Vikan - 31.10.1968, Blaðsíða 20

Hann yrði áreiðanlega djúpt
snortinn og á annan hátt af
þeirri bók, sem hann kynni að
skrifa um Harriet og þau öfl er
mótuðu verk hennar. En Am-
brose fannst að hann skuldaði
þetta komandi kynslóðum og
auðvitað Harriet sjálfri. Það
mátti alls ekki mistúlka eða
rangtúlka verk hennar á kom-
andi árum. Allir yrðu að vita um
samspil þess að gefa og þiggja,
jafnvaegi andlegrar og líkam-
legrar orku, sem gerðu málverk
Harriet að því sem þau voru.
— Sjáðu bara, sagði gagnrýn-
andi BBC við vinstra eyrað á
honum. — Ut úr öllum þessum
myndum skín yfirþyrmandi
snertiskyn....
—• Snertiskyn, hugsaði Am-
brose annars hugar. — Já, snerti-
skyn!
Um leið og hann kæmist aftur
upp í risið ætlaði hann að byrja
á bókinni. Hann var svo hepp-
inn að hafa þegar aflað sér
flestra undirbúningsupplýsinga
og gat haldið áfram með frek-
ari rannsókn á staðnum. Ef hann
ynni jafnt og samvizkusamlega;
segjum klukkutíma á dag. . . .
En hvar átti hann að fá þessa
aukaklukkutíma?
Hann yrði að leggja eitthvað
á hilluna. Harriet? Auðvitað
ekki. Það myndi þess utan al-
gerlega eyðileggja bókarefnið.
Svo það varð að vera annaðhvort
Sjálfsnám hans í óhlutlægri hag-
fræði eða Leikfimisæfingar í
takmörkuðu rúmi.
Harriet skyldi verða gerð
ódauðleg í sígildu ritverki.
Ambrose tók allt í einu eftir
því að hún stóð hógværlega við
hliðina á honum, þekkti hann
ekki og þorði ekki að horfa beint
á hann. Hana langaði aðeins að
vita hvað þessi ókunnugi maður
væri að hugsa um málverkin
hennar.
Ambrose tók sig á og reyndi
að gera sér grein fyrir því sem
hann sá.
Þetta var andlitsmynd af Ro
bert og það góð. Handleggir Ro-
berts voru uppteygðir eins og
hann væri að lokka tónaregn úr
hljómsveit og í bakgrunni blik-
aði á klarinettur, trompeta og
básúnur, en til vinstri og hægri
voru sláttarhljóðfærin. Ambrose
brosti. Upp á síðkastið var hon-
um farið að þykja enn vænna
um Robert. Að undanteknum
þessum fáu vanhugsuðu setning-
um, nóttina eftirminnilegu, hafði
Robert reynzt vera ákaflega við-
kunnanlegur maður. Hann var
burðarfóturinn á hinum þjóðfé-
lagslega þrífæti þeirra og Am-
brose kunni vel að meta innri
dyggðir hans, sennilega betur en
nokkur annar maður.
Þetta er góð mynd, sagði
hann. — Þetta er Robert og ekk-
ert annað en Robert. Ég verð að
eignast þessa mynd.
Harriet kipptist við. Hún leit
gapandi á hann; svo varð hún
allt í einu ótrúlega kvik og verzl-
unarleg: — Númer tuttugu og
fimm, Ambrose, sagði hún. — Og
verðið er hóflegt.
Það var Ambrose viss um.
Hvaða verð, sem var, var hóf-
legt fyrir þetta einstaka lista-
verk. En áður en hann steypti
sér út í það, sagði hann léttilega:
— Gætir þú ekki lánað mér
fyrir því?
Lánað þér....
Ég skal borga það aftur,
sagði Ambrose, um leið og þú
hefur selt fyrir mig vasabrots-
bókarforsíðuna, sem ég teiknaði
í gær. . . .
Það var einkar þægileg tilfinn-
ing eignarréttar, sem hann fann
til, þegar hann sá merkimiða
með rauðum stöfum „seld“ límd-
an á myndarrammann.
Hann hélt sig nálægt Harriet
og hugaði að því hvernig hún
brást við lofsyrðum og gagnrýni,
sem barst út úr öllum þessum
þys. Hann var í þann veginn að
draga hana út í horn og segja
henni frá áætlun sinni varöandi
ævisögu Harriet Blossom, þegar
hann kom auga á Robert olnboga
sig í gegnum þvöguna.
Ambrose hörfaði aðeins.
Elskan, sagði Robert.
Elskan, sagði Harriet. —
Ég hélt að þú ætlaðir ekki að
hafa það af.
— Ég gat ekki látið það ógert.
En ég verð að flýta mér aftur í
verksmiðjuna. Það er allt upp í
loft. Nú — eins og venjulega
vildi hann hafa allt í réttri röð,
— hvar byrjum við?
Þau gengu saman um sýning-
una, námu staðar frammi fyrir
hverri mynd. Ambrose andvarp-
aði ofurlítið. Þetta voru ákaflega
falleg hjón og greinilega þótti
þeim mjög vænt hvoru um ann-
að. Á þessum dögum spillingar
og ónýtra hjónabanda, eyði-
lagðra heimila og falskra verð-
mæta, voru þau öllum gullin fyr-
irmynd. Það var nokkuð, sem
hann yrði að leggja áherzlu á í
bókinni. Hann hélt verndandi og
umhyggjusamur á eftir þeim —
eins nálægt þeim og hann þorði,
þegat- þau gengu um salinn.
—- Hefurðu selt nokkuð?
spurði Robert.
Átta, sagði Harriet og var
ennþá andstutt af undrun og
ánægju yfir því.
- Stórkostlegt, sagði Robert.
Ánægja hans var einlæg og eðli-
leg. Það var engin gremja fund-
in í hans barmi, engin samkeppni
milli eiginmanns og konu. Am-
brose brosti fyrir aftan þau. Þau
námu staðar frammi fyrir and-
litsmyndinni af Robert og Ro-
bert greip andann á lofti: -— Ég
— seldur!
— Þetta er ein af beztu mynd-
unum mínum, sagði Harriet í
vörn.
—• En ég ætlaði að kaupa hana
og gefa þér hana.
— Það er allt í lagi, elskan.
Harriet reyndi að draga hann
með sér áfram.
Robert var kyrr þar sem hann
var. — Hver keypti mig, veiztu
það?
— Ég' hef enga hugmynd um
það.
- Við verðum að komast að
því. Robert litaðist um og sá
höfuðið á Humphrey Wainwright
gnæfa upp úr niannþvögunni
eins og á gíraffa.
— Halló. . . .
Harriet leit um öxl, sá Am-
brose sem gretti sig og reyndi að
ná í handlegginn á Robert. En
Wainwright áleit að hér hefði
hann náð í auðugan kaupanda og
kom svo að segja hlaupandi.
Hann réðist eins og gammur að
Robert, en áður en hann gæti
tekið til máls, sagði Harriet:
— Herra Wainwright, þetta er
eiginmaður minn.
— Ójá. Wainwright endur-
stillti brosið. — Komið þér sæl-
ir, herra Blossom. Ég óska yður
20 VIKAN 43-tbl-