Vikan - 15.08.1968, Page 36

HEILDYERZLUN
AGNAR K. HREINSSON
merki sem hægt er að
treysta.
KOLOKFILM ekta kalki-
pappír fyrir vélritun.
SMITAR EKKI
Hreinar hendur — hrein
afrit — hrein frumrit.
ÓSLÍTANDI
Endist lengur en annar
kalkipappír.
BIÐJIÐ UM
KOLOKFILM
kalkipappírinn.
KOLOK — leturborðar úr
plasti og silki fyrir allar
tegundir véla.
Einnig hinir heimsfrægu
„SUPER-FINE“ leturborð-
- Til afgreiðslu strax -
Pósthólf G54 — Sími 16382.
— Meinarðu það sem Archie
...... Hann gleypti munnvatn.
— Heyrðu mig Robina. Ég verð
að skýra þetta .......
— Það er ekkert að skýra.
Mig grunaði svo sem áður, að
það væri fiskur undir steininum.
Það er bara eitt, sem ég ekki
skil: Hvers vegna þú hélzt þig
ekki að veðmálinu og fórst með
mig í tilraunaleikhúsið.
— Robina, þú verður að hlusta
á mig. Hann greip heljartaki
um handlegginn á mér og dró
mig út í háskólagarðinn. — Mig
hefur langað til að kynnast þér,
síðan Archie kynnti okkur í
lok vorannarinnar. Ég var viss
um, að þú værir skemmtileg.
Maður þreytist á því að vera allt-
af trúður. En þú veizt, hvernig
það var mér gazt ekki að
því, að þú værir betri en ég,
það skal ég fúslega viðurkenna.
En það er ekki siður að láta
á sér sjá, að maður sé á hnot-
skóg eftir góðum einkunnum.
Og þú getur ekki neitað því, að
það er erfitt að kynnast þér.
Svo þegar nokkrir strákanna
efuðust um hæfileika mína til
að .... ja, í vissa átt, fékk ég
ástæðu til að ryðjast að þér.
Við námum staðar undir tré.
Vindkviða feykti nokkrum
gulnuðum laufum til jarðar. Eitt
þeirra hafnaði á handleggnum á
honum, og hann handlék það
með hinni hendinni.
— Þegar ég fékk þig með mér
upp í kúluna, þekkti ég þig ekk-
ert. Þá var allt í lagi með veð-
málið. En svo gat ég ekki hald-
ið áfram með það. Ég hataði
sjálfan mig, þegar ' við vorum
í leikhúsinu. Og ég er feginn, að
þú skulir hafa komizt að öllu.
Nú getum við byrjað upp á nýtt.
Viltu þá ekki kaffið?
Hann kastaði frá sér laufinu,
og það fauk burtu. Hann brosti
til min, feimnislegur í augun-
um. Og þá hljóp ég á mig.
— Því miður, svaraði ég. —
Ég fer heldur á bókasafnið.
Hann tautaði eitthvað. Rödd-
in var kurteisleg, andlitið lok-
að, og svo fór hann.
Dagarnir liðu. Ég sá hann á
hverjum þeirra. Við sóttum
sömu fyrirlestrana, átum í
sama matsal. Þegar við sáumst,
brosti hann til mín, en reyndi
aldrei að tala við mig. Ég ímynd-
aði mér hann ekki lengur róm-
antískan draumaprins, heldur
mann, sem ég vildi gjarnan
kynnast.
Október kom, og Susan og
Carrie voru önnum kafnar við
undirbúning hausthátíðarinnar.
Þeim tókst að lokka mig til að
vera Hka í undirbúningsnefnd-
inni og ég lofaði að hjálpa til
að bera fram hressingu. Carrie
átti að vera spákona, og við
skemmtum okkur konunglega
við að búa til spár um þá stú-
denta, sem við þekktum.
Kvöldið kom, og ég var á
mínum stað við afgreiðsluborð-
ið. Það var raunar ágætt. Ég sá
allt, sem fram fór, og þurfti ekki
að ergja mig yfir því að enginn
skyldi bjóða mér upp og þaðan
af síður að brjóta upp á ein-
hverju umræðuefni ef einhver
skyldi álpast til þess. Um ellefu-
leytið kom Susan til mín.
— Robina, hvað eigum við að
gera? Carrie hefur spáð linnu-
laust frá því að opnað var og
er uppgefin. Gail Manning lof-
aði að leysa hana af frá éllefu
til tólf, en hún er gersamlega
horfin. Það er löng biðröð utan
við spákonutjaldið, og ég veit
ekki hvernig Carrie getur feng-
ið hvíld.
— Getur ekki einhver önnur
hlaupið í skarðið?
Susan starði á mig: — Getur
þú eklci gert það?
— Ég?
— Það er svo rólegt hérna
núna, sagði Susan. — Og þar að
auki ert þú í undirbúnings-
nefndinni.
— En ég get ekki
— Nei, svaraði hún fyrirlit-
lega. — Mér datt heldur ekki
í hug, að þú myndir gera það.
Ég stóð grafkyrr með ákafan
hjartslátt og horfði á Susan
ganga til dyranna.
Mér datt heldur ekki í hug,
að þú myndir gera það!
Nei, það var tilgangslaust. að
biðja Robinu Tracey um eitt eða
neitt. Flún var of feimin, hún
var svo óaðgengileg, það varð
ekki annað séð en hún byggist
við einhverju hræðilegu, ef hún
gerði uppskátt um, að hún væri
manneskja.
— Susan, hrópaði ég og hljóp
á eftir henni. — Ef Gail kemur
ekki, skal ég leysa Carrie af.
Hún anzaði ekki strax, og
augnaráðið, sem hún sendi mér,
snart mig illa. Svo kastaði hún
sér um hálsinn á mér. — Þú ert
engill! Ég skal segja Carrie, að
þú komir strax og þú getur.
Hún flýtti sér burt, en ég
stóð eftir með kveisusting yfir
því, sem sært stolt hafði komið
mér til að takast á hendur.
Gail Mannihg lét ekki sjá sig,
og innan stundar stóð ég í spá-
konutjaldinu og fór í svörtu
mussuna, sem Carrie hafði
skrýðzt. Ég fékk grímu yfir aug-
un, gráa, úfna hárkollu og svart-
an kramarhússhatt þar ofan á.
— Þú ert óþekkjanleg, hvíslaði
Carrie. — Þú litur út eins og
alvörunorn! Ástarþakkir! Ég
kem aftur klukkan tólf.
Hún rétti mér peningakass-
ann. — Sjáðu um, að þau borgi
almennilega. Mundu, að pening-
arnir renna til góðs málefnis.
Svo hvarf hún.
— Ég held, að mér hafi aldr-
ei liðið eins illa og þetta andar-
tak. Ég hafði alltaf verið feim-
in og hrædd um að verða að
athlægi, og hér stóð ég í dimmu
tjaldi og átti að spá fyrir þess-
um flissandi flónum. stóðu
fyrir utan. Ég varð að taka á
öllu mínu þegar sá fyrsti kom
inn.
Það var raunar ekki svo erf-
itt. Það var indælis stúlka, sem
ég þekkti vel. Hún rétti mér
nokkra smápeninga og ég laut
yfir hönd hennar meðan ég
reyndi að ímynda mér, hvað al-
vöruspákona myndi gera. Svo
stökk ég út í fenið. É'g lét sem
ég rannsakaði hönd hennar ná-
kvæmlega og kom með langan
lestur um unga menn, löng
ferðalög og mikil auðæfi. Rödd
mín var afskræmd af æsingi og
feimni, svo það var ekki erfitt
að láta sem hún væri gömul og
brostin.
Þetta gekk smám saman betur.
Ég hraðlaug um ijómandi fram-
tíðarhorfur og kryddaði þær
með voveiflegum viðvörunum
36 VIKAN 32- tbl-