Vikan - 25.03.1970, Blaðsíða 31

FRÁBÆR FRAMHALDSSAGA í SÉRFLOKKI
um og tók út jakkafötin sín á
herðatré.
— Þú bara komst hingað?
Hann kinkaði kolli og gekk
með fötin að rúminu.
— Og bara vegna þess að ég
var hér?
— Já.
— Varstu hræddur við að
koma og hitta mig?
— Hvað heldur þú?
— Varstu það?
— Já, sagði hann, tók fötin af
herðatrénu og fór að brjóta þau
saman.
— En hvað gerðir þú?
— Ha?
— Settistu bara upp í bílinn
þinn og keyrðir af stað einn góð-
an veðurdag?
— Hvaða máli skiptir þetta,
Elaine?
— É'g er bara forvitin.
—■ Jæja, ég settist upp í bíl-
inn og keyrði af stað einn góð-
an veðurdag.
— Og hvað skeði þegar þú
komst hingað?
— Hvað skeði?
— Geturðu ekki sagt mér ör-
lítið frá því?
Hann sneri sér við og leit á
hana.
— Ég á nefnilega bágt með
að skilja þetta, sagði hún. —
Ætlaðir þú ekkert að koma og
hitta mig? Eða var það bara
meiningin að bíða þangað til við
hittumst af tilviljun?
— Ég ætlaði að hitta þig
fyrsta kvöldið?
—Og....?
— Já, ég keyrði hingað. Ég
var í svolitið skrítnu skapi svo
ég fékk mér hótelherbergi og
pantaði mat handa okkur á veit-
ingahúsi.
— Ætlaðir þú að bjóða mér í
mat?
— Já.
— En hvað svo?
— Ég bauð þér ekki.
— Eg veit það.
— Elaine, ég bara kom hing-
að, sagði hann, um leið og hann
lagði fötin sín ofan á skyrtuna.
— Ég þvældist um og skrifaði
þér nokkur bréf.
— Ástarbréf?
— Eg man það ekki.
— Og svo seldirðu bílinn?
Hann kinkaði kolli. — Já.
Fyrsta daginn sem ég var hér.
Ég fékk þetta herbergi leigt og
seldi bílinn strax morguninn
eftir að ég kom hingað?
— Og hvað svo?
— Svo sat ég og horfði út í
loftið, sagði hann og tók buxur
af herðatrénu.
— Fórstu eitthvað út?
— Ha?
— Fórstu út með stúlkum eða
eitthvað svoleiðis?
— Nei.
— En hvernig drapstu tím-
ann? spurði hún. —■ Ekki hefur
þú lesið allan daginn?
— Nei. Hann leit á pappírs-
kiljuna á borðinu. — Þetta er
fyrsta bókin sem ég hef lesið
síðan ég hætti í skólanum.
- Leiðist þér lestur?
— Ég les blöðin. Hann braut
buxurnar saman og lagði þær
ofan á jakkann. Svo gekk hann
að kommóðunni og náði í nokk-
ur pör af sokkum úr einni skúff-
unni.
— Hvaða bók er þetta sem þú
ert að lesa?
Benjamín rétti henni bókina.
— Hefur þú áhuga á stjörnu-
fræði? spurði hún þegar hún
hafði lesið titilinn.
— Nei.
— Hvers vegna ertu þá að
lesa þetta?
— Af því bara, sagði hann og
henti sokkunum í töskuna. — Ég
vildi vera að lesa þegar þú
kæmir.
— Þú vildir vera að lesa þeg-
ar ég kæmi? át hún upp eftir
honum.
— Já.
— Hvers vegna?
— Hvers vegna hvað?
— Af hverju vildir þú vera
að lesa eitthvað þegar ég kæmi?
— Vegna þess, sagði hann, —
að ég vildi ekki láta þig sjá mig
liggja í rúminu eða sitja í stóln-
um og gera eitthvað. Sg vildi
vera að gera eitthvað nytsam-
legt. Hann hristi höfuðið. — Ég
veit ekki hvað ég á að gera,
sagði hann. — Hvar er beltið
mitt? Hann gekk aftur að
kommóðunni og leitaði í öllum
skúffum. Sama sagan endurtók
sig við skrifborðið hans. Að
lokum opnaði hann stóru skúff-
una í miðið, greip handfylli af
peningum og tróð þeim í vasa
sinn.
— Eru þetta peningarnir sem
þú fékkst fyrir bílinn?
— Já.
— Hvað var þeta mikið?
— Ég fékk 2900 dollara fyrir
hann. Þetta er um það bil 2400
núna. 2300—2400 (tæplega 200
þús. ísl. Þýð.).
— Og þú lætur þá bara liggja
þarna í skúffunni?
— Engin hætta, sagði hann,
lokaði skúffunni og gekk út í
herbergið. Hann opnaði dyrnar
á fataskápnum svo bjartara yrði
þar inni og leit niður á gólfið í
skápnum. Svo fór hann á fjóra
fætur og leitaði undir kommóð-
unni.
— Að hverju ertu að leita?
— Beltinu mínu.
— Ertu ekki með það?
— Nei, sagði hann og fór
með höndina inn undir. — Eg
á tvö. Annað er ég með á mér
og svo á ég annað. Hvað er
þetta? Hann dró marmarastein
undan kommóðunni, allan ryk-
ugan, horfði á hann um stund
og ýtti honum síðan inn undir
aftur. — Amma átti það, sagði
hann um leið og hann stóð upp
og dustaði rykið af höndum sér
á buxunum.
— Átti amma þín hvað?
— Beltið. Amma gaf mér það
einu sinni.
- Ó.
Hann gekk að rúminu og dró
það aðeins frá veggnum. —
Hvað er nú þetta? sagði hann,
eins og við sjálfan sig. Svo
beygði hann sig niður og tók
upp rauða reglustiku úr plasti.
Hann horfði á hana um stund,
sló svo af henni mesta rykið og
lét hana falla niður í. ferðatösk-
una sína.
Framhald á bls. 41
13. tbi. VIKAN 31