Vikan - 29.08.1968, Blaðsíða 41

r
— Mon Dieu, sagði kona hús-
bóndans, nema hvað hún var
ekki lengur eiginkona húsbónd-
ans. Þegar hann kyssti hana aft-
ur og varpaði henni glæsilega,
en varlega, á ríkulega skreytta
lokrekkjuna og hún starði á hann
í sæluvímu, þegar hann byrjaði
að leysa fínu silkiborðana henn-
ar, var hún Madame Pompadour.
Þetta var allt rómantískt og æs-
andi og brot af eilífðinni.
Umhverfið varð óskýrt, skýrt
aftur og aftur óskýrt. Andlit
Madame Pompadour ljómaði af
fögrum kinnbeinum frú Bloss-
om. Hún sneri höfðinu á kodd-
unum og bóndakurfurinn frá
Penge laut yfir hana eins og guð.
— Gefum þeim heimabakaða
köku! hrópaði hún.
En hver, sem hún var, var hún
það dásamlegasta, sem nokkru
sinni hafði komið fyrir Ambrose
Tuttle.
3.
í rúminu og risinu var áleitinn
rykþefur. Vitund um það vakn-
aði smám saman með Harriet.
Hún sneri höfðinu og velti því
fyrir sér hvað hefði orðið af rík-
mannlegum tjöldunum fyrir lok-
rekjunni og komst að því að
þetta var ekki lengur lokrekkja.
Hún sá mölflugu dansa í löng-
um, skáhöllum sólargeislunum,
þegar hún leitaði með augunum
að djúpgrænu, þykku gólftepp-
inu, sem hafði umkringt rúmið.
En hún sá ekkert nema víðáttu
af berum gólffjölum.
Hún velti sér á hliðina og sá
þar við hlið sér nakta öxl óupp-
dregna bóndadurgsins, sem hafði
ruðzt inn í líf hennar. Hún kyssti
öxlina.
Ambrose muldraði eitthvað
ánægjulega í sæludvalanum.
Harriet settist upp.
Föt hennar voru á víð og dreif
Wiitker
fást í þrem stærSum.

ULLAREFNI
er tízkan í haust.
Aldrei meira úrval
ullarefna í dragtir,
. kjóla, pils, buxur
og kápur.
KOMIÐ OG SKOÐIÐ
Einnig glæsilegt úrval hvers-
konar annarra efna.
ALLT TIL HEIMASAUMS
Leggingar, hnappar, belti og alls-
konar smávara. McCall snið.
Einnig reiðhjól í
öllum stærðum.
á gólfinu, hinum megin við rúm-
ið. Einhvern veginn voru þau
ekki eins og þau áttu að vera.
Hún hefði getað svarið að hún
hefði verið í krínólínu og púðr-
aða hárkollan hennar hlyti að
liggja einhvers staðar, og hún
mundi greinilega eftir blússunni
með silkiborðunum, sem grófir,
óþolinmóðir fingur höfðu losað
með ástúð.
Raunveruleikinn var engan
veginn þessu líkur. Þó hafði
þetta verið þannig ekki fyrir
ýkja löngu. Einmitt þannig. En
það var ekki lengur.
Einhvers staðar langt í burtu,
í hinum raunverulega heimi fyr-
ir neðan, sló stóra klukkan í for-
salnum. Annars hugar taldi
Harriet slögin. Svo stökk hún
fram úr rúminu og fékk flís í
stóru tána af endanum á einu
gólfborðinu.
Robert var rétt ókominn heim.
Hún laut yfir Ambrose og hristi
hann. Hann umlaði aftur og
hreiðraði um sig í silkirekkju-
voðunum, sem greinilega voru
enn til í hans vitund.
— Upp með þig! sagði Harriet.
Hann teygði sig og geispaði án
þess að opna augun.
Harriet virti fyrir sér hand-
leggina, sem teygðust í áttina til
hennar og langaði til að hreiðra
um sig í þeim einu sinni enn.
Miðað við mann, sem þorði ekki
að snerta stúlkur, hafði Ambrose
farið undravel af stað. Harriet
teygði einnig úr aumum limun-
um. Minningin flóði í gegnum þá
með ferskum sársauka og ferskri
ánægju.
Já, þetta rúm var miklu betra,
en það sem var í svefnherberg-
inu neðan undir.
Hún sló Ambrose miskunnar-
laust á öxlina.
— Þú verður að vakna.
Að þessu sinni vaknaði hann
með rykk til raunveruleikans.
Hann sveiflaði fótunum fram úr
og settist upp. Hann seildist eft-
ir henni og hun hörfaði.
— Prinsessan mín, sagði hann.
— Eg var hertogafrú, sagði
Harriet, — eða eitthvað þess
háttar.
— Mm. Eitthvað. Sannarlega
eitthvað.
Harriet fór að klæða sig. Hún
sagði hörkulega: — Það er kom-
inn tími til að þú farir.
— Ég er svangur, sagði Am-
brose.
Dæmigerður sveitamaður, auð-
vitað. Ekkert annað en samsafn
af óseðjandi þörfum.
— Þú getur étið, þegar þú
kemur heim, sagði Harriet.
— Það er ekkert ætilegt þar.
Aðeins dós með bökuðum baun-
um.
Harriet smeygði kjólnum yfir
höfuðið. Ambrose hreyfði sig enn
ekki. Hann leit út fyrir að vera
dasaður og veikburða.
34. tbi. VIKAN 41