Vikan - 18.12.1969, Síða 12

UCII
■OHBl
Salterski hélt, að það hlyti að vera öruggt ráð
til að losna við Peregarin að lesa upp fyrir
hann úr skáldsögu, sem hann hafði hnoðað saman
í æsku. En hann fékk að lesa unz hann gafst upp ...
Fuglarnir í skóginum voru
orðnir hljóðir. Ivonan hans
var háttuð fyrir liingu og aðr-
ar lifandi verur í húsinu
sömuleiðis.
En Selterski þorði ekki að
fara inn í svefnherbergið sitt,
þótt hann fyndi vættarþunga
á augnalokunum á sér. Pere-
garin nágranni hans var nefni-
lega í heimsókn hjá honum.
Hann hafði komið rétt eftir
miðdegisverð og sat enn sem
fastast, alveg eins og hann
væri límdtir við sófann. Með
hásri þokulúðursrödd var
hann að segja frá því, þegar
óði hundurinn bcit hann í fót-
inn, árið 1842. Þegar hann
hafði lokið sögunni byrjaði
hann á henni aftur. Selterski
var í öngum sínum. Hann
hafði gert allt hugsanlegt til
þess að losna við gestinn. Leit
á klukkuna aðra hverja mín-
útu, kvartaði undan höfuð-
A'erk, var alltaf að fara út og
skikli gestinn eftir einan —
en ekkert stoðaði. Ofurstinn
skildi engar af þesstim vin-
samlegu bendingum og liélt
áfrain að tala um óða hund-
inn.
Hann ætlar sér víst að
hanga hér til morguns, naut-
ið að tarna, hugsaði Selterski
bálreiður. — Ljóti þorshaus-
inn! Jæja, úr því að hann
skilur ekki hálfkveðna vísu,
er bezt að ég grípi til kjarn-
betri ráða.
— Vitið þér h'særs vegna
ég kann svona vel við mig
í sveitinni, spurði hann.
Selterski skrifstofuþræll gat
varla haldið augunum opn-
um. Oll náttúran var sofnuð.
— Nei, ekki get ég gizkað
á það.
— Vegna þess að maður
getur lifað eins og manni sýn-
ist. Við förum á fætur klukk-
an tíu, borðum miðdegisverð
um klukkan þrjú og háttuin
fvrir klukkan ellefu. Fari ég
seinna að hátta hef ég alltaf
óþolandi höfuðverk daginn
eftir.
— Það er skrítið .... Ann-
ars er það allt komið undir
vana. Einu sinni kynntist ég
manni, Kjuskin nokkrum
höfuðsmanni. Eg hitti hann
í Sehwartswald . . . þér vitið
kannski ekki að ég hef verið
í Þýzkalandi? Það var rétt
eftir að hún tengdamóðir mín
sálaðist, María Orifjevne, hún
jijáðist af nýrnaveiki ....
Og svo fór hann að rausa
um nýrnuveiki tengdamóður
sinnar og smellti í góminn.
Klukkan sló tólf — hún
varð bráðum hálf eitt og enn
sat hann og lagði út af nýrna-
veikinni. Kaldur svitinn
spratt fram á enni Selterski.
Hann skilur ekki fyrr en
skellur í tönnunmn! hugsaði
hann. Þetta er nautheimskt.
Skyldi hann halda asninn sá,
að ég hafi gaman af svona
heimsóknum? Hvernig á ég að
losna við hann?
— Segið mér oíursti? Hvað
á ég eiginlega að gera? Eg er
svo slæmur í hálsinum. Eg
var nefnilega svo vitlaus að
heimsækja kunningja minn,
en börnin hans liggja í barna-
veiki. Líklega hef ég smitast.
Eg er handviss um, að ég hef
fengið barnaveiki.
— Það kemur fyrir, sagði
Peregarin og var hinn róleg-
asti.
— Þetta er mjög alvarlegur
sjúkdómur, hélt húsbóndinn
áfram. — Og það er ekki að-
eins að ég veikist sjálfur, held-
ur get ég smitað þá, sem næst-
ir mér eru. Barnaveikin er
bráðsmitandi. Bara að ég
smiti yður nú ekki, herra of-
ursti.
— Mig? Nei, það er eng-
in hætta á því. Eg hef oftar
en einu sinni komið á tauga-
veikispítala án þess að smit-
ast — og ætti ég þá að smitast
af yður. Nei, gömlum skörfum
eins og mér er ekki smitunar-
hætt. Við erum lífseigir þess-
ir gömlu jaxlar. í herdeildinni
minni var einu sinni ofursti,
sem hét Trésbien . . . . af
frönskum ættum. Þessi Trés-
bien . . .
Og nú sagði Peregarin frá,
hve lífseigur þessi Trésbien
var.
ICIukkan sló hálfeitt.
— Atsakið þer, að ég grip
fram í, hcrra ofursti. Hvenær
eruð þér vanur að hátta?
— Svona klukkan tvö til
þrjú. En stundum keinur það
fyrir, að ég hátta alls ekki,
sérstaklega þegar ég er í
skemmtilegum félagsskap eða
þegar gigtin er að kvelja mig.
I kvöld ætla ég til dæmis ekki
að hátta fvrr en klukkan
fjögur. Eg lagði mig nefni-
lega góða stund áður en ég
tor að heiman. Annars get ég
ofurvel án svefns verið. I
stríðinu kom það stundum
fyrir, að mér kom ekki dúr
á auga vikum saman. Eg skal
segja yður eitt dæmi. Her-
deildin okkar var í Akalzk . .
— Afsakið þér, en hvað mig
snertir fer ég alltál' að luitta
klukkan 11. Eg verð að fara
svo nemma á fætur, skiljið
þér?
— Auðvitað. Það á að vera
svo gott fvrir heilsuna að
fara snenuna á fætur. En sem
sagt: herdeildin okkar var í
Akalzk . . .
— Eg veit ekki hvað að
mér gengur, greip húsbóndinn
fram i. — Stundum fæ ég
kölduflog, en stundum er ég
að stikna úr liita. Svona er
það alltaf rétt á undan köst-
unum. Þér vitið máske, að
ég fæ stundum æðisköst. Oft-
ast um eitt-leytið á næturn-
ar. Þá suðar fyrir eyrunum
á mér, ég missi meðvitundina,
stekk svo í háaloít og fleygi
einhverju í hausinn á þeim,
sem næstur er. Sjái ég hnif,
þá þríf ég hann. Sjái ég stól
hjá mér, þá kasta ég honuin.
Og nú hef ég svona kuldaflog,
eins og ég er vandur að fá á
undan köstumnn.
— Þetta var leiðinlegt . . .
þér ættuð að reyna að fá bót
á þessu.
— Eg hef látið marga
lækna káka við mig. en ár-
12 VIKAN 51 tbl