Vikan - 18.12.1969, Síða 13

SMÁSAGA EFTIR ANTON TJEKOV
VISQKN
angurslaust. Þess vegna læt
ég nægja að aðvara mína nán-
ustu, þegar köstin eru að
koma.
— Það er einkennilegt. Ja,
þeir eru margvíslegir þessir
sjúkdómar. Pest, kólera,
krabbamein . . .
Ofurstinn hristi höfuðið og
hugsaði.
Það varð þögn.
Það er bezt, að ég lesi upp-
hátt úr ritum mínum fyrir
hann, hugsaði Selterski með
sér. Eg á enn hérna í skrif-
borðsskúffunni skáldsöguna,
sem ég samdi þegar ég var í
menntaskólanum. Ivanski að
hún dugi á hann.
— Nú ætla ég að koma
með tillögu, sagði hann. —
Langar yður til, að ég lesi
svo lítið fyrir yður úr bók-
inni minni. Eg hef skrifað
hana í tómstundum mínum.
Skáldsagan er í finnn bind-
um með formála og eftirmála.
Seleterski beið ekki eftir
svari, en spratt upp og dró
upp úr skúffu gamalt og gult
handirt, sem hét „Lygn vötn“,
— skáldsaga í fimm bindum.
Nú leggur hann á flótta,
hugsaði Selterski og blaðaði í
æskuverki sínu. Eg ætla að
lesá þangað til hann grát-
bænir mig um að hætta . . .
— Ef þér viljið hlusta á,
herra ofursti . . .
— Með ánægju. Ég vil
gjarnan hlusta.
Selterski byrjaði. Ofurstinn
hagræddi sér i sætinu, setti
andlitið í alvarlegar fellingar
og bjóst til að hlusta sam-
vizkusamlega. Skáldsagan
byrjaði á náttúrulýsingu.
Þegar klukkan sló eitt var
húsbóndinn kominn að því
að lýsa höllinni, þar sem sögu-
hetjan, Valentin greifi, átti
heima.
— Það hlýtur að vera gam-
an að búa í svona höll, and-
varpaði Peregarin. — En
hvað henni er snilldarlega
lýst! Eg gæti setið hér til ævi-
loka og hlustað á.
— Bíddu hægur, hugsaði
Selterski. — Þú skalt ekki
þola það til lengdar.
Klukkan hálftvö las Selt-
erski með sljórri draugarödd:
— Þér spyrjið mig hvers ég
óska. Eg óska að hönd yðar
titri máttlaus í minni hendi,
langt í burt í fjarska undir
h vel f ingu su ðu rh imnanna.
Aðeins þar getur hjarta mitt
slegið með meiri sæld undir
dómkirkjuhvelfingunni. Sál
mína þyrstir í ást. . . í ást . . .
— Nú get ég elcki meira,
herra ofursti.
— Við skuhun láta þetta
duga núna. Þér getið lesið af-
ganginn fyrir mig á morgun.
Nú skulum við tala svolítið
saman. Ég hef ekki sagt yður
ennþá hvernig fór við Agalzk
Selterski hneig máttvana
aftur á bak í stólinn, lokaði
augunum og hlustaði.
Eg hef reynt allar leiðir,
lmgsaði hann. Nú situr hann
hérna til klukkan fjögur. Eg
vildi gefa hundrað rúblur til
þess að losna við hann. Aha!
Nú datt mér nokkuð í hug!
— Herra ofursti, greip hann
fram í. — Afsakið að ég
skuli grípa fram i fyrir yður
á ný. Ég ætla aðeins að biðja
yður að gera mér ofurlítinn
greiða. Ég hef liaft margvís-
leg útgjöld siðustu vikurnar.
Það er ekki til grænn eyrir á
heimilinu . . . og ég fæ enga
peninga fyrr en í lok næsta
mánaðar ....
— Það er orðið framorðið
. . . eh . . . hm . . . sagði of-
urstinn og ræskti sig. —
Ivlukkan er bráðum þrjú.
Hvað voruð þér að segja?
— Mér ríður á, að ná í 2—
300 rúblur. Þér munduð víst
ekki getað visað mér á neinn,
sem gæti lánað mér þær?
— Hvernig ætti ég að geta
það? Eh . . . hm . . . Það er
víst mál til komið fyrir vður
að komast í háttinn. Líði yð-
ur vel. Og þakka yður íyrir
gestrisnina. Viljið þér heilsa
konunni yðar.
Ofurstanum lá allt í einu á
og hann þreif húfuna sína og
gekk til dyra.
— Ætlið þér að fara strax?
tautaði Selterski. — Ég ætl-
aði að biðja yður . . . af því
ég veit hvað þér eruð bón-
góður . . . Ég vonaði . . .
— A morgun! Nú verðið
þér undir eins að fara að
hátta. Konuna yðar er víst
farið að lengja eftir vður. Það
væri laglegt, ef ég hefði af
vður svefn! Nei, ekki til að
tala um, góði vinur . . . Líði
yður vel. Og í rúmið!
Peregarin tók í höndina á
honum með sætsúrum svip,
setti upp lnifuna og fór.
☆
si.tbi. viKAN 13