Vikan


Vikan - 18.12.1969, Page 49

Vikan - 18.12.1969, Page 49
Hin spennandi framhaldssaga eftir Elisabeth Ogilvie - 7. hluti heitasta að fá að vera í fangi hans sem lengst. — Rees. Ég vil ekki fara á morgun. Ég vil ekki eiga frí. Ekki núna. — Hvenær þá? — Aldrei. Líf mitt er bundið við Bellwood. Ef ég fer héðan, þótt það sé ekki nema í stuttan tíma, þá finnst mér eins og líf mitt fari allt á los og ég hafi ekki lengur fast land undir fót- um. Mér finnst allt vera einhvern veginn svo óraunverulegt. —- Þetta er samt raunveruleik- inn, Carol. — Það er fyrst og fremst þú, sem ég vil ekki fara frá, sagði ég lágt og var glöð yfir því, að ég skyldi þora að segja þetta. — Carol. Þegar helgin er lið- in, þá verðum við aftur öll sam- an hér á mánudaginn. En núna um helgina eigum við öll eitt- hvert erindi til bæjarins. Ég hef haft samband við lækni Tims í Bangor og pantað tíma hjá hon- um á laugardagskvöldið. Við fljúgum frá Bangor síðdegis á morgun. Roberts ætlar að nota tímann og heilsa upp á systur sína. Þú skalt endilega heim- sækja bróður þinn. Við höfum öll skyldum að gegna, sem við megum ekki bregðast. Strax í býtið á laugardags- morguninn lagði ég af stað til bróður míns og var komin að húsi hans þremur klukkustund- um síðar. Ég gekk í kringum húsið og barði að dyrum. Enginn kom til dyra og þá opnaði ég sjálf, rak höfuðið í gættina og kallaði: — Hvar er allt fólkið eigin- lega? Mindy sat ein við eldhúsborð- ið og fól andlitið í höndum sér. Hún spratt á fætur, þegar hún heyrði í mér. — Carol, kallaði hún og lét sig síðan falla í stólinn aftur. — Nei, annars, það er bezt að við komum ekki svona nærri hvor annarri. Þá færð þú hana kannski líka. — Fæ ég hvað, hváði ég. — Hvar eru börnin? —- Þau eru öll heltekin af heimsins verstu magainflúensu. Þau grenja af sársauka, litlu greyin, jafnt á nóttu sem degi. Mér hefur varla komið dúr á auga í marga sólarhringa. En nú virðist mér að liðan þeirra sé eitthvað skárri, guði sé lof. En ég•••■ Hún geispaði og stundi. — Við áttum ekki von á þér fyrr en í kvöld. Eliott bróðir þinn var búinn að leggja til, að ég hringdi til þín og léti þig vita hvernig stæði á, en ég hélt að ekkert lægi á því fyrr en ein- hvern tíma eftir hádegið. Við héldum sem vonlegt er að þú vildir ekki koma hingað, því að þú getur borið smit til litla drengsins, sem þú gætir, hans Tims. Þessi bannsetta flensa er sögð vera bráðsmitandi. Það var hverju orði sannara hjá henni, að ég hafði enga löng- un til að eiga neitt á hættu, hvað heilsu Tims snerti. Mér þótti miður, að svona skyldi endilega þurfa að standa á, þegar ég hafði mig einu sinni upp í að heim- sækja þau. Ég var búin að sætta mig við tilhugsunina um að fara frá Bellwood, og þegar ég loks- ins var komin af stað, þá var ég farin að hlakka ofurlítið til að hitta bróður minn og konuna hans og litlu börnin þeirra, sem voru allra skemmtilegustu krakk- ar. — Mindy, sagði ég áhyggju- full. — Ég held, að ég fari aftur og komi einhvern tíma seinna, þegar betur stendur á og krakk- arnir eru frískir. Skilaðu inni- legri kveðju frá mér til Eliotts. — Þetta var sveimér leiðin- legt, sagði hún. — En við því er víst ekkert hægt að gera. Klukkan hálftólf um morgun- inn stanzaði ég litla stund í næsta bæ við Bellwood og hringdi þaðan. Enginn anzaði og ég áleit, að þeir Rees, Tim og Roberts væru allir að borða há- degisverð úti á svölunum. Þeir ætluðu ekki að fara til Bangor fyrr en síðdegis hafði Rees sagt. Ég ók mjög hratt þann stutta hluta leiðarinnar sem eftir var og gerði mér í hugarlund, hvað þeir yrðu allir þrír undrandi, þegar ég birtist aftur. Ég hugs- aði með mér, að nú væri kjörið tækifæri til að sýna Rees í verki, að ég fyndi til öryggis á Bell- wood og gæti auðveldlega ver- ið þar ein yfir helgina. Um leið og ég sté út úr bíln- um barst indælis fuglasöngur að eyrum mér og ég leit andartak á múrvegginn og hvernig skuggar trjánna dönsuðu á rauðum tígul- steinunum. Ég ýtti á bjölluhnapp- inn. En hliðið opnaðist alls ekki, þótt ég væri búin að bíða dágóða stund. Ég hringdi aftur og aftur og þegar enginn opnaði enn, þá gat ég ekki að mér gert að bölva svolítið. Hver skyldi svo sem vera að leggja eyrun eftir bjöll- unni, fyrst ekki var búizt við neinum á Bellwood? Þeir áttu sízt af öllu von á mér. Ég fór að hugsa um það, hvað þetta fyrir- komulag hjá Rees væri fráleitt og reyndar einkennilegt. Að hugsa sér, að enginn skyldi mega koma óvænt hingað. Jæja, þarna stóð ég sem sagt lokuð úti. En ég var ekki aldeil- is á því að gefast upp. Ég vissi um eina leið til að komast inn fyrir þennan háa múr. Ég ók upp með múrveggnum og stanzaði á nákvæmlega sama stað og ég hafði gert hér fyrir nokkru, þeg- ar ég átti frí og fór í skógar- ferðina sælla minninga. Ég komst upp á múrinn á þessum stað og hoppaði síðan inn fyrir alveg eins og ég hafði gert þá. Ég var þess fullviss, að Rees væri heima. Hann var ekki van- ur að breyta áætlunum sínum og hann hafði ætlað að leggja af stað klukkan hálffjögur. Hið góða staðarskyn mitt og meðfædd ratvísi komu mér nú að góðu haldi. Ég var stödd í þéttum skóginum og það var engan veginn auðvelt fyrir ókunnuga að rata. En ég hafði verið hér einu sinni áður og það var nóg. Það leið ekki á löngu, þar til ég sá grilla í steinhúsið milli trjágreinanna. Ég hikaði ekki hið minnsta að þessu sinni, heldur gekk rakleitt að húsinu. Ég vissi auðvitað, að ólíklegt var að Rees væri að vinna á þessum tíma, af því að hann ætlaði sér að fara í bæinn. En ég þurfti að fara fast upp að steinhúsinu og ganga síðan eftir stíg, sem lá þaðan og til stóra íbúðarhússins okkar. Tveir gluggarnir á bakhlið steinhúss- ins stóðu opnir á bak við járn- rimlana, en ég vogaði mér ekki að kíkja inn um þá. Framhald á bls. 46 5i. tbi. viKAN 49

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.