Vikan - 27.03.1969, Síða 29

eitthvað, sem hann gat ekki
fundið neina skýringu á.
Jíirgen var fastákveðinn í .að
komast að leyndarmálinu, hinu
óskilj anlegt. f anddyrinu beið
hann hentugs tækifæris, til þess
að geta einnig tekið lykil núm-
er 5 af fjölinni um leið og hann
tæki sinn.
Tveimur mínútum síðar opn-
aði hann herbergi Janine. Ekk-
ert samvizkubit kvaldi hann.
Hann óttaðist ekki einu sinni að
herbergisþerna gæti komið hon-
u mað óvörum. Hann varð að
komast að leyndarmálinu, sem
þetta herbergi hafði að geyma
— hann hugsaði um það eitt.
Hann læsti dyrunum að inn-
anverðu. Hann horfði í kringum
sig. Ekki var enn búið að búa
um rúmið, náttföt hennar lágu
ofan á því. Hann komst að því
að hún átti lítið í fataskápnum.
Og hið fáa þekkti hann ekki.
Þrátt fyrir það kom eins og
trúnaðartraust yfir hann. Vara-
liturinn hennar var þarna,
augnahárburstinn, ilmvatnsglas.
Var þetta allt líf hennar,
hugsaði hann. Herbergi á Hótel
Sanssouchi, fyrsta hæð . . . á
hverju lifði hún eiginlega? Hvað
lá á bak við hvarf hennar??
í skrifborðsskúffu fann Júrgen
svarið. Svarta plastmappan, sem
hann hélt í hendi sér hafði að
geyma gerðarbók frá fjórum dá-
leiðslutímum.
í hitasóttarkenndum flýti þaut
hann yfir síðurnar. Og hægt
skildi hann hið óskiljanlega:
Janine hafði gleymt fortíð sinni.
Hún var undir læknishöndum
hjá einhverjum dr. Sartoriusi og
reyndi með dáleiðslusvefni að
komast að fyrra lífi sínu . . .
Hve langt, hugsaði hann með
sér, hlýtur hún ekki að vera frá
því þegar hún þekkti ekki einu
sinni manninn sinn?
Hann yfirgaf herbergið, læsti
á eftir sér, náði í dót sitt og fór
niður.
— Ég vildi gjarnan fá reikn-
inginn, sagði hann og var sjálf-
um sér reiður yfir því, hve höst-
ulega þetta hljómaði.
— Þér eruð að fara strax?
— Já.
— Gisting eina nótt . Hann
skrifaði niður verðið.
Þjónusta, aukagjald vegna
kyndingar, morgunverður.
Þetta tók eilífðartíma.
Eilífðartíma, sem Júrgen not-
aði til þess að hengja báða lykl-
ana á brettið. Og á meðan hugs-
aði hann aðeins um eitt: kom-
ast burtu héðan.
— Vilduð þér gjöra svo vel og
hringja fyrir mig á bíl, bað hann
dyravörðinn.
Og við leigubílstjórann sagði
hann: — Bayerischen Hof, takk.
Þangað, sem hann bjó alltaf.
Þar sem hann var orðinn vanur
glæsileikanum: mjúk teppi,
hljóðlausar lyftur, blómaskreyt-
ingai ■' anddyrinu. Þar var hann
kunnur, hann gaf mikla drykkju-
peninga, hann hafði alltaf dýrt
herbergi.
Hann þráði þennan heim ríki-
dómsins eins og sá, sem kemur
inn úr kuldanum þráir birtu og
hlýju.
Hann þráði Gaby, nálægð
hennar. Honum fannst eins og
hann hefði ekki haldið henni í
fangi sér í hundrað ár.
Leigubíllinn stanzaði fyrir
framan Bayerischen Hof. Hann
steig út. Nei, hótelhöllin sveik
hann ekki. Hún færði honum
öryggi sitt aftur, hina venjulegu
rödd sína, hið venjulega bros.
Hann valdi númer hennar um
leið og hann kom inn í herbergi
sitt.
— Halló, Gaby? Rödd hans
hljómaði eins og venjulega.
Gaby Westphal gladdist.
— Hvað ertu búinn að vera lengi
í Múnchen?
— í klukkustund.
— Þú ert heppinn elskan, ég
var rétt að fara á skauta.
— Ég hef miklu betri hug-
mynd, sagði hann.
— Já?
— Þú sezt inn í bílinn, kem-
ur niður á hótel og við látum
eins og sumarið sé komið. í
sundhöllinni uppi á þaki ....
— Er það það eina, sem við
eigum að leika? spurði hún í
háði.
-— Er slæmt að vera galdraður,
elskan?
— Mjög slæmt, varð hann að
viðurkenna.
Gaby lagði tólið ánægð á. Úr
sæg af bikini baðfötum valdi
hún ein túrkislituð, setti niður
baðkápu í sama lit og hélt af
stað.
í dag var hún aftur virkilega
sátt við lífið. Hún var ung,
falleg og rík. Þrír eiginleikar,
sem hún vissi að höfðu stóru
hlutverki að gegna. Þar að auki
var sú kitlandi tilfinning að hún
mundi brátt liggja í örmum
elskhuga síns. Hugsunin um
það gerði hana frá sér numda.
Áður hafði ástin verið henni
dægrastytting, leikur með sín-
um eigin líkama og öðrum
ókunnum, skemmtilegt ævin-
týri, sem ekki hafði haft nein
sérstök áhrif á hana. Nú var
hún frá sér numin yfir því að
eiga hann, snerta hann. Loginn
vai orðinn að heitu báli.
í Bayerischen Hof fór hún með
lyftunni upp á þakhæðina,
klæddi sig úr í klefa og fór út
á bakka sundlaugarinnar. Allir
karlmennirnir horfðu á hana.
Hún var orðin því vön og henni
þótti það alltaf jafn skemmti-
legt, sérstaklega hér, þar sem
karlmennirnir voru vanir fegurð,
þar sem leikkonur, sýningar-
stúlkur og ljósmndafyrirsætur
biðu þess að verða uppgötvaðar.
En allir þessir menn höfðu
enga þýðingu, hún hafði ekki
áhuga á neinum þeirra, hún leit
ekki við neinum þeirra. Hún sá
aðeins einn: Júrgen.
Hann veifaði til hennar úr
miðri sundlauginni.
Hún synti til hans.
— Áttu engin ennþá minni
bikini? spurði hann og hristi
höfuðið.
— Ertu afbrýðisamur? spurði
hún brosandi.
— Nú, hvað heldurðu.
Gaby synti frá honum. Vatnið
var volgt og þægilegt. Hún hefði
helzt viljað synda nakin, ein-
hversstaðar við strönd, þar sem
síðan var hægt að leggjast í
heitan sandinn.
Auðvitað var ekki hægt að
gera neitt þannig lagað hér.
Aftur á móti svifu snjóflyks-
urnar fyrir utan gluggana og
hægt var að láta þjóninn færa
sér kampavín. Það var hægt að
dingla fótunum í vatninu og
drekka sig örlítið ringlaðan, ein-
mitt svo mikið að framtíðin
virtist verða þægilegt, skvamp-
andi, mjúkt hamingjuhaf
— Veiztu, sagði Gaby, mig
langar til þess að gifta mig eins
og faðir minn gifti sig
— Hvernig þá?
— Mamma var dansmær.
Pabbi sá hana dansa í fjölleika-
húsi í París. Þrem vikum seinna
kom hann með hana heim með
sér. Og þá var hún orðin konan
hans.
Júrgen þagði.
— Þú ert að hugsa um konuna
þína núna, ekki satt? Gaby var
komin með reiðihrukku á ennið.
Varir hennar stríkkuðu. — Þú
heldur, að hún mundi taka þér
það illa upp að giftast svo
stuttu eftir dauða hennar, þú vilt
heldur bíða þangað til sorgar-
tíminn er útrunninn, þú ert
hræddur við pískur íólksins.
Hann vafði hana örmum. Hún
fann til undan taki hans. —
Nei, Gaby, hreytti hann æstur út
úr sér, — ég er ekki hræddur
við neitt, skilurðu? Og jafnvel þó
hún mundi standa upp frá dauð-
um, mundi ég aðeins geta elsk-
að þig.
Hún brosti. Þetta var það, sem
hún alla tíð heyra vildi, sem
hún varð aldrei leið á. Augu
hans voru svört af ástríðu og
þessi ástríða var aðeins hennar
vegna, hennar einnar. Hvers
vegna gat hún bara elcki hætt að
hugsa um dauðu konuna hans?
Var það vegna þess að hún var
svo ljóshærð, svo allt öðru vísi
en hún sjálf?
Hún drakk til botns úr kampa-
vínsglasinu og snerti vanga hans
með vörum sínum. — E'gum við
að fara?
Júrgen kinkaði kolli.
Gaby stóð upp. — Ég skipti um
föt.
Hún gaf sér góðan tíma. Þegar
hún kom loks út úr klefanum,
með kápuna á öxlunum, beið
Júrgen hennar þegar við lyft-
una. Tveimur hæðum neðar, ýtti
hann henni mjúklega út.
Á stærstu hótelum heimsins er
ekki spurt að því, hver fari með
hverjum inn í herbergin.
Júrgen læsti dyrunum að inn-
an. Titruðu hendur hans, þeg-
ar hann þreif hana til sín? Káp-
an hennar datt á gólfið, kjóll-
inn hennar . . .
Hafði hann nokkurn tíma áð-
ur elskað hana eins og þennan
eftirmiðdag, tilheyrt henni svo
fullkomlega, eins og hann væri
laminn af refsinornum? Vilit
sigurtilfinning gagntók hana. Þú
munt aldrei fá nóg af mér, hugs-
aði hún. Það er hin sterka hlið
mín, Júrgen. Þess vegna muntu
gleyma látna Ijóshærða englin-
um þínum
Þegar hún var fimmtán ára
fannst henni skírlífi engin
dyggð lengur. Nei, hún hafði
ekki verið dregin á tálar, held-
ur hafði hún sjálf tælt fyrsta
manninn, vin föður hennar sem
var þrisvar sinnum eldri en hún,
og sem í tvö ár eftir þennan
atburð treysti sér ekki til að
koma í heimsókn.
— Þú verður að tala við pabba,
sagði hún allt í einu. — Bezt
væri þegar í dag eða á morg-
un, því ég hef sagt honum að
við yrðum að giftast
— Yrðum? hann reyndi van-
trúaður fyrir sér.
Framhald i næsta blaði.
13 tbI VIKAN 29
JURGEN EFTIR HVERJU ERTU AÐ BÍÐA? KONAN ÞlN STENDUR
FYRIR FRAMAN ÞIG. SEGÐU EITTHVAÐ, HLÆÐU EÐA GRÁTTU,
HRÖPAÐU EF ÞÚ GETUR ....