Vikan - 29.01.1970, Síða 41

tæknibrellna. Jú, í einu lagi tóku
þeir sönginn upp í baðherberg-
inu svo þeir gætu fengið rétta
bergmálshljóðið! Þeir búa líka í
„Big Pink“, en það er nafn hlöð-
unnar. Þrír þeirra, Robertson,
Manuel og Danko, eru nýgiftir
og eiga börn — og öll þeirra til-
vera snýst um Woodstock og Big
Pink.
HLJÓMSVEITIN er engin
venjuleg hljómsveit; þeir eru
músikin sem þeir spila. ■—- Og
músikin er góð!
☆
Þannig lifir
Svetlana nú
Framhald af bls. 24.
síðasta degi mínum í Moskvu, og
hún endar 10. desember 1967,
þegar ég settist að hér í Prince-
ton. Hún fjallar mestanpart um
það, hvernig og hvers vegna ég
ákvað að snúa aldrei aftur til
heimalands míns, og hún útskýr-
ir, hvers vegna ég gat ekki leng-
ur lifað í þeim heimi, sem ég
yfirgaf. Hún lýsir áhrifum þess
að flytjast frá heimi kommún-
ismans til þess að lifa — ekki
endilega í Bandaríkjunum —
heldur í hinum frjálsa heimi
yfirleitt.
Og hvernig munu Rússar breg-
ast við slíkri bók?
— Þetta er andkommúnistísk
bók og þess vegna munu þeir lík-
lega bregðast við henni eins og
öðrum slíkum bókum.
Hvaða áætlanir hefur Svetlana
um framtíðina?
— Ekki aðrar en þær, að ég
var gjörsamlega tæmd og þurr-
ausin, þegar ég lauk við þessa
bók, að ég býst ekki við að ég
leggi í að skrifa þá þirðju, ekki
í bráðina að minnsta kosti.
Og hvað ætlar hún að gera, ef
allt það fé, sem hún fékk fyrir
fyrstu bók sína, „20 bréf til vin-
ar“, skyldi nú einn góðan veður-
dag vera gengið til þurrðar?
— Það veit ég ekki, svarar hún
hlæjandi. — 3fig reiknaði aldrei
með að bók mín mundi vekja
slíka eftirtekt. Ég vonaði að-
eins, að hún gæti orðið til þess
að flýta fyrir byggingu sjúkra-
húss í Kalkankar til minningar
um manninn minn, Brijesh Singh
og það hefur hún sannarlega gert.
—- Peningar hafa aldrei verið
mér svc mikils virði. Þegar ég
bjó í Moskvu fyrir tíu árum hafði
ég varla til hnífs og skeiðar. Ef
það á fyrir mér að liggja að
verða fátæk aftur, mun ég ekki
hika við að fá mér einhverja
vinnu. Mér mundi ekki finnast
það neitt auðmýkjandi. Hið eina
sem auðmýkir mig er að vera
blekkt og svikin.
NÍTUR ÞESS
AÐ VERA FR.TÁLS
Hún veit, að fylgzt er með
hverju fótmáli henanr. Það er
einmitt þessvegna sem pósturinn
hennar frá Sovétríkjunum er svo
lengi á leiðinni. Þegar hún er að
því spurð, hvort hún álíti að
sími hennar sé hleraður og njósn
höfð um hús hennar, svarar hún:
— Hlerað, hvað er það?
Þegar útskýrt hefur verið fyrir
henni hvað það tákni, segist hún
þekkja mætavel allar slíkar að-
ferðir frá því landi, sem hún
hafi séð sig knúna til að yfirgefa.
— En ég er hissa að rekast á
slíkt hér. Ég vissi ekki að
Bandaríkjamenn notuðust við
rússneskar aðferðir!
Hún situr hugsi um stund, en
heldur síðan áfram:
— En auðvitað er fullkomið
þjóðfélag ekki til. Hið góða við
Bandríkin er þó, að maður getur
farið frjáls ferða sinna hvert sem
maður vill. í Rússlandi er ekki
einu sinni hægt að fara frá
Moskvu til Leningrad án sérstaks
leyfis, eða með því að skipta um
búsetu eða atvinnu. Hér hafa
menn þó leyfi til að kjósa sjálfir.
Hér lifum við í frjálsu landi, þar
sem allir geta sagt það sem þeir
vilja og gert það sem þeir vilja.
Kannski er áirangurinn aðeins
mgulrei:ð og óáran. En ég vil
heldur hfa sem frjáls manneskja
í ringulreið, heldur en þvinguð
og fjötruð í landi, þar sem allt á
að heita í röð og reglu.
☆
Hringur soldánsins
Framhald af bls. 31.
til hliðar nokkrum rósagreinum, til
að koma mér í gegnum gerðið.
— Fjandans rósirnar, sagði hann
ergilegur.
— Hvað þarf til að gera þig róm-
antískan? spurði ég.
— Það skal ég segja þér síðar,
þegar betur stendur á. Geturðu
komizt yfir þetta?
„Þetta" var brúin. Mánaskinið á
vatninu gerði það að verkum að
brúin var vel sýnileg, og við sáum
að það vantaði í hana miðja, að
minnsta kosti einn og hálfan meter.
Charles stökk fyrst yfir, og tók svo
á móti mér. Svo fálmuðum við okk-
ur áfram, meðfram tjörninni og upp
að garðhúsinu. Þetta var lítið lysti-
hús, gylltur kúpullinn hvildi á
grönnum súlum.
Það var ekkert inni [ húsinu.
nema sexhyrnt ker, sem greinilega
hafði verið gosbrunnur. Við tvær
hliðar kersins voru breiðir stein-
bekkir, en engar sessur, enda voru
bekkirnir þaktir fugladriti. Veggur-
inn á móti bekkjunum var málaður
litfögrum myndum, sem eflaust
hafa verið máðar í dagsbirtu, en
voru fallegar f skininu frá vasa-
Ijósinu. Charles lýsti fram og aftur
um vegginn.
Mynstrið var á þrem flötum, skipt
niður með beinvöxnum trjám. A
annarri brúninni á miðfletinum var
dökk rák.
— Þarna er það, sagði Charles.
Hann lýsti hægt meðfram rák-
inni og barði laust á flötinn. Svo
heyrðist gleðihróp frá honum. Á
miðjan stofn appelsínutrésins var
málaður hringur, sem féll niður við
átak hans. Það var hringur, sem var
boltaður í tréverkið. Hinn málaði
flötur opnaðist, án þess að nokkurt
hljóð heyrðist. svo vel smurðar voru
lamirnar. Við sáum inn í svartan
gang, eða gat.
Ég fékk hjartslátt og hef líklega
verið hræðsluleg á svipinn, því
Charles hló að mér.
— Við erum stödd í kvennabúri,
og það er ekki nema eðlilegt að
furstinn hafi haft einkainngang inn
í það. Lethman og hundarnir hljóta
að hafa komið þessa leið. En ég
treysti ekki hurðir.ni, við verðum að
finna eitthvað til að halda dyrunum
opnum.
— Þú ætlar þó ekki að fara þarna
inn?
— Hvers vegna ekki?
Hann lýsti með vasaljósinu nið-
ur í þennan svarta svelg og steig
yfir þröskuldinn. Ég tók ( útrétta
hönd hans og fylgdi honum eftir,
dauðskelkuð.
Rétt innan við dyrnar voru þrep,
sem lágu niður þröngan hringstiga
úr járni. Handrið úr svörtum málmi
var fest í vegginn, sem var fagur-
lega málaður og skreyttur með
málmhandföngum, sem voru fest í
steininn.
— Ertu ekki að koma? sagði
Charles.
— Nei nei, skilurðu ekki, ef
þetta hefur verið inngangur furst-
ans, þá liggja þessi þrep að svefn-
herbergi Harrietar frænku, og hún
er vakandi núna, já, og John Leth-
man er örugglega hjá henni.
— Stiginn hlýtur að liggja að
einhverjum öðrum inngangi líka,
hundarnir hljóta að hafa komið
þessa leið. Þetta er líklega leiðin
að einhverjum bakdyrum líka.
— En ef við mætum einhverj-
um. . . .
— Ja, það væri ekki heppilegt,
sagði Charles. — Þú hefur á réttu
að standa, við bíðum svolítið. Hann
fylgdi mér eftir til baka, málaða
hurðin féll að stöfum að baki hans.
— Hvenær sofnar hún?
— Það hef ég ekki hugmynd um,
sagði ég. — En John Lethman verð-
ur eitthvað hjá henni. Hefurðu hugs-
að þér að tala við hana?
— Nei, svona gömul manneskja
gæti geispað golunni, ef ég birtist
Framhald á bls. 50.
<M)
FRÁ RAFHA
RAFHA eldavél, gerð 2650, með föstum hellum, 30 ára reynsla.
- ÓDÝRASTA RAFMAGNSELDAVÉLIN á markaðinum. - Heim-
keyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SlMI 10322
»■ *w VIKAN' 45