Vikan - 27.03.1969, Síða 27

MflBMBINH
OG FJALIID
Hiintilaya og Andersfjöllum,
en þeir rísa á herðum mikilla
fjalla, en Kilimansjaró rís
einstakt af jafnsléttu. íbúar
landsins hafa lengi litið upp
til fjallsins í þeirri trú, að það
væri bústaður æðri máttar-
valda — Olympstindur
Afríku.
MEÐAN FÖRUNAUTUR
MINN SVAF, ÁKVAÐ
ÉG AÐ LFGGJA AF STAÐ
UPP Á HÁFJALLIÐ
Á leið frá Nairobi lagði ég
leið mína rakleitt áleiðis til
Kílimansjaró. I jeppa okkar
frá Pan Africa Safari, voru,
auk mín, vinur minn Lorenzo
Tatulli (ítalskur maður sem
búið hefur í Kenía í tuttugu
ár) og Somalíumaður að
nafni Muhamed, og stefndum
við inn í frumskóginn, en
brátt tóku við brattar brekk-
ur og var vegurinn allur um-
luktur háum trjám. áttum við
þarna von á gististað, sælu-
húsi, sem nefndist Rismarck.
Þaðan biuggumst við við að
geta skoðað þennan keilulaga
tind, Kibo, með snæhettunni
fögru, hæsta tind fjallsins.
Nú kviknaði mér hin forna
löngun, að klífa hinn hæsta
tind, og mér tókst að telja
Tatulli á að fylgja mér upp
á fjallið þangað sein sér til
Kibo. Svo lögðum við af
stað. Muhamed varð eftir og
lofaði að bíða eftir okkur til
kviilds daginn eftir. Lengi
var um tvær leiðir að velja:
önnur algerlega ber og nakin,
án trjágróðurs, hin lá beint
upp í þær hæðir, þar sem ekki
var annað en víðlendar eld-
brunnar auðnir og ekkert vatn
neins staðar. Ekki sá ég fyrir
hve erfitt mundi að klifra, né
hve kalt var þarna uppi: Ég
var nakinn að beltisstað
fyrsta áfangann. Fötin mín
voru venjulegur hitabeltis-
klæðnaður, úr sterku efni en
léttu. Sokkar og skór sams-
konar og hafðir eru á göngu-
ferðum um grassléttur Afríku,
26 VIKAN 13- »1.
til þess að hlífa höndunum
hafði ég háa hanzka úr bóm-
ull. Sem betur fór hafði ég
svefnpoka meðferðis, mat í
tösku, og drykkjarvatn, en
það fann ég hvergi á leið
minni upp fjallið. Daginn
eftir hittum við í 4.500 m
hæð leiðangur, sem var á
niðurleið. Þetta var einn
Bandaríkjamaður, og fimm
burðarmenn með honum. Við
heilsuðumst stuttlega, nærri
því án þess að staldra við, og
var fyrirliðinn undrandi að
sjá okkur tvo saman fylgdar-
mannalausa og allt að því
áhaldalausa, að vera að leggja
á þetta fjall, a.m.k. fimm
dagleiðir báðar leiðir, hon-
um fannst sjálfsagt að hver
hvítur maður hefði nokkra
innlenda burðarmenn sér til
aðstoðar.
Að kvöldi næsta dags átt-
um við að vera komnir aftur
í sæluhúsið Bismarck, og
klifum við hærra og hærra
án afláts, til þess að ná upp
í sæluhúsið Kibo, sem er und-
ir keilu háfjallsins. Við geng-
um 50 kílómetra þann dag.
Til þess að ná þangað urðum
við að fara vfir Maluvenzi,
hið ógreiðfæra fjall. Þegar of-
ar dró, brevttist skógurinn í
kjarr, síðan tóku við hrjóst-
ur, síðan berar auðnir. eld-
brunnar, svo okkur þótti sem
við værum komnir til annars
hnattar og nú var skollin á
liríð. Hinn snæþakti tind-
ur Kibo var beint uppi vfir,
þúsund metrum fyrir ofan,
ómótstæðilega heillandi. Þá
sá ég engar líkur til að unnt
væri að komast þangað. Fn
það þoldi enga bið. f stað
þess að fara að sofa, lagði ég
einn á brattann.
Ur sæluhúsinu fór ég stuttu
eftir miðnætti. Hríðinni var
ekki stytt upp, en ég lagði
samt sem áður af stað. Um
kvöldið hafði ég tekið eflir
einstigi sem lá í einlægum
bugðum upp hallann upp að
gígnum. Svo dimmt var af
Framhald á bls. 49.
Á Mawenzi liggur hvítt þokuský, og úr því kom sá snjóbylur, sem
Walter Bonatti lenti í síðustu nóttina sem hann gekk á fjallið, á leið
sinni upp tindinn.
Þessar tvær myndir eru af sama stað en hin efri er tekin
um það leyti sem veðrinu slotaði, hin neðri þegar himinn-
inn vp.rð skafheiðríkur allt í einu, og án nokkurs fyrirboða.
Bonatti uppi á Gillmanstindi,
sem er einn hinn lægsti þeirra
sem eru á barmi Kibogígs. Hæsti
tindurinn er svo nærri að ekki tók
nema tvo tíma að ganga þangað
upp. ísing hefur setzt á rauðu
ullarhúfuna fjallgöngumannsiní
meðan hann varð að bíða um nótt*
ina eftir því að hríðinni slotaði,
fáum metrum frá tindi þessum. —
Myndin til vinstri: bakpokinn, hið
eina sem Bonatti hafði með sér,
við hliðina á flaggi, sem vefst um
stöngina. Þetta flagg hafa fjall-
göngumenn skilið þarna eftir. Nú
er það allt í einum klakastokki
eftir óveðrið.
Af Gillmanstindi, þar sem óveðrið geisaði, }
og svo skyndilega stytti upp, sá Bonatti fyrir
neðan sig hinn frægr. Hlébarðatind þar sem
doktor Reusch (þýzkur maður) fann hlé-
barða, sem hafði frosið í liel. Þetta atvik
varð efniviður í eina af hinum frægu sögum
Hemingways.
Hér er hæsti staður á Uhuru-tindi (orð-
ið er úr swahili og þýðir FRELSI) og er í
5894 m hæð ofar sjávarmáli. Bonatti hefur
sett bakpokann sinn ofan á hylkið, sem hann
hafði utan um ljósmyndatæki sín til þcss að
hlífa þeim í óveðrinu.
Gilimanstindur. Eldsncmma morguns, þegar
óveðrinu var farið að slota, lagði Bonatti
einsamall leið sína upp á þennan klett, sem
enginn hafði klifið fyrr.
Að kvöldi þess dags sem Bonatti gekk á t
hæsta tindinn, var hann kominn niður í
Bismarck-sæluliús og hafði þá fariö 50 km
vegalengd á einum degi. Hér er hann kom-
inn úr skyrtunni og peysunni og ber þetta
á baki sér. Áhaldið, sem hann hefur í hendi
sér og fest er á fetil við beltið, hafði hann
fyrir klakahögg þegar komið var upp í jökla.

11111111
13. tbi. V!KAN 27