Vikan - 25.03.1970, Blaðsíða 16

Andlitsfall hvítu Indíánanna virðíst likt og á Asíubúum.
— Farðu varlega, senor Carsten, sagði leiðsögumaður minn. —
Campaindíánarnir hafa nú þegar drepið marga hvíta menn.
í margar vikur höfðum við ráfað fram og aftur um þetta eyði-
lega og óyndislega hérað, til að reyna að hitta hvítu Indíánana, sem
við vissum að höfðu aðsetur sitt einhversstaðar nálægt Urubamba-
fljótinu, fyrir neðan Andesfjöllin.
Hungur og þreyta neyddu okkur til að snúa við. Hingað til hafði
enginn, hvorki landkönnuður eða leikmaður, séð hvítu Indíánana,
svo það var ekki mikil von til að mér tækist það, því ég var
aðeins áhugamaður frá Hamborg. Hvernig átti ég að komast að
leyndardómum frumskógarins?
En þegar ég hafði næstum gefið upp alla von, komum við, ég og
leiðsögumaður minn, að litlu þorpi við Ucayli, sem er ein af ánum,
sem renna í Amazonfljótið. Þar bjuggu Campa-Indíánar, sem eru
þekktir fyrir að vera mjög herskáir. Þeir höfðu, fram að þessu,
ekki haft mikil skipti við siðmenntað fólk, enda ekki sem bezta
reynslu af því, og það hafði verið nóg til að gera þá tortryggna.
Þrátt fyrir viðvaranir leiðsögumannsins fór ég til þorpsins. Okkur
til undrunar var vel tekið á móti okkur, þegar ég hafði fært þeim
nokkrar gjafir. Fljótlega var ég setztur mitt á meðal þeirra, og
reyndi að tala við þá, með hjálp túlks, sem kunni dálítið í spænsku.
— Senor óskar eftir að hitta hvítu Indíánana? spurði öldungur
þorpsins.
Ég kinkaði þreytulega kolli. Gamli maðurinn virti mig fyrir sér
með forvitni, svo sagði hann efir stundarkorn:
— Við vitum hvar hvítu Indíánarnir eru.
Ég vaknaði skyndilega af dvalanum og spurði hann í þaula.
— Þeir búa nokkrar dagleiðir héðan, og engin hvítur maður
16 VIKAN 13-tbl-
tc VABB rnsiw
TIABSJA
mmi MMANANA
Fram að þessu hafði enginn hitt hvítu
Indíánana, hinn dularfulla ættflokk í Andes-
fjöllunum. En eftir margra vikna hrakninga
í hrollvekjandi frumskóginum, komst hinn ungi
áhugamaður á spor þeirra....
Dieter M. Carsten frá Hamborg segir frá:
hefir nokkurn tíma komið þangað. Við köllum þá Kashomashira
— fólk án cushma, — nakið fólk.
Og smátt og smátt komst ég að því, sem líklega er það furðu-
legasta við þessa Indíána. Eftir því sem karlinn sagði, gætu þeir
verið afkomendur Spánverja eða Portúgala, sem herjuðu þarna fyrir
nokkrum öldum, og hafa blandazt frumbyggjunum. Það eru aðeins
Campa-Indíánarnir sem hafa hitt þá nokkrum sinnum, og þá ekki
á sem friðsamlegastan hátt. Þeir höfðu farið ránsferðir til heim-
kynna þeirra, drepið Kashomashir-karlmenn og rænt konum þeirra.
Það sem vakti mesta undrun mína var að Campa-Indíánarnir voru
fúsir til að hjálpa mér við rannsóknir mínar, þrátt fyrir allt.
— Tschamairi, einn af mönnum mínum, er oft hjá þeim, marga
daga í einu. Hann gaf einum af hinum nöktu móður sína, og þess-
vegna er hann vinur þeirra. Kashomashiri höfðinginn gaf honum
jafnvel dóttur sína.
Ég varð ekkert undrandi þegar ég heyrði þetta. Þetta var ekki
í fyrsta sinn sem ég varð var við réttleysi Indíánakvenna.
Öldungurinn lofaði að láta fylgja mér til Tschamairi.
Morguninn eftir lögðu við af stað frá þorpinu. En Tscamairi var
ekki á þeim stað, sem við höfðum búizt við að finna hann. Mér
var sagt að það gætu liðið margar vikur, þar til hann kæmi aftur
út úr frumskóginum. En ef við legðum leið okkar upp með Puyené-
fljótinu, þá áttum við að geta rekizt á hann.
Ég var mjög áfjáður um að fara strax og að lokum fékk ég
fimm hrausta Campa-Indiána með mér.
Við lögðum svo af stað inn í þetta óþekkta svæði frumskógarins,
vopnaðir haglabyssum. Indíánarnir voru liðugir í hreyfingum, eins
og villikettir, en ég hnaut um rætur og flækti mig inn í vafnings-
viðinn. Mjög fljótlega hurfu troðningarnir, og við urðum að fara
eftir fljótsbakkanum. Það var hættulegt fyrirtæki, því að vatnið
var morandi af krókódílum og eitruðum fiskum og botninn var háll
af leðju.