Vikan - 03.07.1969, Blaðsíða 27

inkonu, sem var ljóshærð, mynd-
arleg og einhvernveginn kynæs-
andi ennþá, þótt hún væri orðin
fertug og farin að fitna lítilshátt-
ar. Það gat ekki verið erfitt að
lifa með henni.
Jæja, en lítum þá á konuna
andartak. Var nokkur ástæða til
að Mona Rope hefði rekið Harry
Rope að heiman? Var nokkur
ástæða til þess að hún hefði jafn-
vel drepið eiginmann sinn, falið
lík hans og síðan tilkynnt hann
týndan? Þegar litið var á banka-
innstæðuna og sameiginlegan
ávísanareikning, þótt það væri
lagt saman dugði það ekki til að
gera Monu Rope yfrið ríka ekkju.
Líftrygging? Harry Rope var
ekki líftryggður. í fljótu bragði
var því ekki hægt að sjá að Mona
Rope græddi neitt á dauða eða
hvarfi eiginmanns síns.
Mona gretti sig og leit út um
gluggann. Betty Fairchild var
hætt að klippa, en var kyrr í
garðinum. Hún drollaði og
ástæðulaust var að lesa hug
hennar til að vita hversvegna.
Til þess þurfti ekki annað en að
vera næsta nágrannakona henn-
ar. Harry kæmi heim næstu fimm
mínúturnar.
Vagninn var með blæjuna á,
er hann rann laglega upp afleggj-
arann og inn í skúrinn. Þvínæst
gengu þau Harry og Betty bæði
að gerðinu. Harry sagði eitthvað.
Betty Fairchild þandi brjóstin út
í gulan haldarann og hló. Harry
kvaddi hana með kæruleysislegri
handarsveiflu og gekk aftur inn
í bílskúrinn.
Mona hafði fengið sér í þriðja
sinn í glasið er hann kom inn í
eldhúsið. Hann hafði losað um
hálsbindið og afhneppt skyrtu-
kragann, hélt á jakkanum um
öxl sér. Hann var lítill og grann-
ur og burstaklipptur samkvæmt
tískunni og leit út fyrir að vera
yngri en fertugur, sem hann þó
var. Hann brosti breitt og sagði:
„Hi elskan, gefðu mér einn svona
líka, ha?“
Hún hófst handa við að verða
við bón hans.
„Fórstu í laugina í dag?“
„Já.“
Hann var þegar lagður af stað
út úr eldhúsinu. „Og komdu með
drykkinn inn í baðið. Eg er
sveittur eins og hermaður.“
Þetta var vaninn: fimm mín-
útum eftir að Harry kom inn
var hann farinn í bað, hvort
heldur var að sumri eða vetri.
Mona kreppti hnefana og barð-
ist við að halda ró sinni meðan
hún beið. Hún hlustaði eins og
hún gat. Ekkert heyrðist. Hún
gretti sig og gekk varlega inn í
dagstofuna. Andspænis voru
svefnherbergisdyrnar opnar.
Hvað var Harry að gera? Hvers-
vegna lét hann ekki renna í ker-
ið? Þá heyrði hún hljóðið í renn-
andi vatni og andvarpaði fegin.
Hún hreyfði sig ekki fyrr en
rennslið hætti að heyrast. Þá
loks var Harry kominn í kerið.
Hún gekk aftur inn í eldhúsið,
tók klaufhamarinn upp úr skúffu,
sparkaði af sér skónum og gekk
stæltum skrefum inn í svefnher-
bergið. Baðherbergisdyrnar voru
hálflokaðar. Hún heyrði eigin-
mann sinn busla í baðinu. Hann
yrði til vinstri við hana, þegar
hún kæmi inn í baðherbergið, og
mjmdi jafnframt snúa í hana
baki.
Hún gekk inn, hóf upp ham-
arinn í vonzku og keyrði hann
í krúnu hans. Hann féll með
andlitið ofan í vatnið án þess að
gefa nokkurt hljóð frá sér. Hún
hamraði hann dálítið í viðbót áð-
ur en hún varð sannfærð um að
hann væri dauður.
Þá heyrði hún kallað djúpri
rödd: „Hæ, er einhver heima?“
Hún hvítnaði og varð sem salt-
stólpi.
„Hæ, það er Royce! Harry?“
Royce Fairchild!
Mona var sér ekki meðvitandi
að hafa yfirgefið baðherbergið,
en allt í einu uppgötvaði hún að
hún var komin inn í svefnher-
bergið með hamarinn enn í hend-
inni. Hún stirðnaði upp. Hamar-
inn gat einnig orðið hennar bani!
„Harry?“
Mona stakk hamrinum undir
koddann í rúminu hennar. Rödd
Royce Fairchilds virtist koma ut-
an úr þvottahúsinu. Hún tók á
því sem hún átti til og sagði: „í?g
er að koma, Royce.“ Hún fann til
dofa er hún gekk fram.
Hann var ungur maður, gríð-
arlega hár og með geysimikið
svart hár, og hæð hans og áfergja
gerðu að verkum að Mona fann
alltaf til nokkurs óróleika í ná-
vist hans. Nú fannst henni hún
vera dvergur, er hún sá hann
standa gleiðbrosandi framanvið
dyrnar að þvottaherberginu.
„Hí,“ sagði hann vingjarnlega.
„Ég var að láta renna í kerið.“
Hún reyndi að brosa. Af ein-
hverjum ástæðum virtist henni
nauðsynlegt að útskýra hvers-
vegna hún hafði ekki svarað kalli
hans tafarlaust.
„Hafið þið Harry ákveðið eitt-
hvað fyrir kvöldið?"
„Nei,“ tókst henni að segja.
„Það er að segja, að við höfum
ekki ákveðið að fara neitt sam-
an. É'g ætla í borgina til að fara
í búðir — það er opið frameftir
á miðvikudagskvöldum, eins og
þú veizt — og síðan fer ég í kvik-
myndahús með vinkonu minni.“
Svona víðtækar útskýringar
virtust óþarfar, en Royce brosti
aðeins breiðar. „Mér datt í hug
hvort ekki væri upplagt fyrir
okkur Harry að fara útá golfvöll
og slá nokkur högg.“
„Ja, ég...“
Royce Fairchild hnyklaði
brýnnar er hún hikaði og leit um
öxl á bíl Harrys. „Hann er hérna,
er ekki svo? Betty sagði að hann
hefði komið rétt á undan mér og
ég ákvað að hlaupa yfirum og
spyrja ....“
„Hann fór til lyfjabúðarinnar
í búðamiðstöðinni," hraðlaug
Mona.
„Svo?“ Royce gerði stutt hlé á
máli sínu. „Undarlegt að ég
skyldi ekki sjá hann ganga út.
Jæja, þú segir honum að gjalla í
mig þegar hann kemur aftur.“
„Uh — sjálfsagt." Hún for-
mælti með sjálfri sér skjálftan-
um í röddinni. Royce tók eftir
þeim sama skjálfta.
„Er eitthvað að?“ spurði hann
og hnyklaði brúnir á ný.
Hún hristi höfuðið aumingja-
lega og reyndi af alefli að segja
eitthvað af viti. „Ég er ekki....
ég er ekki alveg með sjálfri mér.
Ég hef líklega tekið inn fullmikla
sól í lauginni í dag. Royce, viltu
.... draga niður skúrhurðina?"
„Alveg sjálfsagt."
„Það er bara það.... sjáðu til,
Harry er farinn og ég er ein í
húsinu, og ég er dálítið örugg-
ari með mig þegar dyrnar ....“
„Vitaskuld,“ sagði Royce Fair-
child. Hann gekk út úr bílskúrn-
um. „Segðu Harry að gjalla.“
„Já.“
Þegar skúrdyrnar lokuðust, lét
Mona fallast upp að þvottahús-
hurðinni. Hjarta hennar sló ofsa-
lega og fætur hennar voru eins
og úr gúmmíi. Ástæðan sem hún
hafði gefið upp til að fá skúrdyr-
unum lokað var ekki upp á
marga fiska, en hún þarfnaðist
mests öryggis.
Nú varð hún að hafa hraðar
hendur við að flytja líkið. Royce
kæmi aftur. Hversvegna í ósköp-
unum þurfti hann endilega að
velja þetta kvöld til að fá Harry
með sér í golf.
Mona skalf, greip í endann á
löngum dregli í þvottahúsinu og
hljóp inn í baðherbergið. Smæð
Harrys var eitt af því sem hún
hafði treyst á að yrði sér í vil,
en nú reyndist henni fullerfitt að
ná honum upp úr kerinu. Hann
var miklu þyngri en hún hafði
gert ráð fyrir. Hún lét hann falla
á gólfið og þurfti tvö handklæði
til að þurrka hann, velti honum
síðan upp á dregilinn og hrúgaði
fötunum hans ofan á hann. Hún
tók veskið úr jakkavasa hans og
úr því seðlana, tuttugu og þrjá
dollara, lét svo veskið aftur á
sinn stað.
Hún var aftur farin að svitna,
en engu að síður styrkari en áð-
ur. Smátt og smátt var hún að ná
fullri stjórn á sér. Hún dró Harry
á dreglinum gegnum íbúðina og
út í bílskúrinn, þar sem hún opn-
aði farangursgeymslu blæju-
vagnsins með lyklum, sem hún
sjálf hafði að honum. En hvernig
átti hún að koma honum inn í
hólfið? Hún gerði sér nú ljóst að
hann var alltof þungur til að hún
gæti lyft honum í einu lagi.
Hún lyfti fótum hans og lagði
hælana á stuðarann. Það var það
auðveldasta. Hún stóð klofvega
yfir honum, kom höndunum und-
ir mjóhrygg hans og gat lyft hon-
um unz mjaðmir hans voru fyrir
innan brún farangurshólfsins.
Efri hluti líkamans stóð enn á
gólfinu, á moluðu höfðinu. Hún
krækti höndunum undir háls
honum og lyfti og ýtti unz hann
var í sitjandi stöðu á brúninni.
Síðan ýtti hún honum áfram, svo
að hann féll samanbrotinn inn í
hólfið.
Hún dró andann hratt og
hrjúft og henni leið eins og hún
hefði hlaupið heila mílu, þegar
hún lagði fótin ofan á hann, lok-
aði hólfinu og breiddi svo dreg-
ilinn aftur á þvottahúsgólfið.
Dregillinn var blautur, en hann
myndi þorna fljótt. Nú átti hún
ekki annað fyrir höndum en að
drepa tímann.
Það var kvalræði. Biðin gaf
henni tíma til að hugsa og
ímynda sér alla líklega og ólík-
lega möguleika til að fyrirætlun
hennar misheppnaðist. Hún
þvingaði allt slíkt úr huga sér.
Áhyggjur hennar voru ástæðu-
lausar. Hið eina, sem til þessa
hafði hrætt hana dálítið, var inn-
lit Royce Fairchilds, en það var
ekki hættulegt.
Royce hringdi nokkrum mín-
útum fyrir sjö. Hafði hún gleymt
að segja Harry frá þessu?
„Nei, Royce. Hann er ekki enn
kominn aftur frá lyfjabúðinni.
Hann hlýtur að hafa litið inn á
bar. Hjá Gino.“
„Ég hringi þá kannski þangað.“
Þegar hún lagði á, gerði hún
sér ljóst að hún yrði að flýta
næstu aðgerðum um hálftíma.
Hún hafði ekki ætlað að yfirgefa
húsið fyrr en hálfátta, en færi
hún ekki undireins, var Royce
Fairchild vís til að koma aftur
og hún treysti sér ekki til að
standa andspænis honum öðru
sinni.
Hún sá að Royce horfði á hana
út um glugga er hún bakkaði
blæjuvagninum niður afleggjar-
ann, og hún fann vott af ofsa-
hræðslu. Það var freistandi að
stíga bensínið í botn, komast út
á aðalveginn og aka svo áfram
unz að minnsta kosti tvö ríki
væru á milli hennar og borgar-
innar.
Hún gnísti tönnum. Hún mátti
ekki missa stjórn á sér, hvað sem
það kostaði. Ofsahræðsla myndi
eyðileggja allt fyrir henni, senda
hana beint í dauðaklefann. Hún
þvingaði sig til að aka á eðlileg-
um hraða til Barnhilt-hússins,
þar sem hún hemlaði við hlið
leigða bílsins í tvöfalda bílskúrn-
um. Þar flutti hún lík Harrys og
föt yfir í farangurshólf fólksbíls-
ins, lagði rekuna þar hjá og setti
27. tbi. VIKAN 27