Vikan - 29.08.1968, Blaðsíða 19

!
i
fe|
I
SHJARTA
T
A
læknirinn staðfesti það. Heimilislæknir minn
var hugsandi út af þessu og vildi láta taka
fóstrið. Ég vissi auðvitað að hann hugsaði
aðeins um heilsu mína.
En þegar læknarnir sáu að Valerie var
ákveðin í að ganga með barnið, gerðu þeir
allt til að hjálpa henni, en drógu ekki dul
á að þetta gæti verið hættulegt, bæði fyrir
hana og barnið.
HÚN EIGNAST EKKI FLEIRI BÖRN
A finnnta mánuði skeði mikið óhapp og
Valerie var ekið til sjúkrahússins í dauðans
ofboði. Læknarnir gátu ekki í fljótu bragði
séð hvað var að, en eittlivað hafði komið
i'yrir rai'hlöðuna. Það sem merkilegast var,
var að rai'hlaðan virtist í bezta lagi, — en
púlsinn var aðeins í 30 slögum. Þetta var
alveg óskiljanlegt.
— Svo var gerð á mér skurðaðgerð, og
þá kom í ljós hvað þetta var. Það var svo
sem ekkert merkilegt. Þetta dásamlega barn
mitt hafði sparkað, svo rafhlaðan fór úr
sambandi.
Læknarnir skiptu um rafhlöðu, og sú sem
ég fékk var af allra nýjustu gerð, kostaði
fimmtíu þúsund krónur. Þetta var miklu
betra. tæki en það gamla, og þessutan miklu
hentugra. Því var komið fyrir undir húð-
inni, og ef eitthvað þarf að athuga það í
framtíðinni, þarf aðeins að gera svolitla húð-
sprettu.
Ég hugsa aldrei um þetta núna, nema þeg-
ar ég fer í bað, eða þegar ég hátta.
Frá sjötta mánuði og fram að fæðingu
barnsins var hún í stöðugri lífshættu og
þuri'ti að vera undir læknishendi allan þann
tíma. Eitt skiptið var um svo alvarlega bil-
un á tækinu að ræða að henni var ekki hug-
að líf.
— Ég man að ég var hress og gerði að
gamni nrínu við lækna og hjúkrunarkon-
ur, þegar mér var ekið inn á skurðstofuna,
þar sem keisaraskurður var gerður á mér,
það var nauðsynlegt. Ég var alveg róleg, en
mér fannst sem læknarnir væru nokkuð
taugaóstyrkir.
En svo var allt yfirstaðið.
Þegar ég' vaknaði kom hjúkrunarkonan
til mín, hún ljómaði af ánæ'gju og sagði mér
að ég' hefði eignazt, litla dóttur. — Hún er
fín, — henni líður ljómandi vel, þetta er al-
vel dásamlegt, sagði hún og ég sá að hún
var með tárvot augu.
En Valerie þorði ekki að spyrja hvort
barnið væri fullkomlega heilbrigt, — eðli-
legt? Hat'ði barnið erft hjartasjúkdóm henn-
ar? Eða var kannski eitthvað annáð að henni?
Læknirinn kom og talaði við hana um stund,
svo sagði hann:
— Eg' veit að það er eitt sem yður lang-
ar til að vita, en þorið ekki að spyrja um.
Ég get fullvissað yður um að dóttir yðar
er fullkomlega heilbrigt barn. Hún er mjög
hraustleg. Eg óska yður innilega til hamingju,
Framhald á bls. 31.
34. tw. VIKAN 19