Vikan - 21.01.1971, Síða 19

meðferðis, þegar þú komst í
land, þess vegna hlýtur hún að
vera einhvers staðar á þeirri
leið sem þú hefur farið. Ég
finn hana, það máttu vera viss
um.
Það leit út fyrir að bragðið
hefði heppnazt. Ef aðalsmað-
urinn sneri við nú, var auðvelt
að komast undan. Hann hélt
alveg með hinum unga föður,
þótt hann hataði alla puri-
tana, því það var eitthvað við

rödd aðalsmannsins sem vakti
hjá honum andstöðu.
Getið þér rannsakað hvert
hús við veginn, lávarður minn?
spurði flóttamaðurinn. — ^Ef
púritanarnir hérna koma auga
á yður, verðið þér brytjaður
niður.
Lávarðurinn hló lágt og
illskulega. — Hvers vegna hef-
ur þú þá ekki beðið trúbræð-
ur þína um hjálp? Það er eitt-
hvað sem þú sjálfur hræðist,
er það ekki? Liðsforingi, sem
gerist liðhlaupi á stríðstímum
á ekki á góðu von, ef hann er
svo heimskur að snúa aftur til
ættlandsins.
Það leit út fyrir að sjúki
maðurinn ætlaði að ráðast á
lávarðinn, en hann áttaði sig
og sagði með rödd sem skalf
af reiði: — Ég er ennþá nógu
mikill hermaður til að sjá fyr-
ir yður. Stígið af baki, herra
minn, og við skulum gera upp
okkar á milli núna.
—■ Heilaga Guðs móðir. Ætti.
ég að bregða sverði á móti slík-
um flökkuhundi, sem ekki
einu sinni er trúr sínum eigin
skoðunum? sagði lávarðurinn
með fyrirlitningu. Ég hef
aðeins eitt að segja þér. Ég veit
ekki hvernig þú fékkst systur
mína til að svíkja trú feðra
sinna og konunginn, en þetta
barn hefur göfugt blóð í æð-
um sínum og hún skal fá það
uppeldi sem frænku minni
hæfir, sem kaþólikki og kon-
ungssinni. Vertu sæll!
Hann virtist ætla að snúa
hesti sínum, en skyndilega brá
hann hægri hendinni undan
sláinu og Kit sá að púritaninn
stóð andartak stífur, en féll
svo til jarðar. Hesturinn
hneggjaði og prjónaði, en lá-
varðurinn hélt fast við hann,
leit á fallna manninn, með
rjúkandi byssuna í höndinni.
Inni í runnanum stóci Kit,
lamaður af ótta, en hann var
samt fljótur að halda um
munn telpunnar, meðan lá-
varðurinn stakk byssunni í
beltið og leit í kringum sig.
Eftir andartak, sem piltinum
fannst vera heil eilífð, keyrði
lávarðurinn hest sinn sporum
og reið til baka, sömu leið.
Þegar hófadynurinn hljóðn-
aði lagði hann telpuna frá sér
í grasið undir stóru tré og
flýtti sér til að athuga föður
hennar. Hann só strax að mað-
urinn var látinn, kúlan hafði
hæft hann á milli augnanna og
lengi vel var Kit að manna sig
upp í það, sem hann vissi að
hann varð að gera.
Að lokum kraup hann á kné
við hlið látna mannsins og leit-
aði vandlega í vösum hans, en
hann fann aðeins litla peninga-
upphæð og ekkert sem gat bent
í áttina að ætt hans og upp-
runa. Hnakktöskurnar voru
líka hálf tómar, í þeim var
ekkert annað en föt af þeim
feðginum.
Kit hugsaði sig um, svo tók
hann öll barnafötin og batt þau
saman í hnýti, en lét hitt vera
eftir í töskunum. Eftir að hafa
vandlega athugað að ekkert
væri eftir, sem bent gæti á
barnið, flýtti hann sér að
trénu. Hræðsluópin voru orðin
að sogandi ekka og þar sem
hún hafði sparkað af sér föt-
unum var telpunni orðið mjög
kalt. Hann sveipaði fötunum
utan um hana, eins vel og hann
gat, tók hana í arma sér og
hljóp með hana í áttina að húsi
móðurinnar.
Hann sá það á ljósinu í
glugganum að móðir hans var
ekki sofnuð og þegar hann
barði að dyrum, var strax
opnað.
— Kit! hrópaði hún.
Elsku sonur minn, hvernig
stendur á ferðum þínum? Þeg-
ar hún ætlaði að faðma hann
að sér, sá hún að hann hélt á
einhverju í faðmi sér. — Ham-
ingjan hjálpi mér, hvað er
þetta?
Hann flýtti sér inn og leit
um öxl. - Flýttu þér að læsa
dyrunum, mamma. Ég skal
skýra þetta allt fyrir þér, en
fyrst þarf ég að biðja þig að
gera það sem þér er betur lag-
ið.
Röddin var áköf og Jane
Brandon gerði það sem hann
bað, án þess að spyrja. Hún
var glæsileg kona, hávaxin og
fagurlimuð, það var augljóst,
þrátt fyrir fátæklegan klæðn-
aðinn, hún var fríð sýnum með
sérkennilega djúpblá augu.
Þessi augu og dökkt hárið
hafði sonurinn fengið í arf, en
vaxtarlagið hafði hann frá
föðurnum.
— O, vesalingurinn litli!
hrópaði hún upp yfir sig, þeg-
ar hún sá hvað hann hafði í
fanginu og hún tók strax telp-
una af honum. — Hvaða barn
er þetta, Kit? Hvar fannstu
hana?
Hann sagði henni frá því
sem fyrir hafði komið, meðan
hún lífgaði til í arninum og
nuddaði ískalda fætur barns-
ins. Einu sinni tók hún fram í
fyrir honum og það var til að
biðja hann að ylja mjólk á
glóðunum, en hann hélt áfram
að segja sögu sína, með hryll-
ingi í röddinni.
Þegar hann hafði lokið sögu
sinni, var telpan orðin södd og
heit og að því komin að sofna
í örmum frú Brandon. Þetta
var yndislega falleg telpa,
tveggja til þriggja ára, með
þykkt gullið hár, stór augu
Framhald á bls. 36.
3. tbi. vikaN 19