Vikan - 15.08.1968, Blaðsíða 50

ONSON
Tilvalin tækíffaerisgiöff
Lóðar & losar ryðgaða
bolta og rær # hreinsar
og þurrkar rafkerti #
losar málningu af við-
kvæmum flötum * þíðir
frosnar vatnsleiðslur *
nothæfur sem suðutæki
& og hentar við óteljandi
fleiri verk.
yS
Just tha limited flamo you neec to strip window frames of páint tfté pérfect \Ara5 of heating up u thermoplastic tííes when fixing them to floors or walls.
g|||
Playa íittle heat opjrozen water pipes, you'll have therrt thawad innotime. . ... it liös dðwn to give a 'Buosen burner' effect for many labora- tory usea.
Stillanlegur logi
hvaða verk sem er.
EinkaumboS: I. GUÐMUNDSSON & CO. H.F.
Reykjavík
Hversvegna konur
Framhald af bls. 17.
ýmsan óþarfa. Hann hefir ekki
hugmynd um að taskan mín er
úr fyrsta flokks slönguskinni; ég
sagði honum að þetta væri svona
gott gerviskinn. Hvers vegna á
maður að hætta á það að stofna
til óánægju, þegar svo auðvelt
er að komast hjá því?“
Slíkar smásyndir er hægt að
fyrirgefa, enda eru þær aldrei
sprottnar af glæpahneigð.
Þannig er það með „vasaaura“,
sem flestar konur næla sér í af
m atarpeningunum.
Nýgiftar konur eru yfirleitt
ekki æfðar í því að skrökva svo-
lítið til hægðarauka, og gera það
oft með angist í hjarta. En þegar
allt gengur snurðulaust, fá þær
hugrekkið og hætta að blikna.
Þær eldri, sem eiga kannski
fimm, tíu og jafnvel fleiri ára
hjónaband að baki, finna ekki
fyrir því, þótt þær fari svolítið
á bak við bónda sinn.
Þær hafa lært það af reynsl-
unni að skipta sér ekki lengur
af peningamálunum. Nú eru það
smávandræði barnanna, sem hún
verður oft að halda leyndum, til
að forðast ófrið á heimilinu.
Eiginmaðurinn þarf ekki nauð-
synlega að vita að dóttirin hefir
tekið beztu pípuna hans trausta-
taki, til að blása með sápukúlur,
að elzti sonurinn barði þann
yngsta og að móðirinn neyddist
til að tuska þá til, þótt það væri
samkomulag milli hjónanna að
tala skynsamlega við börnin, en
refsa þeim ekki líkamlega.
Hún þeytist kannski borgina
á enda, til að kaupa nýtt háls-
bindi, í stað þess sem sonurinn
fékk „lánað“ og eyðilagði með
rauðvínsblettum. Hún fer til
skólastjórans og grátbiður þrett-
án ára dóttur sinni griða, þegar
hún hefir framið það ódæði að
hafa stefnumót við einn skóla-
bróðurinn og koma of seint.
Ef eiginmaðurinn finnur ein-
hvern spenning í loftinu, þegar
hann kemur heim, er hún fljót að
finna ástæðu fyrir því; hún seg-
ist einfaldlega hafa áhyggjur af
símareikningnum eða einhverj -
um æsifréttum í blöðunum.
Það finnst varla atvik innan
hjónabandsins, sem sniðug kona
getur ekki hagrætt með smáveg-
is prettum. Ein kona var nokk-
uð áhyggjufull út af því að mað-
urinn hennar veitti ungri stúlku
of mikla athygli á dansleik. Hún
talaði ekki um það við hann, en
tók til sinna ráða:
— Þegar ég kom heim frá hár-
greiðslukonunni í dag, þá stopp-
aði mig maður í glæsilegum
Mercedes 600, og yrti á mig!
Þetta var auðvitað ekki Mer-
eedes, heldur gamall Volkswag-
en, og maðurinn spurði hana til
vegar.
— Hugsaðu þér, hann vildi
endilega hitta mig eitthvert
kvöldið, bað mig um að koma
út að dansa, eða í óperuna. Og
þetta var stórglæsilegur maður.
Hún sýndi honum með þessu
að hún hefði enn aðdráttarafl.
Ef eiginmaðurinn er farinn að
vinna ískyggilega oft eftirvinnu,
þá er það sniðugt sem ein kona
lét sér detta í hug.
Hún fór í blómaverzlun, keypti
tólf rauðar rósir og lét senda
það heim til sín nafnlaust. Þegar
maðurinn kom heim um kvöldið,
hljóp hún upp um hálsinn á
honum og sagði:
— Þakka þér fyrir rósirnar,
elskan. Þú eyðileggur mig með
eftirlæti!
Það er hægt að láta senda sér
rósir aftur eftir nokkra daga, —
tvisvar, þrisvar, með hæfilegu
millibili, þangað til þolinmæðin
brestur hjá manninum og hann
hrópar: — Hver sendir þér þess-
ar fjandans blómadruslur?
Hún kemur auðvitað af fjöll-
um, og það upplýsist aldrei hver
sendi blómin, og trúlega þykir
bóndanum bezt að hafa sjálfur
gát á henni.
Það eru ábyggilega margar
konur, sem eiga skilin Oscar-
verðlaun fyrir frábæra leiklist á
eigin heimili!
Raunar þurfa þær oftast á
þessari snilli að halda í svefn-
herberginu. Þar þurfa þær oft að
látast, en bak við það liggur
ekkert annað en góðsemi og
skilningur. Það er ef til vill hægt
að segja þetta á annan hátt: í
svefnherberginu eru ekki allir
karlmenn þeir ævintýraprinsar,
sem þeir voru í tilhugalífinu.
Fyrir 2000 árum lýsir róm-
verska skáldið Ovid konunni „dá-
samlega fullnægjandi, töfrandi".
Jafnvel þá hefir óþarfa mælgi
ekki verið nauðsynleg, konurn-
ar hafa þá eins og nú kunnað að
hagræða hlutunum.
Það eru aðeins hjartalausar og
einfaldar konur, sem láta menn-
ina sína finna ef þær eru eitt-
hvað vonsviknar. Karlmaðurinn
þarf alltaf á viðurkenningu að
halda, jafnvel þótt hann hafi
ekki til hennar unnið, og það er
konan hans, sem verður að veita
honum þá viðurkenningu. Hún
hræsnar, til að særa hann ekki,
skrökvar jafnvel upp á sjálfa
sig höfuðverk eða finnur
einhverja ástæðu til að kenna
sér um ef eitthvað skolast til í
ástalífinu, til þess að hann fái
ekki minnimáttarkenncL
Ung og ákaflega geðug kona
sagðist fram að þessu ekki hafa
þurft að grípa til lyginnar. „En
ef um veruleg vandamál væri að
ræða, er manni örugglega leyfi-
legt að fara ögn á bak við sann-
leikann, það gæti orðið til bóta.“
„Mynduð þér segja manninum
yðar frá því, ef þér hefðuð hald-
ið fram hjá honum?
Hún þagði um stund, en sagði
svo:
„Ég veit það ekki, — þegar
öllu er á botninn hvolft, þá er
það svo margt annað en líkam-
leg ótryggð, sem máli skiptir í
hjónabandinu. Ef til vill gæti ég
svarað því þannig: Ég myndi al-
drei ljúga, ef um líf og dauða
væri að tefla“.
Það að konur skrökva með
mestu sálarró, í smáum og stór-
um tilvikum, er ekkert skrýtnara
en blindni eiginmannanna, og
ef þá grunar eitthvað ættu þeir
sannarlega ekki að svipta kon-
una trúnni, heldur vera henni
þakklátir. Þetta er oftast, ef ekki
alltaf gert í góðri trú.
Auðvitað eru þetta smábrögð,
en öll sprottin af ást.... ☆
50 VIKAN
32. tbl.