Vikan - 29.08.1968, Blaðsíða 18

A fimmta mánuði sparkaði fóstrið rafhlöð-
unni úr skorðum. Þá lá við, að hjarta móð-
urinnar liætti að slá.
Þegar Jim Marsden, matsveinn hjá hern-
um, kvæntist Valerie, stúlkunni sem hann
hafði elskað frá því þau voru bæði börn,
vissi hann að hún hafði veikt hjarta. Þegar
hún fæddist var henni ekki hugað líf, nema
í nokkur ár, því að hjarta hennar sló aðeins
30—40 slög á mínútu, í staðinn fyrir 70,
eins og eðlilegt er. En vísindunum fleygði ört
fram, og læknarnir gátu með skurðaðgerð
komið fyrri lítilli rafhlöðu í líkama henn-
ar, sem gerði það að verkum að hjartað náði
eðlilegum slagaíjölda, og gerði henni kleyft
að lifa eðlilegu lífi.
En læknarnir vöruðu hana við því að eign-
ast barn. Það hafði komið fyrir að konur
með slíkar rafhlöður höfðu fætt börn, en
það hafði mikla hættu í för með sér fyrir
móðurina, og börn, sem fæðzt höfðu við
slíkar aðstæður, höfðu ekki verið eðlileg eða
heilbrigð.
En þrátt fyrir allar viðvaranir var Valerie
ákveðin í því að hún vildi eignast barn, —
hún ætlaði sér að eignast barn og hún var
viss um að það gengi vel. Nokkrum klukku-
tímum í'yrir brúðkaupið var hún æst og alls
ekki eins hamingjusöm og við hefði mátt
búast. Hún fleygði hringnum í unnusta sinn
og sagði:
— Nú verður þú að taka ákvörðun. Ann-
að hvort lofar þú mér því að þú viljir eignast
barn með mér, eða þú verður að finna ein-
hverja aðra konu en mig.
Jim sagði síðar að þetta hefði verið hræði-
legt augnablik.
Hann hafði talað við læknana og vissi
betur en Valerie hve áhættan var mikil, bæði
fyrir hana sjálfa og barnið. Læknarnir höfðu
sagt við hann að þau skildu -ekki láta sér
detta í hug að hugsa til þess að eignast barn
saman.
HÚN VILDI LIFA EÐLILEGU
LÍFI, EÐA.........
— Eg vissi að Jim langaði mikið til að eign-
ast barn, segir Valerie, í viðtali á heimili
hennar í herstöðinni í York í Norður-Eng-
landi. — Allt mitt líf höfðu foreldrar mínir
passað mig eins og viðkvæma plöntu, þau
voru alltaf hrædd um að ég dæi, ef ég reyndi
eitthvað á mig. Eg mátti aldrei leika mér
með öðrum börnum, aldrei hlaupa, aldrei
klifra upp í tré, og aldrei fara neitt fótgang-
andi. En þegar brúðkaupið nálgaðist, kom
mótþróinn upp í mér. Ég ákvað þá að lifa
eðlilegu lífi, eins og annað fólk. Rafhlaðan
hafði gefið mér nýja von, og ég fann ekki
betur en að ég gæti lifað fullkomlega eðli-
legu lífi.
Jim lét í minni pokann, og það leið ekki
á löngu, þangað til ég var viss um að ég
væri barnshafandi. Það reyndist vera rétt,

v
18 VIKAN 34-tw'