötuna,
segir hann. Langt síðan maður hefur hlustað
á þetta. Ég flýtti mér nú samt að taka hana
af plötuspilaranum aftur. Ég skal segja þér,
að ég fæ gæsahúð í hvert skipti, sem ég heyri
lagið „Cadillac"!
Komumaður sýnir svipbrigði undrunar.
— /lí, þetta var svo yfirdrifið hjá okkur.
Maður var að rembast við að vera töff.
"D únar Gunnarsson lék með Dátum í tvö
*■ ' ár. Nú er hann mikilvægur póstur í hinni
ágætu hljómsveit Ólafs Gauks, söngvari og
bassaleikari.
— Nei, ég hafði aldrei snert á bassa, þeg-
ar ég byrjaði hjá Gauknum. Ég var hálf
smeykur við þetta í byrjun, en þetta hefur
víst blessast einhvern veginn, held ég.
Hann skiptir um plötu á plötuspilaranum,
og við hlustum á Supremes næsta hálftím-
ann. Svo býður hann mér upp á kók og sezt
við svo búið í bóndastólinn á heimili sínu
og lætur fara vel um sig.
LJ vaðan hefur þú músikgáfuna?
— Tja, þessu er ekki gott að svara.
Hann rórillar sér í stólnum og veltir vöng-
um um stund.
— Ætli hún sé ekki komin úr móðurætt-
inni. Ég lærði á gítar hjá mömmu, þegar ég
var 12 ára. Vinnukonugrip, þú veizt. Það
var alltaf gítar á heimilinu. Bara svona
venjulegur kassagítar. Ég held mér sé óhætt
að segja, að þessi gítar hafi kveikt í mér
áhugann á músikinni. Þetta þróaðist svona
smátt og smátt út frá vinnukonugripunum.
Svo var það einhvern tíma, þegar ég var á
14. árinu, að ég eignaðist rafmagnsgítar, sem
ég gat tengt vi,ð útvarp.
"D únar er fæddur í Reykjavík 10. marz
**• 1947. Foreldrar hans eru Þórunn Elfa
Eiðsdóttir og Gunnar A. Magnússon, kaup-
maður. Systkini eru þrjú, ein systir og tveir
bræður, og þau eru öll yngri. Rúnar stundaði
nám við Gagnfræðaskóla Austurbæjar, en
lauk síðan gagnfræðaprófi hjá séra Þorgrími
á Staðarstað. Eftir það sótti hann námskeið
í hagnýtum verzlunarfræðum við Verzlunar-
skólann. Það væri synd að segja, að verzl-
unarlærdómurinn hafi haft hagnýta þýðingu,
því músikin hefur ávallt setið í fyrirrúmi
eftir að námi lauk. og nú sinnir Rúnar auð-
vitað ekki öðru. — Fólk er stundum að spyrja
mig að því, hvað ég geri. Þegar ég svara því
til að ég sé í sextett Ólafs Gauks, verða
Rúnar og unnusta hans, Sigrún Jónatansdóttir, ásamt syninum, sem bráffum verffur tveggja
ára. Hann heitir Þórarinn Gxmnar.
VIÐ HEIMSÆKJUM RÚNAR GUNNARSSON, SEM HEFUR
GETIÐ SÉR GOTT ORÐ SEM LAGAHÖFUNDUR OG SÖNGVARI
MUSIK OGIWUAMUST
ERU HELZTU HUGÐAREFNIN - LJÓSMYNDIR: KARL JEPPESEN
menn eitt spurningarmerki í framan og
spyrja: En hvað gerirðu þá á daginn? Fólk
heldur, að það sé einhver leikaraskapur að
vera í hljómsveit! Fæstir gera sér grein
fyrir því, að það liggur töluverð vinna bak
við hvert einasta lag, sem hljómsveitin flyt-
ur. Og sú vinna fer fram að deginum. Auk
þess kemur meira til hjá Hljómsveit Ólafs
Gauks, undirbúningur og æfingar vegna sjón-
varpsþáttanna.
L7 yrsta hljómsveitin, sem þú lékst með,
*- var Dátar, ekki satt?
— Jú, það má segja það. Að vísu vorum
við þrír félagarnir á Staðarstað, sem komum
saman stöku sinnum til að gutla á hljóðfæri
og spila brids, en það var nú mest upp á
grín. Það var nú raunar nokkuð sérkenni-
legur aðdragandi að stofnun Dáta. Ég frétti
sumsé gegnum kunningja minn, að strákur
úti í bæ væri að smala í hljómsveit. Þessi
strákur var Hilmar Kristjánsson. Ég gaf
mig fram, en síðan auglýsti stóri bróðir
Hilmars, Þráinn, eftir trommara. Ekki stóð
á svörum, en að hæfnisprófi loknu var Stefán
Jóhannsson úrskurðaður skárstur. Síðan kom
Jón Pétur Jónsson, bassaleikari, inn i mynd-
ina, og þar með voru Dátar komnir á kreik.
„Stóri bróðir“ fékk Þóri Baldursson til að
æfa okkur, og hann gaf okkur hollar leið-
beiningar og kom okkur á sporið fyrstu mán-
uðina.
Þaff er alltaf hægt aff gei'a sér tíma til aff
hjálpa til viff uppvaskiff!
Feðgarnir í ró og næffi. i>
12 VIKAN 12- tbl-