Vikan - 31.10.1968, Blaðsíða 21

til hamingju með þessa hrífandi
og hæfileikaí'ullu eiginkonu. Hún
er athyglisverður málari, ‘mjög
athyglisverður.
— Það er rétt, sagði Robert. —
Mér ætti gaman að vita hver
keypti þetta málverk?
Ambrose sá Harriet hrista höf-
uðið í áttina til Wainwright.
Ehm, sagði Wainwright,
svo hélt hann áfram eins og ekk-
ert hefði í skorizt. Ég er
hræddur um að kaupandinn óski
ekki að láta nafns síns getið,
herra.
Nújá. En segið honum eða
henni að ég óski að kaupa þetta
málverk. Það verður kannske
ofurlítill hagnaður í sórabæt-
ur. Ambrose sperrti ayrun. Ofur-
lítill hagnaður myndi gera hon-
um kleift að kaupa svolítið meira
til heimilisins, ón þess að ganga
um of á tekjulind Harriet.
Það er mjög mikilvægt, sagði Ro-
bert.
— Auðvitað, verið þér sælir,
herra. Gaman að kynnast yður.
Hópurinn var tekinn að þynnast,
sérfræðingsaugu Wainwrights
reikuðu um salinn. — Þetta er
mjög góð opnun, herra Blossom.
Hann flýtti sér í burtu til að
tefja áhrifaríka viðskiptavini og
gagnrýnendur, sem enn var ef til
vill hægt að trekkja til að segja
eitthvað fallegt um sýningarsal-
inn, og ef með þyrfti listamann-
inn um leið.
Harriet reyndi að draga Ro-
bert áfram, Ambrose sá tilgang
hennar; hún ætlaði að ná honum
í flýti framhjá málverki, sem
hún hafði lengi unnið að og lagt
mikið í - - mynd af Ambrose í
mexíkanska búningnum með
hund í fanginu.
Robert nam staðar. Hann
starði. -— Hver er þetta?
— Frændi minn.
— Hvaða frændi?
Frá Mexíkó.
—- Ég vissi ekki að þú ættir
frænda í Mexíkó.
Var það þessi einkennilega of-
skynjun Harriet sjálfrar, sem
kom Ambrose til að finnast að
hann hefði örugglega komið
auga á Dylan í dulargervi í
hópnum? Dylan í dulargervi
listamanns, með sítt hár og sól-
gleraugu, hlustandi á hvert orð.
Nei. Það var hlægilegt. Dylan
hafði gefizt upp fyrir mörgum
árum. Hann hafði engin spor að
fara eftir.
Lízt þér á hana? spurði
Harriet.
Mjög vel, sagði Robert.
Það er mikið í þessu andliti. En
hvenær sat hann fyrir hjá þér?
— Hann . . . ég . . . hér . . .
ég málaði eftir minni.
- Bíddu aðeins! Nú þekki ég
hann!
Robert gekk nær. Harriet
svitnaði. Ambrose stirðnaði þar
sem hann stóð. Svo leiknum var
lokið.
En hann ætlaði ekki að bregð-
ast. Það sem máli skipti nú var
að vernda hið góða nafn Harri-
et og framtíð hennar. Það gat vel
verið að hann væri 'ekki nema
ungur, óbreyttur hermaður í
Indlandi án allra fjölskylduauð-
æfa, sem sluddu við bakið á fé-
sýna þeim að Tuttle gæti staðið i
á eígin fótum. Með því að steia |
hjarta hinnar ungu, aðdáanlegu
konu yfirmanns síns, hafði hann
svivirt helgustu eríðavenju hers-
ins — sem leyfði aðeins foringj-
um af jafnhárri gráðu að stela
konunum hver frá öðrum en
hann virti samt sínar eigin heið-
ursreglur. Hann rétti úr sér.
Hann ætlaði ekki að flýja það
sem koma skyldi: herréttinn,
hina hættulegu sendiferð sem
hann átti ekki að koma úr aftur
nema hann væri reiðubúinn að
láta reki sig úr hernum....
Robert sagði: - Já, það cr
hann.
Ambrose heyrði fjaiiægt
sönglið í villimönnunum fyrir
eyrum sér. Það var sama hvaða
þjáningar þeir höfðu búið hon-
um, hann ætlaði að vera hraust-
ur fram í andlátið.
— Það er Dinkie! sagði Ro-
bert.
Ójá, sagði Harriet andstutt.
Já, ég bætti honum við til
skrauts. Líka eftir minni, flýtti
hún sér að bæta við.
— Vesalings Dinkie, skvýt-ið
hvernig hann hvarf.
Ambrose var feginn að flýja og
klöngrast aftur upp í helgireit-
inn heima. Það lá ljóst fyrir að
skær ljós og samkvæmislíf voru
ekki fyrir hann. Það voru of
margar hættur á sveirni þarna
úti.
Það liðu margar klukkustund-
ir þangað til honum varð rórra.
Hann varð að marglesa um ýms-
ar mikilvægustu greinarnar í
bæklingnum um djúpa . einbeit-
ingu hugans, til þess að and-
rúmsloftið í risinu yrði aftur
samt.
Róin kom aftur með ljósa-
skiptunum og allt var fallið í
ljúfa löð, þegar Robert stjórnaði
tónverki Moussorgsky‘s Myndir
á sýningu í konsertsalnum niðri.
Á meðan fékk Ambrose sér
gönguferð um þakið í tunglskin-
inu með Dinkie á hælum sér og
sá síðarnefndi þefaði ákaft af
reykháfnum og sjónvarpsloftnet-
inu og sýndi hvoru tveggja fulla
liundsvirðingu.
— Heima var bezt.
10.
Það varð sííellt dýrara og
dýrara að lifa. Þetta var oröið
hreinasta morð. Robert reyndi
að sannfæra sjálfan sig um að
það væri samt þess virði að berj-
ast ennþá, en álagið var farið að
segja til sín. Ilann unni heimili
sínu, en hann komst ekki hjá því
að sjá hvað heimilisreikningarn-
ir fóru síhækkandi. Hann átti
erfitt með að skilja hvert allir
þessir peningar fóru. Og eins var
það í verksmiðjunni. Hann
hækkaoi launin, en afköstin juk-
ust ekki í sama hlutfalli. Hann
keypti nýjar, dýrar vélar. . . . Og
það hreif ekki.
Robert hafði byrjað rekstur
sinn í smáum stíl og var enn
tregur til að láta undirmenn
bera of mikið af ábyrgðinni. Ef
vanda bar að höndum vildi hann
ráðá fram úr honum persónu-
lega.' Þegar eitthvað gekk úr-
skeiðis vildi hann sjálfur bretta
upp ermarnar og ráða fram úr
því sjálfur svo fremi sem
verkamenn eða iðnaðarmanna-
samböndin leyfðu honum það.
Með uppbrettar skyrtuermarn-
ar og harðkúluhattinn á höfð-
inu, regnhlífina og skjalatöskuna
ó nálægu borði, tók hann að
glíma við stóran skiptilykil og
ró, sem neitaði þrákelknislega að
snúast. Og þar til hún snerist
myndi vélin ekki snúast. Það
þýddi að tuttugu konur sátu og
prjónuðu, prjónuðu og lásu róm-
antísk vikublöö, en tveir vesa-
lings vélvirkjar hlógu í laumi,
að aðförum -hans, og framleiðsla
brjóstahaldaranna féll um þrjá-
tíu pör á vinnustund, en það
þýddi aftur að þrjátíu kven-
barmar myndu lirynja á hverri
klukkustund.
Robert þeytt.i frá sér skipti-
lyklinum. Hann reyndi skrúf-
járn og fjóra mismunandi
stjörnulykla. Samt haggaðist ró-
in ekki.
Honum lá við gráti.
Róin passar ekki í neinn
lykilinn.
Vélvirkjarnir ypptu öxlum.
Með axlaypptingunni sögðu þeir:
Þannig er það.
Robert rétti úr sér. Það leyndi
sér ekki að brezkir staðlar voru
nokkurn véginn að jafn miklu
gagni í verki og yfirlýsing
Nostradamusar éf til vill
minna, Vélvirkjarnir, sem fengu
borgað ákveðið kaup, plús
ákveðpa yfirvinnu. ög bónús,
jáfnvel þótt framleiðslan félli
niður í núll, höfðu efni á að vera
heimspekílegir. Robert, sem bar
á herðum sér allan þunga verk-
smiðjunnar, og hafði auk þess
slcattana um hálsinn, að við-
bættri ábyrgðinni að halda stöð-
ugum útflutningi, til að stjórnin
gæti aukið skattana, þegar hon-
um gengi vel, fannst bæði krans-
æðastífla og magasár. steðja að
sér samtímis.
Gí>rið eitthvað! hrópaði
hann.
Það færðist þjáningarsvipur á
andlit vélvirkjanna. Ef Robert
gei'ðist agnar ögn kröfuharðari
yrðu þeir að kæra hann fyrir
vél virk j af élaginu.
Það verður engin fram-
leiðsla með þessu móti.
Annar vélvirkinn leit á hinn.
Sjálfvirkni! sagði hann með
hóglátlegri fyrirlitningu.
Vinur hans kinkaði kolli: —
Hún kemur aldrei í staðinn fyr-
ir giftar hálfs-dags-konur.
Robert lét þá um þetta. Það
voru aðeins þrjátíu mínútur
fram að kaffitíma, svo hann
gerði ekki ráð fyrir að þeir
tækju þá áhættu að verða
óhreinir á fingrunum fyrir þann
tíma.
Konurnar myndu halda áfram
að prjóna. Kjólar, peysur og
sokkar yrði framleitt í ríkum
mæli. Útbreiðsla kvennablað-
anna myndi aukast, aðeins fram-
leiðsla brjóstahaldaranna félli.
Hann slagaði inn í fremri
skrifstofuna sína.
Uppi við vegginn voru þrír
leðurstólar og bekkur. í öllum
sætum var setið. Sex manns risu
á íætur, þegar hann kom inn.
Herra Blossom, verkalýðs-
félagið er enn mjög óánægt með
vinnutímadeiluna. Félagsmenn-
irnir eru farnir að hafa áhyggj-
ur af þessum eina og hálfa tíma,
sem um er rætt í sambandi við
yfirvinnuna. Vinnustöðvun er yf-
irvofandi.
— Já, sagði Robert. — Ég skal
afgreiða það mál.
Hann komst þrjú skref í við-
bót, þegar lítill, horaður maður
með gleraugu í stálumgjörðum
og stáirödd sté í veg fyrir hann.
ITerra Blossom. Ég er John-
son.
- - Því trúi ég.
Ég er Johnson, frá Pette-
grew og Stephens.
-— Rétt, sagði Robert. — Vilj-
ið þér gera svo vel að snúa yður
til einkaritara míns....
— Þér eruð þegar orðinn
þrem vikum á eftir með send-
ingu yðar, og umboðsmenn okk-
ar í Vestur-Þýzkalandi eru farn-
ir að spyrjast fyrir hjá útflutn-
ingsráðinu.
— Ég legg mig allan fram.
Robert mældi út vegalengdina
að dyrum einkaskrifstofunnar.
Svo tók hann stökk. Stór, fyrir-
ferðarmikil kona lokaði leiðinni.
- - Herra Blossom, dóttir mín
hefur fengið útbrot á allan efri
skrokkinn, sem eru bein afleið-
ing af því að nota brjóstahaldar-
ann yðar.
Snúið yður til auglýsinga-
stjórans.
Þrjár aðrar raddir æptu að
honum. Robert laut höfði og
rykkti upp dyrunum. Honum
tókst að skella þeim á eftir sér
og hvíldi sig andartak upp við
þær.
Einkaritarinn hans, ungfrú
Reece, beið eftir honum. ITún
réð'st miskunnarlaust á hann.
Herra Blossom. Bankinn
hefur hringt tvisvar, nú þegar.
Herra Unger segir að við höf-
um lofað að gera eitthvað varð-
andi lánið sem fallið er í gjald-
Framhald á bls. 47.
43. tbi. ynCAN 21