Vikan - 09.10.1969, Blaðsíða 23

- Já, það voru mínir peningar,
sagði McNulty. - Börnunum
mínum var ógnað, og ég þorði
ekki annað en borga. En ég
sendi út mann, sem fylgdist
með öllu saman. Og nú er hann
að leita uppi konuna, sem tók
peningana - til að sækja þá og
myrða hana síðan.
22 VJKAN
KVÚLDID F?m
BRÚDK AUFID
6. HLUTI
EFTIR GORDON OG
MILDRED GORDON.
Þetta hefur gerzt:
Helen Rogers er ritari hins unga salca-
málaverjanda Franks Mitchells. Þau eru trú-
lofuö og í þann veginn aö ganga í hjóna-
band. Kvöld eitt vinnur Helen eftirvinnu
fram yfir miðnætti. Þegar hún sezt inn í
bil sinn til heimferðar, rœðst maður á hana
úr félum á afturgólfinu, skellir papvakassa
yfir höfuð hennar og hótar að verða henni
og móður hennar að bana, ef hún geri ekki
sem hann segir og sœki fyrir hann 200 þús-
und dollara, sem hann ætlar að kúga út
úr þriðja manni. Hélen þorir ekki annað en
samþykkja, og maðurinn kveðst muni gera
henni viðvart, þegar mál sé að sœkja pen-
ingana.
41. tbl.
Þrátt fyrir viðvörun hans hefur hún sam-
band við lögreglumennina Hawkins og
Barney Carlson. Iiún segir allt af létta og
þeir láta hlerunartœki á síma hennar, til að
taka röddina upp á segidband, ef hann hringi,
og síðan hafa upp á manninum með aðstoð
svokallaðs raddrita.
Nœsta morgun, þegar Helen er í bíl sín-
um á leið til vinnu, lætur maðurinn aftur
til sín heyra. Hann talar gegnum vasasendi,
sem liggur í bílnum. Hann segir henni að
sœkja peningana á ákveðinn stað sama
kvöld. Hún gerir það undir eftirliti lög-
reglunnar, og sá sem féð afhendir er síðan
tekinn höndum og yfirheyrður. Hann reyn-
ist aðeins milliliður og grunur leikur á, að
vinnuveitandi hans, milljónamœringurinn
McNulty, sé fórnarlamb fjárkúgarans.
Þeir óku inn í glæsihverfið, þar sem boga-
dregnir afleggjarar lágu upp að húsum sem
kostuðu meira en obbinn af fólki getur unn-
ið fyrir á allri sinni ævi. Hawk sat við stýr-
ið, en við hlið hans Barney með gatnakort,
og hann skimaði um eftir vegvísum.
Hawk var órótt. — Hafðu með þér nátt-
fötin, hafði maðurinn sagt í símann. Hann
gat hafa sagt það í þeim tilgangi einum að
vekja beyg, en hann gat líka hafa meint það.
Það var mögulegt, að hann væri kynæðing-
ur. það var ómögulegt að vita.
Þegar kallað var á Hawk gegnum talstöð-
ina, hægði hann ósjálfrátt ferðina. Röddin
var hás af æsingu.
— Við höfum fundið á hvaða rás hann
sendir. Það er rás eitt. En við höfum ekki
enn getað miðað sendinn.
Hawk sat hljóður um stund, en sagði svo
við Barney. — Komstu að öllu, sem þú get-
ur, um Frank Mitchell — og láttu fylgjast
með honum.
— Skal gert, foringi.
— Hvers vegna stakk hann af, ef hann
hafði hreint mjöl í pokanum, tautaði Hawk.
Loks óku þeir í gegnum mikinn skraut-
garð með pálmaröðum sitt hvorum megin
akbrautarinnar. Einhvers staðar gjammaði
varðhundur. Hawk bankaði fyrst kurteislega
á dyrnar, en þegar það bar ekki árangur,
lumbraði hann ærlega á voldugri hurðinni.
Eftir stundarkorn skall blindandi ljós fram-
an í þá og hrjúf rödd sagði einhvers staðar
fyrir ofan þá?
— Hver er þar?
— Lögreglan, svaraði Hawk.
— Hvað viljið þið?
— Tala við hr. McNulty.
— Hringið í einkaritara minn í fyrramálið
og fáið tíma. Ég tek aldrei á móti heima!
Glugganum var skellt aftur. Hawk sneri
sér aftur að því að lemja hurðina, nú með
báðum hnefum, svo allt lét á reiðiskjálfi.
— Þetta myndi ég ekki gera, drengsi minn,
sagði skipandi rödd allt í einu fyrir aftan þá.
Þeir sneru sér við og sáu þá beint inn í
hlaup'.ð á stórri skammbyssu. Maðurinn að
baki henni var stór og ófétislegur.
Hann hélt byssunni stöðugri. Annar mað-
ur kom fram úr skugganum, og sá fyrri sagði:
— Getið þið sannað, að þið séuð frá lögg-
unni?
— Hverjir eruð þið? spurði Hawk.
— Það kemur þér ekki við. Jæja, hvernig
fer þetta? Ætlið þið að gera almennilega
grein fyrir ykkur?
— Ég hef skjöldinn í buxnavasanum, ef ég
má taka hann upp.
Sá stóri kinkaði kolli til hins, sem fór aftur
fyrir Hawk og renndi hendinni í vasa hans.
Hann leit á skjöldinn og sagði:
— Allt í lagi. Við vildum bara ekki eiga
neitt á hættu.
Dyrnar opnuðust fyrir aftan þá, og aftur
sneru þeir sér við. Þetta var vel vaxinn og
íþróttamannslegur maður á sextugsaldri,
næstum tveir metrar á hæð. Maghonylitur-
inn á hörundi hans vottaði velsæld í sólinni.
Framstæð haka, hvasst augnaráðið og saman-
uressaðar varir minntu þó meira á höggmynd
en lifandi andlit.
— Ég sagði ykkur að semja um tíma.
Tónfallið var eins og hann væri að skipa
þræli fyrir verkum, og hann dró dýra, bláa
innisloppinn fastar að sér til að verjast kul-
inu.
Hawk stjakaði McNulty til hliðar og gekk
inn í húsið, áður en sá síðarnefndi fékk rönd
við reist.
— Við vissum, að þér mynduð taka vel á
móti okkur, sagði Hawk alúðlega.
I þessari andrá kom einn manna Hawks í
viðbót, með Bronston í eftirdragi.
í fylgd með Barney og McNulty gekk
Hawk yfir anddyrið inn í stásslega setustofu.
Þar bar mest á gríðarmiklu en vel gerðu
málverki af McNulty. í hinum enda stofunn-
ar lá breiður stigi upp á loft.
— Hann fór rakleitt til næsta símaklefa
og hringdi til McNulty, hvíslaði vörzlumaður
Bronstons, sem kallaður var hershöfðinginn.
— Ég hleraði úr næsta símaklefa og greip
hann um leið og hann kom út.
— Nú, svo Gestapo er mætt með trumbum
og lúðraþyt, fnæsti McNulty. Hann var nú
aftur rólegur í bragði og hafði sent einka-
spæjarana burtu. Bronston flýtti sér til hans.
— Ég sagði þeim ekkert, Joe. Það sver ég.
Þeir höfðu ekkert upp úr mér.
— Seztu og haltu kjafti, svaraði McNulty
og sneri sér að Hawk. — Jæja, hvað viltu,
eftir að hafa brotizt inn á heimili mitt að
náttarþeli?
— Hvar eru peningarnir þínir?
MvNulty hvæsti að Bronston: — Þú hefur
kjaftað, rottan þín!
■— Nei, Joe. Þeir veiddu það. Það var
stelpuskratti, sem gat upp á því.
McNulty beindi máli sínu aftur til Hawk.
— Hvernig veidduð þið. það? Hver sagði
frá því? Það hefur verið hann!
Hann skók hnefana að Bronston og þrum-
aði: — Bölvaður skíturinn þinn!
— Víst voru það mínir peningar, sagði
hann svo. — Hver einasti eyrir. Heiðarlega
fengnir með svita og tárum. Allt mínir pen-
ingar. Ég átti ekki svo mikið sem sent með
gati, þegar ég hóf nám í pípulagningum fyrir
fjóra dollara á dag.
— Og nú átt þú tvö hundruð þúsund doll-
ara til að gefa fjárkúgara, sagði Hawk hörku-
lega. — Og það án þess að segja lögreglunni
frá. Hver er það, McNulty? Hver kúgar þig?
— Hvernig í ósköpunum á ég að vita það?
Það var hringt til mín. Þrisvar í allt. Ég var
vakinn um miðja nótt og hótað að börnin
min yrðu drepin, ef ég ekki borgaði og þegði.
— Hvenær fyrst?
— Það er vika í dag. Það var klukkan tvö
um nóttina. Það var karlmannsrödd, sem
sagði: — Þú átt laglegustu krakka McNulty.
Ég spurði, hver þetta væri, og svarið var: —
Eru þau ekki tvö hundruð þúsund dollar
virði? Ég spurði hvern djöfulinn þetta ætti
að þýða, og þá sagði hann, að ég skyldi fara
að hugsa fyrir útför þeirra, ef ég græfi ekki
upp peningana. Svo lagði hann á, og þarna
sat ég ....
Konurödd ofan af lofti greip fram i fyrir
honum:
— Joe, hvað gengur á?
— Komdu niður, elskan.
Hún sté þokkafull niður þrepin, há og
grönn í stuttum, gagnsæjum náttkjól. Fætur
hennar voru eins og á listdansara, og svip-
urinn á andliti hennar sagði jafn skýrt og
stórletrað spjald: GERIÐ SVO VEL AÐ
SNERTA EKKI SÝNINGARMUNI.
— Nancy, þetta eru lögreglumenn. Það er
varðandi peningana. Komdu og seztu.
Þegar hún var setzt, sagði Hawk óþolin-
móður:
— Nú, og svo? Hvað gerðist næstu nótt?
— Hann hringdi aftur klukkan tvö. Bæði
Framhald á bls. 40
41. tbi. VIKAN 23