Vikan - 29.01.1970, Blaðsíða 41

tæknibrellna. Jú, í einu lagi tóku
þeir sönginn upp í baðherberg-
inu svo þeir gætu fengið rétta
bergmálshljóðið! Þeir búa líka í
„Big Pink", en það er nafn hlöð-
unnar. Þrír þeirra, Robertson,
Manuel og Danko, eru nýgiftir
og eiga börn ¦— og öll þeirra til-
vera snýst um Woodstock og Big
Pink.
HLJÓMSVEITIN er engin
venjuleg hljómsveit; þeir eru
músikin sem þeir spila. — Og
músikin er góð!
Þannig lifir
Svetlana nú
Framhald af bls. 24.
síðasta degi mínum í Moskvu, og
hún endar 10. desember 1967,
þegar ég settist að hér í Prince-
ton. Hún fjallar mestanpart um
það, hvernig og hvers vegna ég
ákvað að snúa aldrei aftur til
heimalands míns, og hún útskýr-
ir, hvers vegna ég gat ekki leng-
ur lifað í þeim heimi, sem ég
yfirgaf. Hún lýsir áhrifum þess
að flytjast frá heimi kommún-
ismans til þess að lifa — ekki
endilega í Bandaríkjunum —
heldur í hinum frjálsa heimi
yfirleitt.
Og hvernig munu Rússar breg-
ast við slíkri bók?
— Þetta er andkommúnistísk
bók og þess vegna munu þeir lík-
lega bregðast við henni eins og
öðrum slíkum bókum.
Hvaða áætlanir hefur Svetlana
um framtíðina?
— Ekki aðrar en þær, að ég
var gjörsamlega tæmd og þurr-
ausin, þegar ég lauk við þessa
bók, að ég býst ekki við að ég
leggi í að skrifa þá þirðju, ekki
í bráðina að minnsta kosti.
Og hvað ætlar hún að gera, ef
allt það fé, sem hún fékk fyrir
fyrstu bók sína, „20 bréf til vin-
ar", skyldi nú einn góðan veður-
dag vera gengið til þurrðar?
— Það veit ég ekki, svarar hún
hlæjandi. — Sg reiknaði aldrei
með að bók mín mundi vekja
slíka eftirtekt. Ég vonaði að-
eins, að hún gæti orðið til þess
að flýta fyrir byggingu sjúkra-
húss í Kalkankar til minningar
um manninn minn, Brijesh Singh
og það hefur hún sannarlega gert.
— Peningar hafa aldrei verið
mér svc mikils virði. Þegar ég
bjó í Moskvu fyrir tíu árum hafði
ég varla til hnífs og skeiðar. Ef
það á fyrir mér að liggja að
verða fátæk aftur, mun ég ekki
hika yið aS fá mér einhverja
vinnu. Mér mundi ekki finnast
það neitt auðmýkjandi. Hið eina
sem auðmýkir mig er að vera
blekkt og svikin.
N?TUR þess
AÐ VERA FRJÁLS
Hún veit, að fylgzt er með
hverju fótmáli henanr. Það er
einmitt þessvegna sem pósturinn
hennar frá Sovétríkjunum er svo
lengi á leiðinni. Þegar hún er að
því spurð, hvort hún álíti að
sími hennar sé hleraður og njósn
höfð um hús hennar, svarar hún:
— Hlerað, hvað er það?
Þegar útskýrt hefur verið fyrir
henni hvað það tákni, segist hún
þekkja mætavel allar slíkar að-
ferðir frá því landi, sem hún
hafi séð sig knúna til að yfirgefa.
— En ég er hissa að rekast á
slíkt hér. Ég vissi ekki að
Bandaríkjamenn notuðust við
rússneskar aðferðir!
Hún situr hugsi um stund, en
heldur síðan áfram:
rngulrei:ð og óáran. En ég vil
heldur Ufa sem frjáls manneskja
í ringulreið, heldur en þvinguð
og f jötruð í landi, þar sem allt á
að heita í röð og reglu.
Hringur soldánsins
Framhald af bls. 31.
til hliðar nokkrum rósagreinum, til
að koma mér í gegnum gerðið.
— Fjandans rósirnar, sagði hann
ergilegur.
— HvaS þarf til að gera þig róm-
antískan? spurði ég.
— ÞaS skal ég segja þér síSar,
»
FRÁ RAFHA
RAFHA eldavél, gerS 2650, með föstum hellum, 30 ára reynsla.
- ÓDÝRASTA RAFMAGNSELDAVÉLIN á markaðinum. - Heim-
keyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
— En auðvitað er fullkomið
þjóðfélag ekki til. Hið góða við
Bandríkin er þó, að maður getur
farið frjáls ferða sinna hvert sem
maður vill. í Rússlandi er ekki
einu sinni hægt að fara frá
Moskvu til Leningrad án sérstaks
leyfis, eða með því að skipta um
búsetu eða atvinnu. Hér hafa
menn þó leyfi til að kjósa sjálfir.
Hér lifum við í frjálsu landi, þar
sem allir geta sagt það sem þeir
vilja og gert það sem þeir vilja.
Kannski er árangurinn aðeins
þegar betur stendur á. Geturðu
komizt yfir þetta?
„Þetta" var brúin. AAánaskinið á
vatninu gerSi það aS verkum að
brúin var vel sýnileg, og við sáum
að það vantaSi í hana miSja, að
minnsta kosti einn og hálfan meter.
Charles stökk fyrst yfir, og tók svo
á móti mér. Svo fálmuðum viS okk-
ur áfram, meSfram tjörninni og upp
aS garShúsinu. Þetta var lítiS lysti-
hús, gylltur kúpullinn hvíldi á
grönnum súlum.
ÞaS var ekkert inni f húsinu,
nema sexhyrnt ker, sem greinilega
hafði veriS gosbrunnur. ViS tvær
hliSar kersins voru breiðir stein-
bekkir, en engar sessur, enda voru
bekkirnir þaktir fugladriti. Veggur-
inn á móti bekkjunum var málaður
litfögrum myndum, sem eflaust
hafa veriS máSar í dagsbirtu, en
voru fallegar ( skininu frá vasa-
Ijósinu. Charles lýsti fram og aftur
um vegginn.
MynstriS var á þrem flötum, skipt
niSur meS beinvöxnum trjám. Á
annarri brúninni á miSfletinum var
dökk rák.
— Þarna er það, sagSi Charles.
Hann lýsti hægt meSfram rák-
inni og barSi laust á flötinn. Svo
heyrSist gleSihróp frá honum. Á
miðjan stofn appelsínutrésins var
málaSur hringur, sem féll niSur við
átak hans. Það var hringur, sem var
boltaSur í tréverkiS. Hinn málaSi
flötur opnaSist, án þess aS nokkurt
hljóS heyrSist. svo vel smurSar voru
lamirnar. ViS sáum inn í svartan
gang, eða gat.
Ég fékk hjartslátt og hef líklega
verið hræðsluleg á svipinn, því
Charles hló að mér.
— ViS erum stödd í kvennabúri,
og þaS er ekki nema eSlilegt að
furstinn hafi haft einkainngang inn
( það. Lethman og hundarnir hljóta
að hafa komiS þessa leiS. En ég
treysti ekki hurSinni, viS verSum aS
finna eitthvað til aS halda dyrunum
opnum.
— Þú ætlar þó ekki aS fara þarna
inn?
— Hvers vegna ekki?
Hann lýsti meS vasaljósinu niS-
ur í þennan svarta svelg og steig
yfir þröskuldinn. Ég tók ( útrétta
hönd hans og fylgdi honum eftir,
dauðskelkuð.
Rétt innan við dyrnar voru þrep,
sem lágu niður þröngan hringstiga
úr járni. HandriS úr svörtum málmi
var fest f vegginn, sem var fagur-
lega málaSur og skreyttur meS
málmhandföngum, sem voru fest (
steininn.
— Ertu ekki aS koma? sagði
Charles.
— Nei nei, skilurSu ekki, ef
þetta hefur veriS inngangur furst-
ans, þá liggia þessi þrep aS svefn-
herbergi Harrietar frænku, og hún
er vakandi núna, já, og John Leth-
man er örugglega hjá henni.
— Stiginn hlýtur að liggja að
einhverjum öSrum inngangi líka,
hundarnir hljóta að hafa komið
þessa leið. Þetta er líklega leiSin
aS einhverjum bakdyrum líka.
— En ef viS mætum einhverj-
um....
— Ja, það væri ekki heppilegt,
sagði Charles. — Þú hefur á réttu
aS standa, viS bíSum svolítiS. Hann
fylgdi mér eftir til baka, málaSa
hurðin féll að stöfum að baki hans.
— Hvenær sofnar hún?
— Það hef ég ekki hugmynd um,
sagði ég. — En John Lethman verð-
ur eitthvað hjá henni. Hefurðu hugs-
að þér að tala við hana?
— Nei, svona gömul manneskja
gæti geispað golunni, ef ég birtist
Framhald á bls. 50.
5. tbi. VIKAN 45