Vikan - 18.12.1969, Qupperneq 45

er gæðavara
er svefnsófasett
sem nýtur vaxandi vinsælda
*
ÚTSÖLUSTAÐIR: Reykjavík: BúslóS, Skeifan, Val-
húsgögn. Akranes: Kristinn Gunnarsson. ísafjörður:
Húsgagnaverzlun Isafjarðar. Siglufjörður: Haukur
Jónasson. Akureyri: Augsýn. Eskifjörður: Elís Guðna-
son. Norðfjörður: Höskuldur Stefánsson. Höfn,
Hornafirði: Söluskálinn Ösp. Vestmannaeyjar: Egg-
ert Sigurlásson. Selfoss: Húsgagnaverzlun Suður-
lands. Keflavík: Garðarshólmi.
SítTl^' P ** V ' Jf.W .TTaa >- 'y H .gwtffw:* ximynr, /M
ttk K X ein^L r */lT. ^ .**. ■*
*
FRAMLEIÐANDI:
ÚLFAR GUDJONSSON
AUÐBREKKU 63 - KÓPAVOGI - SÍMI 41690
til að geta svarað rólega. Hann bar
mikla virðingu fyrir herra Bold-
wood, það var maður sem átti allt
gott skilið. En . . en samt sem áð-
ur.......
— Það getur ekki verið réttlátt!
— Það er aðeins rangt, ef þú
giftist honum án þess að elska
hann!
— Og það finnst þér að ég muni
gera? Batsheba rauk upp. En það
er sannarlega ekki alltaf hægt að
treysta ástinni, hún dofnar fljótt.
Sérstaklega í hjónabandi, það veit
ég. Astin er ekkert annað en sjón-
hverfingar, og alls ekki í tízku á
tímum.
— Ég er líklega ekki rétti mað-
urinn til að ráðleggja þér, sagði
Gabriel, rólega. — Ég lít allt öðr-
um augum á þessi mál . . . Svo
þagnaði hann.
Og Batsheba fór til veizlunnar á
heimili Williams Boldwood, jafn
öryggislaus og hikandi og hún hafði
verið.
William Boldwood var utan við
sig af eftirvæntingu. Hann gerði
sitt bezta til að standa sig í stöð-
unni sem húsbóndi. Hann bað
gestina sem voru niðri að fara upp
á loft, til að dansa, og fólkið sem
var uppi neyddi hann til að fara
niður í borðsalinn, þar sem veizlu-
borðin svignuðu undan krásunum
Hann horfði á gesti sína, án þess
að sjá þá. Þetta voru aðeins mynda-
grindur, til að mynda ramma um
Batshebu, — og Batsheba var ekki
komin.
Honum fannst hann hafa hlaup-
ið upp og niður stigann hundrað
sinnum, þegar hann að lokum kom
auga á hana. Hún stóð í hópi nokk-
urra gesta. Hún var föl, en hnar-
reist, og hárið var sett upp þannig
að það var eins og gullin kóróna
á höfði hennar. Boldwood átti bágt
með að ná andanum. Hún var
komin. Það sléttaðist úr djúpum
hrukkunum, sem höfðu myndazt við
munnvik hans.
— O, eruð þér loksins komin.
sagði hann og lyfti hönd hennar að
vörum sér.
— Já, sagði Batsheba og roðnaði.
— Auðvitað er ég komin, þér buðuð
mér.
— Ég verð að tala við yður. Nú,
núna strax.
Hún fékk æðisgenginn hjartslátt.
— Ekki strax, sagði hún biðjandi.
— Jú, jú. Einmitt núna strax!
Augu hans glóðu, og hann hélt svo
fast í hönd hennar að hún fann til.
Svo dró hann hana með sér inn í
borðsalinn og lokaði dyrunum, fyr-
ir augunum á öllum gestunum.
— Þér voruð búin að lofa mér
svari núna, sagði hann.
— Herra Boldwood, ég . . . ég er
Þér sparið með áskrift
IIIKAN
Skipholti ‘33 - sími 35320

J
5i. tw. VIKAN 45