Vikan - 21.01.1971, Síða 31

ekki vera ókurteis við vesalings
Gretu Stening. Ef hún gæti aðeins
gert henni Ijóst, að hún væri tíma-
bundin. Greta var ekki aðeins ein
af elztu og beztu vinkonunum
hennar, heldur var hún einnig full
aðdáunar og óspar á hrósyrði. Og
Ellen Rickardson hafði sannarlega
ekkert á móti slíku.
— Ef ég hefði bara vitað það,
sagði Greta með sínum hvella mál-
rómi. — En ég skal ekki tefja þig
lengi, Ellen mín.
Ellen brosti vingjarnlega.
ustan hans Ingvars þíns, hún Mika-
ela Irtla, kunni vel við okkur öll.
Ellen Rickardson beit á vör.
Aumingja Greta, hugsaði hún. Eins
og unnusta sonar hennar þarfnað-
ist nokkurrar verndar frá ekkju
Sigfrid Stenings!
— Þú hefur alltaf verið mér svo
góð, sagði Greta Stening, og rödd
hennar titraði eilítið. — Hvað hefði
svosem orðið um mig, ef ég hefði
ekki notið hjálpar þinnar, þegar
erfiðleikarnir dundu yfir mig? Eða
Börje! Eg veit ekki, hvernig við
þerra tárin, og Ellen hafði sannar-
lega samúð með þessari góðu vin-
konu sinni.
— Greta mín, vertu nþ ekki að
minnast á þetta. Minning okkar
allra um Sigfrid er bundin hans
góðu hliðum. Við erum fyrir löngu
búin að gleyma veikleika hans.
Greta Stening þurrkaði sér með
vasaklútnum og snýtti sér. Um leið
og hún tróð vasaklútnum ofan í
veskið sitt, sagði hún:
— Ellen, ég get ekki lýst því,
hvað það gleður mig að sjá, að
verið heiðursgestir við brúðkaupið
ykkar.
— En góða bezta, hrópaðj Ellen.
— Anna missti myndina í gólfið
cg bæði glerið og ramminn brotn-
aði. Það tók svona langan tíma að
fá sama rammann aftur. Að þér
skyldi detta annað eins og þetta í
hug um mig! Við sem höfum verið
vinkonur, síðan við vorum í skóla.
— Auðvitað hefði ég ekki átt að
ímynda mér þetta, sagði Greta og
stóð á fætur.
starði á hann og lokaði
augunum . . .
— Þetta er svosem ekkert há-
tíðlegt boð, sem ég ætla að halda
hér á eftir. Aðeins ofurlítið te-
samkvæmi fyrir fjölskylduna.
•— En elskan mín! Ég verð enga
stund, sagði Greta. — Að hugsa
sér! Ætlar Ingvar að koma heim
með unnustuna sína? Og þá hittir
hún náttúrlega hann Börje þinn í
fyrsta sinn. Kæra Ellen: Stelpurnar
og ég munum gera allt sem í okk-
ar valdi stendur til þess að unn-
hefðum farið að án hans. Þú mátt
sannarlega vera hamingjusöm yfir
því að eiga slíkan mann.
— Ég er það líka, sagði Ellen.
— í hvert skipti sem ég horfi
á vesalings dæturnar mínar, þá
dettur mér í hug, hve allt hefði
verið öðru vísi, ef Sigfrid hefði
ekki lent í þessari ógæfu. En hann
var góður maður þrátt fyrir það,
það verð ég að segja.
Hún tók upp vasaklút til að
þú skulir hafa hengt brúðkaups-
myndina þá arna upp aftur. Mig
tók svo sárt, þegar ég varð þess
vör, að þú hafðir tekið hana niður.
— Tók þig það sárt? át Ellen
upp eftir henni undrandi. — Þú
hefur þó ekki haldið, að ég hafi
tekið hana niður af því að . . .
— Jú, ég hélt það satt að segja,
sagði Greta. — Ég hélt, að þú
hefðir ekki getað afborið þá til-
hugsun, að við skyldum bæði hafa
Hún gekk að stóru Ijósmyndinni
og virti hana fyrir sér.
— Hugsaðu þér bara! Það eru
tuttugu og sjö ár síðan, sagði hún
dreymin á svip. Og Börje hefur
bókstaflega ekkert breytzt. Og
reyndar þú ekki heldur, Ellen. Og
aumingja Sigfrid minn . . . hann
fitnaði reyndar dálítið með aldrin-
um. Æi jæja! Ekki grunaði okkur í
þá daga, hvað síðar mundi gerast.
Framhald á bls. 47
3. tbi. VIKAN 31