Vikan - 29.01.1970, Blaðsíða 36

rétt fyrir þér," muldraði maður-
inn til þess gamla í Sulfur Creek.
Síðan lognaðist maðurinn út
af, í þann þægilegasta svefn sem
hann hafði nokkru sinni vitað.
Hundurinn sat á móti honum og
beið. Stuttur dagurinn leið fljótt
og það fór að rökkva. Það voru
engin merki um eld og hundur-
inn hafði aldrei vitað annað eins:
Þarna lá maður í snjónum og
var ábyggilega ekki að hugsa um
að kveikja eld. Það dimmdi og
hundurinn ýlfraði lágt, eins og
hann væri að biðja manninn um
að strjúka sér áður en eldurinn
yrði kveiktur. En maðurinn var
hljóður og kyrr. Seinna span-
gólaði hundurinn hátt og lengi,
og rétt á eftir rak hann nefið í
manninn. Þegar hann skynjaði
dauðann hörfaði hann aftur á
bak og gelti. Dýrið beið eilítið
lengur, horfði á stjörnurnar og
ýlfraði öðru hvoru. Síðan sneri
úlfabróðir sér við og hélt í þá
átt sem þeir höfðu komið úr. Þar
voru aðrir menn sem áttu mat og
vildu kveikja eld.
Eg átti enga bernsku
Framhald af bls. 11.
hann honum um tvo menn,
sem Flóra var orðuð við, en
bætir því við, að hann viti
ekkert með vissu. Síðan
skrifar hann:
„Um tima var mér ákaf-
lega hlýtt til Flóru, en síðan
hataði ég hana af allri minni
sál og mér meir en datt í
hug að drepa okkur bæði.
Tíminn hefur nú grætt sár-
in og mér er ekki illa við
hana lengur. og með yður
hef ég mikla samúð, þvi að
ég get ímyndað mér hvernig
mér liði, ef ég væri i yðar
sporum. . . . í blöðunum stóð,
að ég hefði rekið hana frá
mér, af því að hún fékkst
ekki til að láta eyða úr sér
fóstri. Þetla varð til þess, að
allir ættingjar mínir sneru
baki við mér. nema ein syst-
ir min í Portlandi. Fyrst
reyndi ég að verja mig, en
gafst fljótlega upp á því. Nú
líður mér vel. Ég er 76 ára
og ákaflega fátækur."
En Jack London var ekki
ánægður með þetta og skrif-
aði Chaney aftur, þar sem
hann bað hann um gleggri
upplýsingar. Chaney neitaði
því enn að hann væri faðir
Jacks og skrifaði:
„Flóra sagði mér, að hún
væri barnshafandi eftir mig.
Ég hélt að hún segði þetta
að gamni sínu og bar á móti
því. Þá hljóp hún til Rutt-
leys læknis og út í garð þar
og kom síðan aftur með
skammbyssu og sár á enn-
inu. Fólk kom streymandi
að og hellti yfir mig blóðug-
um skömmum."
Hvers vegna afneitaði
Chaney syni sínum? Senni-
lega hefur honum fundizt
hann vera orðinn of gamall
til að taka að sér fullorðinn
son. Hann hafði áreiðanlega
fengið sig fullsaddan af
Flóru Welhnan.
Það þýddi ekkert fyrir
Chaney að afneita syni sin-
um. Skriftin þeirra var al-
veg eins. Jack hafði bið
sterklega, fagra, írska and-
lit föðurins, ljósa hárið, háa
ennið, djúpu. dularfullu aug-
un, fallega munninn og stuttu
hökuna. Þar að auki hafði
Jack erft gáfur og lyndisein-
kunn föðurins. Sjaldan hafa
feðgar verið eins gjörsam-
lega líkir og Chaney og Jack.
William H. Slocumb,
blaðamaður við „San Fran-
cisco Cronicle" tók Flóru
heim til sin: þangað til hún
varð léttari. En Chaney fór
til systur sinnar í Portland,
sem var sú eina, sem trúði
þvi, að hann væri saldaus.
Þar bjó hann í mörg ár, en
síðan fór hann til New Orle-
ans. Að lokum fluttist hann
til Chicago. þar sem hann
kvæntist og vann fyrir sér
með stjörnaspádómum. —
Hann dó rétt fyrir aldamót-
in.
Flóra Wellman hélt fyrir-
lestra um andatrú og miðils-
fundi, þar til sonur hennar
fæddist. Fólk vorkenndi þess-
ari konu, sem var svo ein-
mana, og gaf henni peninga.
14. janúar 1876 rakst fólk
aftur á nafnið Chaney i „San
Francisco Cronicle". Chan-
ey — kona W. H. Chaney
— eignaðist son 12. janúar"
stóð í fæðingardálknum. —
Drengurinn hét John Chan-
ey í aðeins átta mánuði, en
þá giftist Flóra Jack Lond-
on, ekkjumanni, sem hafði
verið í amerisku borgara-
styrjöldinni og átti tvær dæt-
ur á munaðarleysingjahæli.
Þá var John London á
fimmtugsaldri, með alskegg
og ákaflega alúðlegur mað-
ur. Hann saknaði konu sinn-
ar mikið, og vinur hans fékk
hann til að koma með sér á
miðilsfund. En í stað þess að
fá kveðju frá konunni sinni
sálugu, eignaðist London
nýja konu.
Það er enginn efi á því, að
honum var það vel kunnugt,
að Flóra hafði aldrei verið
gift Chaney. Fólk varð hissa
á þvi, að London skyldi
ganga að eiga hana. En hann
var einn síns liðs í San Fran-
cisco og langaði til að eign-
ast heimili handa dætrum
sínum.
í september 1876 skrifaði
Flóra Wellman undir vigslu-
vottorðið Flóra Chaney og
fluttist ásamt syni sinum,
átta mánaða gömlum, inn í
ibúð John London. John sótti
dætur sínar, Elisa, eldri dótt-
ir hans, var átta ára gömul,
lagleg stúlka. Þegar henni
var sýnt barnið og sagt, að
það væri bróðir hennar, tók
hún að gæla við það. Síðan
sá hún alltaf um barnið.
Flóra skipti sér ekkert af
sínu eigin barni, en það var
mjög veiklað. Læknirinn
ráðlagði þeim að fara
upp í sveit, og Flóra fékk
barnfóstru Það var negra-
kona, frú Jenny Preutiss, ná-
grannakona þeirra. Hún var
nýbúin að missa barnið sitl
og varð fóstra og vinkona
Jacks. Jennv var kolsvört,
dugleg og trúuð. Hún var
hreykin af heimili sinu, f jöl-
skyldu og stöðu sinni i þjóð-
félaginu. Hún tók Jack í
kjöltu sina og söng við hann
negravögguvisur og lét eins
vel að honum og hann væri
hennar eigið harn. Jack var
i góðum höndum hjá Elisn
og Jenny.
Að einu ári liðnu fluttist
fjölskyldan aftur til bæjar-
ins. John London vann fyrir
sér með smíðum, þó að lítið
væri um atvinnu.
Jack og Elisa fengu bæði
bólusótt, þegar hún gekk í
San Francisco. Þau urðu
bæði hættulega veik, og einu
sinni heyrði Elisa Flóru
segja:
„Er ekki hægt að jarða þau
í sömu kistu til að spara?"
En eftir langa mæðu batn-
aði þeim, og þá fluttist fjöl-
skyldan til Oakland, þar sem
hún bjó í litlu húsi.
Jenny fluttist einnig þang-
að skömmu síðar til að gæta
„hvíta barnsins" síns, en á
meðan sá Elisa algjörlega um
það. Hún varð að láta Jack
fara með séi í skólann.
John London opnaði nú
matjurtabúð í Oakland. Þar
fékk Jack fyrst grun um, að
ekki væri allt með felldu í
fjölskyldulifinu. Hann hefur
skrifað, að hann hafi heyrt
á rifvildi foreldra sinna, þeg-
ar hann var sex ára gamall.
Faðir hans skellti því á móð-
urina, að hún hefði átt lausa-
leikskrakka. og hún sagði
grátandi:
„Ég var svo ung, að ég
vissi ekki hvað ég gerði."
Matjurtaverzlunin gekk
vel. John London ferðaðist
um og keypti beztu tegundir
af grænmeti, en Flóra og
Elisa sáu um verzlunina og
Jack var heilu tímana hjá
Jenny, sem bjó skammt frá.
Verzhmin hefði getað gengið
vel, ef Flóra hefði ekki kom-
ið John London i kynni við
mann, sem sctti allt á haus-
inn. Þá tók London að stunda
akuryrkju í Almeda. Flóra
hafði alltaf miðilsfundi
heima hjá sér annað veifið,
þó að London kæmi þar
hvergi nærri.
Stundum fékk Flóra móð
ursýkisköst og þá urðu allir
að stumra yfir henni. Af öllu
þessu leiddi, að Elisa, sem
var nú orðin 13 ára að aldri,
varð að sjá um heimilið.
Til eru n.argar sögur um
bernsku Jacks London, en á
þeim er lítt byggjandi. Hann
virðist hafa verið eins og
börn eru yfirleitt. Hann hafði
ljóst, hrokkið hár, blá augu
og fallegau litarhátt. 1 Al-
meda hófst skólaganga hans.
Á hverju laugardags-
kvöldi fór London-fjölskyld-
an í Tivoli-leikhúsið i Oak-
land. John hélt á Jack, sem
lék við hvern sinn fingur af
kæti.
Það leið ekki á löngu, þar
til London-fjölskyldan flutt-
ist til San Meteo. Jack mundi
alla sína ævi eftir þvi, hvað
hann hafði verið svangur þá.
Hann stal kjötbita frá lítilli
stúlku.
Þegar Jack var átta ára,
40 VIKAN 5 tbl-