Vikan - 29.10.1970, Side 40

FRÁ RAFHA
NÝ ELDAVÉL GERÐ E6614. MEÐ 4 HELLUM, ÞAR AF 1 MEÐ
STIGLAUSRI STLLINGU OG 2 HRAÐSUÐUHELLUR, STÓRUM
STEIKAR- OG BÖKUNAROFN. Yfir- og undirhiti fyrir steikingu
og bökun stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element
(grill), stór hitaskúffa, Ijós í ofni. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
— Það er eitthvað líkt því að
berja í borð, sagði hún treglega.
— Eins og að forðast að ganga
undir stiga eða brjóta spegil.
Það er lukkumerki. Mamma
heldur því fram að minnsta
kosti. Hún segir að hjónaband
hennar hafi aldrei verið neitt
blíðalogn, en hún búi nú samt
ennþá með skarfinum. Ertu nú
ánægður?
— Barðir þú í loftvogina áð-
ur en þú fórst út í morgun?
spurði hann og rödd hans varð
svo hlý og viðkvæmnisleg að
hún saup hveljur til að kafna
ekki í þeirri ástríðuöldu, sem
allt í einu hvolfdist yfir hana.
— Já, ástin min, hvíslaði hún
í eyra hans. — Til þess að biðja
fyrir hamingju okkar.
Hann kyssti hana nú létt og
blíðlega svo hún varð róleg og
fann til öryggis í návist hans.
Eldri kynslóðin, eins og for-
eldrar hennar horfðu alltof mik-
ið á sjónvarp og ímynduðu sér
að allt ungt fólk, fyrir innan tví-
tugt þyrfti að fá sinn daglega
skammt af kynmökum og hassi.
Þau gátu ekki ímyndað sér að
gömul mynd af Viktoríu drottn-
ingu og uppstoppaður örn væru
aðeins mótmælaöskur gegn gljá-
fægðum stofuborðum, silfur-
kertastjökum á arinhillunni.
— Hvað ertu að hugsa? spurði
hann.
Hún leit í augu hans.
— Að mamma myndi ekki
trúa því þótt ég segði henni að
við hefðum aldrei sofið saman.
Hann þrýsti henni að sér og
heiti titringurinn gerði aftur
vart við sig.
— Ég elska þig, sagði hann.
— Það vona ég sannarlega,
svaraði hún.
— Það verður ekki „Blíða-
logn“ hjá okkur heldur, hvísl-
aði hann.
-— Ég veit það, svaraði hún.
— Ertu viss? Ég á við að þú
vitir það? Manstu ekki eftir að
einu sinni töluðum við um þetta?
Það var þegar þú sagðir að það
væri fíflaskapur að vera að gifta
sig, að ást og loforð væru einka-
mál.
— Og þú varðst allt í einu svo
borgaralega heiðarlegur, sagði
hún. — Hvers vegna?
— Ég veit það ekki, tautaði
hann.
En það var ekki satt. Hann
vissi vel hvers vegna; það var
til þess að hún yrði konan hans
á góðan og gamaldags máta, með
hring á fingrinum og viðurkenn-
ingu þjóðfélagsins. Hann sat svo
fastur í lífsskoðun klíkunnar,
sem gekk aðallega út á það að
kasta öllum gömlum venjum og
lögum fyrir borð, að hann þorði
ekki að viðurkenna að einmitt
á þessu sviði var hann gamal-
dags. Þess vegna hló hann allt-
af, þegar þetta bar á góma og
sagði að Alison hefði lokkað sig
til hjúskapar við sig og að hún
hafi neitað að ganga í eina sæng
með honum, nema gegn loforði
um að löggilda samband þeirra.
Alison hafði aldrei mótmælt
þessu, þótt hún hafi vitað það
manna bezt að þetta var ekki
satt. Hún hafði ekki beitt hann
brögðum og þau höfðu aldrei
sængað saman.
— Það getur verið að við
skiljum eftir nokkur ár, sagði
hann.
— Já, það getur skeð, sagði
hún og kinkaði kolli. Svo stóð
hún upp og dró hann á fætur.
— Það er ekki rétt af mér að
svíkja hana alveg. Þetta er líka
dagurinn hennar. Nú flýti ég
mér heim og borða morgunverð
með henni, áður en sá gamli
vaknar.
— Spurðu hana hvort þú get-
ir ekki fengið loftvogina, sagði
hann stríðnislega.
— Já, sagði hún, — en hún
lætur hana ekki.
Hann faðmaði hana að sér.
— „Blíðalogn", sagði hann.
—- „Óstöðugt“ myndi kannske
passa betur fyrir okkur. Eða
„Stormur". Jæja, ég sé þig bráð-
um aftur.
— Það getur verið að ég mæti
ekki, sjái mig um hönd.
Hún kyssti hann og hljóp yfir
brúna.
Þegar hún kom inn í eldhúsið,
stóð móðir hennar við eldavél-
ina og var að setja ketilinn yfir.
Hún var fjörutíu og þriggja ára,
svolítið feitlagin og hafði mikið
dálæti á blúndusvuntum og píf-
um. Hún sneri sér við og von-
brigði lýsti úr brúnum augunum,
þegar hún leit á dóttur sína.
— Ég ætlaði að færa þér
morgunkaffi í rúmið, sagði hún.
— Tilvonandi brúðir eiga ekki
að fara á fætur við fyrsta hana-
gal.
— É'g veit það, mamma. Ham-
ingjan gerði hana svo milda 1
skapi, hún var hvorki óþolinmóð
né ergileg. Móðir hennar var
farin að eldast og hjónaband
hennar hafði örugglega ekki allt-
af verið auðvelt. Alison hugsaði
til föður síns og andvarpaði.
Hinn bjartsýna föður, sem alltaf
ætlaði að spjara sig í næstu
stöðu sinni, þeirri þar næstu og
þar næstu.
Þær settust við borðið og
drukku te úr þykku rauðu krús-
unum, sem voru eiginlega eini
afraksturinn af leirmunaverk-
smiðjunni, sem faðir hennar ætl-
aði að græða svo mikið á.
— Ég vildi óska að þú hefðir
heldur haft almennilegt brúð-
kaup, sagði móðir hennar með
trega.
— Svona eins og þú og pabbi?
í hvítum kjól með slör og hálfs
mánaðar brúðkaupsferð til
Brighton. Mamma þó!
Felicity andvarpaði og óskaði
þess innilega að hún vissi hvern-
ig hún ætti að haga sér til að ná
sambandi við yngri kynslóðina.
— Þú ættir að vera ánægð yf-
ir því að ég skuli yfirhöfuð gifta
mig, sagði Alison í huggunarróm.
— Margir af vinum okkar sleppa
alveg þeirri athöfn. Það er ekki
í tízku lengur að gifta sig.
— Það held ég ekki. Það er
mjög mikilvægt að halda brúð-
kaup, andmælti Felicity.
— Nei. Brúðkaupið er ekki
svo mikilvægt, það er sambúðin
sem gildir, sagði Alison snöggt.
Móðir hennar leit á hana og
fann að hárfínn þráður var nú
strengdur yfir það sem kalla
mætti gjá milli kynslóða. Ég er
fegin að hún skyldi segja þetta,
hugsaði Felicity hrærð. Og hún
veit hvað hún er að tala um.
Hún skilur hvað það er sem
gildir.
— Ég hef oft verið að hugsa,
sagði móðirin og vissi að það gat
verið hættulegt að brydda upp
á þessu, — hvers vegna þú hafir
ekki heldur kosið Mikael? Hann
var svo ástfanginn af þér og
hann hafði allt sem einhvers er
virði, góða stöðu, mikla fram-
tíðarmöguleika, menntun og
peninga. Hann var líka háttvís
og þægilegur og allir hrifnir af
honum.
Já, hugsaði Alison, allir voru
hrifnir af Mikael. Ég líka. Og
Peter er ekki sú manngerð að
hann vilji festa sig í einhverju
öruggu starfi eða stöðu; hann
getur verið mjög eigingjarn og
sagt fólki meiningu sína hiksta-
laust, án þess að hugsa um af-
leiðingarnar. Ég elska hann, svo
40 VIKAN 44- tw.