Vikan - 25.03.1970, Qupperneq 12

Þegar Lori Kensington kom ókunnug til óðals
Hú skildi naumast heimilisfólkið og þau tengsl, sem batt það saman. Búgarðurinn var naumast h |
fann, að þótt sumir væru henni vinveittir,^
RHUÐn HERBERGID
1. KAFLI
Þetta var mjög gamall bær, og járnbrautarstöðvarstjórinn leit út fyrir að
vera enn eldri. Hann glápti á Lori og sagði milli tannanna:
„Eruð þér af Kensington-ættinni?" Á meðan fitlaði hann við töskurn-
ar hennar, sem hún var orðin þreytt á að hafa meðferðis í lestarferðinni
frá Pétursborg. Þessi kaldi vertur hafði líka verið þreytandi.
„Eg heiti Lori Kensington", svaraði hún án þess að segja honum, hvernig
skyldleika hennar við James Leland Kensington væri háttað. „Get ég feng-
ið leigubíl í Ardmore?"
„Áreiðanlega. Hann heldur sig við vöruhús Murchals. Hann hagar sér
ekkert eftir lestarferðunum, því að það er sjaldgæft, að ferðamaður komi
hingað núorðið, , Þér eruð með fjórar nýjar ferðatöskur. Eruð þá
skyld einhverjum af hinum efnaðri Kensingtonum."
Lori vissi ekki, hverju svara skyldi, því henni var ókunnugt um, að
til væru tvenns konar Kensingtonar. Og nú skaut upp í huga hennar efa-
semdunum, sem höfðu hrjáð hana í marga daga. Hún virti fyrir sér
gamla manninn meðan hann afskrifaði farangur hennr; það var eins
og hann ætti bágt með að trúa, að svona fallegar ferðatöskur gætu til-
heyrt svo grannri og stillilegri stúlku.
Hún reyndi að bera fram spurningarnar, sem höfðu hljómað í höfðinu
á henni frá því lögfræðingur fjölskyldunnar hafði tilkynnt henni, að hún
hefði erft stjúpföður sinn. Spurningarnar voru margar og allar sveipaðar
dul og beyg. En allt hafði magnazt við að sjá þennan fornfálega bæ og
tortryggna gamla manninn.
Hún lagði af stað yfi rslitinn brautarpallinn í áttina, sem maðurinn
hafði bent, og eitt sinn festist annar hællinn á skónum hennar í rifu.
Þegar brautarstjórinn heyrði hana leggja af stað, kallaði hann í álös-
unartóni: „Viljið þér fá síma? Viljið þér ekki heldur, að hann sæki yður
hingað?"
„Jú, takk," svaraði Lori, og varð vonbetri við þennan vinsemdarvott.
Hún reyndi að brosa, en hann var jafn durtslegur og benti með þumal-
fingri, og Lori gekk að stöðvardyrunum.
Það var skuggsýnt inni á skrifstofunni og draslaralegt. Síminn stóð
eins og ólöguleg hrúga á svörtum, sívölum fæti o gvið hliðina illafarin
símaskrá. En sem betur fór var leigubílsnúmerið utan á. Hún flýtti sér
að hringja, og letileg, hás rödd svaraði, að bíllinn mundi koma til
hennar eftir þrjár mínútur.
Hún hafði engan rétt til að vera með merkilegheit, hugsaði hún.
Þetta var ekki bærinn hennar og þar sem hún bar ugg í brjósti með
tilliti til James Leland Kensington, fannst henni, að íbúarnir í Ardmore
hefðu góða og gilda ástæðu til að vera varkárt gagnvart einum.af
Kensington-ættinni. Hún var ókunnug, ung, snoturleg borgarstúlka, sem
erft hafði auð fjár,- meira en hún hefði getað látið sig dreyma um, og
einnig erft landareign, sem hún hafði aldrei séð . . .
Svo kom leigubíllinn, og hún varð að gera hlét á þessar hugsanir.
Farartæki þetta var engu skárra útlits en hún hafði gert ráð fyrir:
ræksnislegt og skítugt og hávaðasamt, en þó ekki eins hávært að sínu
leyti og bringubreiði karlmaðurinn, sem ók. Gamla kaskeitið, sem sat á
ská á höfðinu var mjög í stíl við kankvíst brosið og kraftalegar hend-
urnar.
„Halló, Sime!" kalalði hann til gamla mannsins, sem beið eftir að
hreinsað væri af brautarpallinum. ,,Þú ert farinn að velja betur eftir að
þú brauztgleraugun þín!"
„Ég hef ekki valið hana þessa", svaraði Sime og snéri til klefa síns.
Ungi maðurin brosti þannig til Lori, að hún gleymdi næstum leiðinda-
tóninum í rödd gamla mannsins.
Lori leit aftur á bílstjórann. Hann var stór vexti, næstum ógnvekjandi
hár, eins og sumir knattleiksmennirnir í menntaskólanum, til dæmis
Vic og Arnie, — og úr andliti hans mátti lesa vissan þroska, sem hún
skildi ekki vel. En hann bar þykkt, rautt skegg, hafði breiðan munn og
sterklegt nef, og augun voru stór og blá.
„Takið ekki mark á Sime, ungfrú," sagði hann hljómmikilli röddu.
„Hann er veikur fyrir þéttholda kvenfólki og Skotastúlkum. Eruð þér
ekki kennari?"
„Nei. Þessar ferðatöskur. . . ."
Hann tók upp töskurnar eins léttilega og ekkert væri í þeim, opnaði
síðan bíldyrnar og gaf henni merki kurteislega. Lori roðnaði lítið eitt,
er hann virti hana fyrir sér, og sté inn.
Bíllinn var janffornfálegur að innan sem utan, en samt fannst henni
bæði bíllinn og bílstjórinn orka þægilega á sig. Það lét hátt í fjöðrunum,
er hann smeygði sér undir stýrið.
„Hvert á að fara, ungfrú?"
„Til Kensington búgarðsins," svaraði Lori fremur strengilega.
Þetta svar gerði hann hvumsa. Hann vætti varirnar með tungubrodd-
inum og mælti: „Nei.... reynið aftur, ungfrú."
„Hvers vegna skyldi ég ekki vita, hvert ég er að fara? Ég heiti Lori
Kensington, og hef fullan rétt til........"
Hann leit aftur og horfði fast í augu hennar. Hann brosti, en ekki
glaðlega, og nú tók Lori eftir, hve stórar og reglulegar tennur hans
voru, þær gætu hafa verið í einhverju dýri.
„Velkomin heim, frænka," sagði hann og benti á litla, innrammaða
ökuskírteinið með mynd af sér og var fest við sólarskyggnið. Nafnið
sem á því stóð var James L. Kensington, — og nú varð Lori gripin óskilj-
anlegum skelk.
Hún hafði verið fjögurra ára gömul og mjög ánægð með lífið hjá
mömmu sinni, sem var ekkja í stóra húsinu á hæðinni. Um vorið spratt
grænt, gróskumikið gras upp úr frjósamri jörðunni, o geinhver maður
málaði steingirðinguna hvíta. Lori Pomeroy hélt því, að allur heimur-
inn væri svona grænn og snoturlegur. Stundum lofaði maðurinn, sem hjálp-
aði til, henni að setja á hestunum Flossy og Nell.
Þarna var lækur, sem kom streymandi út úr skóginum, og á kvöldin
og nóttunni heyrðist í gulunum, og stundum var mikil rigning. Húsið
var indælt, allsstaðar húsgögn og handofin teppi. Á þessum búgarði í
Connecticut var allt svo milt og gott. En svo hafði mamma hennar komið
heim frá New York með hávöxnum manni, ströngum á svip. Amma Lori
hafði sagt henni að kalla hann „pabba".
aðir Lori hafði látið líf sitt f bllslysi, þegar hún var tveggja mánaða
gömul. En þessi nýi pabbi hennar var meiri raunveruleiki fyrir hana,
og hún kallaði hann hlýðin pabba. Og hún fann fljótlega, að mamma
hennar gaf henni nú miklu minni gaum en áður en talaði þeim mun
meira við manninn sinn. En róleg rödd hans og þurrleg framkoma hafði
Framhald á bls. 47
R< OG SPENNANDI TBAMIAIHSSAGA
12 VIKAN 13 tbl