Vikan - 29.01.1970, Blaðsíða 33
ina. Hann gat ekki kreppt fing-
urna saman til að slíta það upp,
en beitti báðum höndum þess í
stað. Að vísu kostaði það að
hann varð að taka með töluvert
af rotnum og fúnum mosa sem
var ekki beint heppilegur í eld,
en betur gat hann ekki gert.
hann vann vélrænt, hafði jafn-
vel með í þessu armfylli af stór-
um greinum sem hann ætlaði að
nota þegar eldurinn væri far-
inn að loga glatt. Á með-
an sat hundurinn og starði á
hann, með biðjandi augnaráði.
Hundurinn leit á manninn sem
þá skepnu er átti eldinn, og
eldurinn var seint á ferðinni.
Þegar allt var tilbúið fór mað-
urinn í vasann eftir barkarbút.
Hann vissi af berkinum i vasa
sínum, og þó hann gæti ekki
fundið fyrir honum með fingr-
unum heyrði hann er börkurinn
brotnaði. En það var sama hvern-
ig hann reyndi, hann gat bara
ekki náð í þennan litla bút af
birkiberki. Allan tímann dunaði
sú staðreynd i huga hans, að
hann væri að missa eina tá í við-
bót við þá sem fór áðan. Þessi
hugsun barðist við hann og vildi
hræða hann, en hann var við-
skotaillur og barðist á móti, allt
til að vera rólegur. Hann dró af
sér vettlingana með tönnunum,
og barði sér af öllu afli. Hann sat
á meðan og hann stóð á meðan
og alltaf sat hundurinn á snjón-
um, skottið hringað fram fyrir
hann og eyrun sperrt, sem hann
fylgdist með manninum. Mann-
inum fannst sem ímynd einhvers
óvinar væri í dýrinu sem
sat þarna og hafði það svo nota-
legt í eigin loðfeldi, helvítis
hundurinn, öruggur og hlýr, —
þarna í því sem náttúran hafði
úthlutað honum.
Eftir stutta stund fannst hon-
um einhver tilfinning vera að
koma aftur í barða fingurna.
Fyrst var það bara daufur sting-
ur en fljótlega var það orðið
ægilegur verkur - sem maðurinn
þakkaði guði sínum fyrir. Hann
var fljótur að slíta af sér vett-
linginn og ná 1 barkarbútinn úr
vasanum, en er hann ætlaði að
taka eldspýturnar upp úr hinum
vasanum, hafði kuldinn sópað
allri tilfinningu úr þeim á ný.
Hann reyndi að ná eldspýtunum
sundur, en það fór ekki betur
en svo að hann missti þær allar
í snjóinn. Hann reyndi að grípa
þær aftur, en án árangurs. Dauð-
ir fingurnir gátu hvorki snert né
gert nokkuð. Hann fór varlega.
Með allri þeirri einbeitni sem í
manninum býr, hætti hann
að hugsa um freðna fætur sína,
kinnar og nef, og lagði sálu sína
á þessar eldspýtur sem lágu í
snjónum; farmiða hans með líf-
lestinni. í stað tilfinningar not-
aði hann sjónina og um leið og
hann sá að tveir fingur voru
sitt hvorum megin við eldspýtu
skellti hann þeim saman — eða
ætlaði að gera það en taugarn-
ar fylgdu ekki boðum heilastarf-
seminnar. Hann setti vettlinginn
á hægri höndina og lamdi henni
af grimmd við hnéð. Síðan setti
hann vettlinginn á hina höndina
og með báðum höndum jós hann
snjó —- með eldspýtunum — í
kjöltu sér. Það var ekki að miklu
gagni.
Eftir töluvert brask tókst hon-
um að ná eldspýtunum upp á
milli úlnliðanna innanverðra, og
þannig bar hann þær upp að
munninum. Það brakaði í skegg-
inu þegar hann opnaði munn-
inn með miklum erfiðismunum.
Hann dró hökuna inn og rak út
efri vörina, svo hann gæti skafið
mesta snjóinn af eldspýtunum
með tönnunum, þannig að hann
gæti náð einm. Það tókst, og
hann lét hana falla í kjöltu sér.
En það var skammgóður vermir.
Maðurinn náði henni ekki upp.
Hann hugsaði sig um stundar-
korn og beygði sig síðan niður,
beit í hana og nuddaði henni ut-
an í fótinn á sér. Tuttugu sinn-
um mátti það vera áður en hon-
um tókst að kveikja á henni.
Hann flýtti sér að bera hana að
barkarberkinum, en brenni-
steinssvælan fór upp í nefið á
honum og niður í lungun; hann
hóstaði ákaft og missti eldspýt-
una í snjóinn, þar sem drapst á
henni.
Gamli jálkurinn í Sulfur Creek
hafði rétt fyrir sér, hugsaði hann
í örvæntingu sinni: í 40 stiga
frosti ætti maður ekki að ferð-
ast einn síns liðs. Hann barði
sér af öllum lífs og sálar kröft-
um, en hvergi bólaði á tilfinn-
ingavotti. Skyndilega tók hann
af sér báða vettlingana með því
að bíta í þá, og tók upp allar
eldspýturnar á milli handarjaðr-
anna. Handleggii hans voru enn
lifandi, svo hann gat klemmt
eldspýturnar fast á milli handar-
jaðranna Síðan strauk hann
þeim öllum við legginn á sér.
Það kviknaði á 70 stormeldspýt-
um í einu! Þær voru öruggar,
því vindur var enginn. Hann
sveigði höfuðið til, svo loginn
brenndi hann ekki og hélt berk-
inum að logandi eldspýtunum.
Þá fann hann stinginn í hend-
inni á sér. Hold hans brann. ■—•
Hann gat fundið það á lyktinni.
Það var að brenna þarna niðri;
hann fann það undir yfirborði
kuldans. Stingurinn varð að sár-
um verki sem stöðugt varð
meiri og meiri. En hann gat ekk-
ert gert. Hann hélt loganum
klunnalega að berkinum sem tók
ekki strax við sér því hendurnar
á honum voru fyrir og tóku að
sér mestan eldinn.
Að lokum gafst hann upp og
kippti höndunum sundur. Eld-
spýturnar féllu hvissandi í snjó-
inn, en barkarbúturinn logaði.
Hann hófst þegar handa við að
leggja það allra minnsta sem
hann gat á eldinn, en hann gat
ekki valið að eigin geðþótta þar
sem hann varð að nota handar-
jaðrana til að safna eldiviðinum
saman. Þó beitti hann tönnunum
af grimmd. Hann hlúði að eldin-
um sem mest hann mátti og tal-
aði við hann eins og lítið barn.
Þetta gat bjargað lífi hans og
mátti alls ekki deyja út. Allt í
einu missti hann stóran mosa-
köggul ofan á eldinn og litlu
greinarnar dreifðust um allt.
Hann reyndi að pota þeim sam-
an með fingrunum en var það
farinn að skjálfa svo mikið að
það gerði aðeins illt verra. Hann
hvíldi sig aðeins, en er hann
hófst handa fór skjálftinn
með hann á ný og áður en hann
vissi af höfðu greinarnar gefið
frá sér örlítið brak, gráan
reykjarstrók og síðan drapst í
þeim. Honum hafði mistekizt enn
einu sinni. Hann leit vonleysis-
lega í kringum sig og langaði
mest til að gráta. Þá rak hann
augun í hundinn sem sat þarna
og glápti á hann og leifar eldsins
sem hafði mistekizt svo hrapal-
lega. Dýrið færði þungann öðru
hvoru frá einum fæti yfir á ann-
an og virtist nokkuð eirðarlaus.
Maðurinn fékk brjálæðislega
hugmynd. Hann minntist þess að
hafa heyrt sögu af manni sem
hafði týnzt í byl, og hafði drepið
hestinn sinn; síðan opnaði hann
kvið dýrsins og skreið þar inn
þar til hjálp barst. Þetta var
einmitt það sem hann ætti að
gera. Drepa hundinn og grafa
hendurnar í heitan kvið hans þar
til hann fengi tilfinningu í þær
aftur og þá gæti hann kveikt nýj-
an eld. Hann kallaði á hundinn
en í rödd hans gat dýrið greint
eitthvað ógnandi sem hræddi
það; maðurinn hafði aldrei tal-
að svona áður. Það var eitthvað
að og djúpt niður í hyggnum
hugarfylgsnum dýrsins fann það
að þetta var einhver hætta. —
Hundurinn vissi ekki nákvæm-
lega hvað það var, en hann fékk
ýmigust á manninum. Eyrun
5. tbi. VIKAN 37