Vikan - 18.03.1971, Side 36

lék dularfullt bros um varir
lians.
— Ungfrú Brandon, það er
með mjög mikilli gleði að ég
hugsa til fundar við hann.
Nú voru allir búnir að fá vín
i glösin. Damaris lyfti glasi sínu,
leit í kringum sig með ljóma í
augunum. — Skál, vinir mínir,
sagði hún, — skál fyrir Lucifer
skipstjóra!
Eftir að þessi skál var drukk-
in, örugglega með ólíkum til-
finningum, gekk jarlinn til
Damaris og setti glasið frá sér
á borð við hlið hennar með há-
tiðlegum hreyfingum. Andartak
hvíldi höndin með pardus-
hringnum fyrir framan augu
hennar og hann horfði með at-
hygli á þau viðbrögð, sem hann
vonaðist til að sjá. Hann varð
ekki fyrir vonbrigðum, hún
beygði sig áfram og starði á
hringinn og leit svo snögglega
á hann.
— Herra minn, sagði hún
hratt, — þessi hringur ... Hún
þagnaði og hrukkaði ennið.
— Já, ungfrú Brandon? Rödd
jarlsins var silkimjúk. —
Hringurinn minn ...?
— Afsakið, en mynstrið á
hringnum er svo sjaldgæft. Ég
hefi aðeins séð þetta merki einu
sinni áður.
— Ég er hissa á því, ungfrú.
Þessi hringur ber innsigli ætt-
ar minnar og ég held að hann
eigi enga hliðstæðu.
- Ég sá þetta merki ekki ?
nring heldur brjóstnælu! Móð-
ir mín átti hana.
Martin hreyfði sig, eins og
hann ætlaði að ganga til þeirra,
en hætti við það, þegar jarlinn
bandaði honum frá.
— Þetta finnst mér furðu-
legt, ungfrú, sagði jarlinn ró-
lega. — Leyfist mér að spyrja,
er þessi næla ennþá í yðar eigu?
Damaris hristi höfuðið.
— Nei, ég sá hana aðeins einu
sinni, fyrir fjórum árum, þegar
móðir mín lézt. Kit var ekki
heima, svo ég tók skartgripi
hennar í mína vörzlu, þangað
til bróðir minn kom heim. Næl-
an var meðal þeirra, þótt ég
hefði aldrei séð hana fyrr. Þeg-
ar ég minntist a þetta við Kit,
varð hann ergilegur, sagði St5
þetta væri næla, sem móðir
okkar hefði notað þegar hún
var ung. Ég fékk alla hina
skartgripina, en næluna sá ég
aldrei aftur.
— Það var til ein slík næla,
— systir mín átti hana og hafði
mikið dálæti á henni.
Damaris starði undrandi á
hann. — En hvernig getur hún
hafa hafnað hjá móður minni?
Jarlinn virtist hika og yfir-
vegaði svarið, en hann gerði
það aðeins til þess að orð hans
yrðu áhrifarikari. Hann hafði
sett allt inn á að Damaris kann-
oðist við merkið, hinn gullna
pardus, og þegar hann sá að
þetta hafði borið árangur, var
hann ekki i neinum vafa um
það hvernig hann ætlaði að
haga málinu. Það var reyndar
óheppilegt að Brandon skip-
stjóri skyldi koma einmitt nú,
en sjálfstraust hans lét það eng-
in áhrif hafa.
— Leyfið mér að segja sögu
systur minnar, sagði hann. —
Á tímum borgarastyrjaldarinn-
ar, þegar við bræðurnir, allir
nema Martin, sem þá var barn
að aldri vorum í her konungsins
var Chelsham hernumið. Árás-
armennirnir rændu og rupluðu
og gerðu húsið að herbúðum
fyrir setulið, en þótt undarlegt
megi virðast, þá létu þeir konu
mína og börn, systur mína og
bróður, í friði. Maðurinn sem
hafði yfirstjórn uppreisnar-
mannanna, ungur liðsforingi,
John Tremayne að nafni, var
kaupmannssonur frá Bideford.
Rödd hans varð að hálfgerðu
urri, þegar hann nefndi nafn
mannsisn.
Damaris starði undrandi á
hann og það gerðu líka Regina
og Jocelyn. Ekkert þeirra gat
getið sér til um framhaldið.
— Margaret var aðeins fimm-
tán ára þá, hélt jarlinn áfram,
— miög einráð og kjánaleg.
Tremayne var undirförull ná-
ungi, og hún gleymdi algerlega
virðingu sinni og hlustaði á ást-
arorð hans. Konan mín komst
eð þessu, en gat ekkert að gert,
vegna þess að hún var fangi á
sinu eigin heimili og Tremayne
var fangavörðurinn. Svo sáu
upnreisnarmennirnir að beir
höfðu ekki lengur not fyrir
heimili okkar og Tremayne var
sendur með mönnum sínum á
annan stað. Rétt eftir kom orr-
ustan við Naseby, og ég sá
að ástandið var iskyggilegt,
gat ég komið fiölskyldu minni
til Frakklands, þar sem ég átti
marga vini. Ég hélt að þar með
væri lokið ástarævintýri systur
minnar.
— En það hefir ekki verið
þannig? Damaris gat ekki enn-
þá séð hvað þessi saga kom
hennar lifi yið-
— Nei, síður en svo. Fransk-
ur aðalsmaður, sem ég þekkti,
bað um hönd systur minnar og
kona mín gaf samþykki sitt i
mínu nafni, viss um að ég
myndi samþykkja þann ráða-
hag. En Margaret var orðin
uppreisnargjörn og setti sig á
móti þessari ráðstöfun.
— Segðu henni allan sann-
leikann, Ralph! Martin, sem
hafði setið með hendurnar fyrir
augunum, leit upp. Rödd hans
var bitur. — Þessi fíni aðals-
maður var eldgamall, hann
hefði getað verið afi Margaret-
ar og það fór óþverraorð af
honum. Var það nokkuð skrítið
að hún setti sig upp á móti því?
Jarlinn leit til bróður síns
með kuldalegu augnaráði, en
sagði ekkert við hann. Hann
hélt áfram með sögu sína: — Á
einhvern hátt náði hún sam-
bandi við Tremayne og honum
var svo lítið annt um heiður
sinn að hann strauk úr hernum
og fór til Frakklands. Þau flýðu
svo saman til eins af ríkjunum
: Þýzkalandi, þar sem ég og
markgreifinn höfðum engin
ítök, vegna þess að þar fylgdi
fólkið Lúther.
— Það var hetjulega af sér
vikið! hrópaði Damaris. — Ég
ó við að fórna svo miklu fyrir
ástina!
— Ja, það lítur kannski
þannig út í yðar augum, sagði
jarlinn með háðsglott á vör. —
Það er svo sem ekki mikið
meira að segja. Margaret kast-
aði kaþólskri trú, þegar hún
giftist — og sennilega líka
trúnni á konunginn. Einu ári
síðar ól hún dóttur.
Jocelyn leit snögglega upp,
það var nú að renna upp fyrir
honum ljós. Hánn leit á Reginu
og sá að hún hafði lika getið sér
til hvern endi þessi saga hafði.
Framhald í nœsta hlaði.
VAR SKOTIÐ A
APOLLO 13.
Framhald af bls. 11.
FLJÚGANDI DISKAR
Það er ekki nýtt að heyrist af
fljúgandi diskum. Samkvæmt
trúverðugum vitnum árið 1254
á að hafa sést „tigulega lagað
skip í glitrandi litum“ yfir Saint
Albans Abbey í Englandi. Og
1854 tilkynnti bóndi einn í Tex-
as að hann hefði séð kringlótt-
an, flatan hlut þjóta í gegnum
loftið á ótrúlegum hrða.
En diskafaraldurinn varð
fyrst magnaður eftir lok síðari
heimsstyrjaldar. Sumarið 1947
streymdu inn skýrslur unj dul-
arfulla hluti, sem menn þóttust
siá á svifi yfir Bandaríkjunum.
'Pentogon og önnur bandarísk
yfirvöld máttu nú brjóta heil-
ann um erfiðar spurningar:
Var hér raunverulega um,
loftför að ræða?
Og ef svo var, flugu þeim þá
vinir eða féndur?
Gat hér verið um að ræða
rússnesk leynivopn?
Ósvaraðar spurningar hrönn-
uðust upp. Á miðju sumri 1947
fengu þessir ókunnu hlutir það
nafn, sem siðan hefur við þá
lafað. Flugmaður að nafni
Kenneth Arnold mætti þá skara
af disklöguðum hlutum yfir
Cascade-fjöllum í Bandaríkj-
unum norðaustanverðum. Eftirá
sagði hann að þessir hlutir
hefðu einna helst líkst „fljúg-
andi diskum“.
Hálfu ári síðar — nánar til-
tekið sjöunda janúar 1948 — tók
málið miklu alvarlegri stefnu.
Hinn tuttugu og fimm ára gamli
herflugmaður og stríðsgarpur
Thomas Mantell fórst í eltinga-
leik við fljúgandi diska. Man-
tell höfuðsmaður hafði undir
sinni stjórn fjórar orrustuflug-
vélar af gerðinni Mustang, þeg-
ar tilkyn'ning kom um ókunn-
ugt loftfar yfir Kentucky. Flug-
mennirnir fjórir þutu af stað.
Mantell höfuðsmaður gaf félög-
um sínum skipun um að vera á
verði í lítilli hæð, en hækkaði
sig sjálfur upp á móts við hinn
fljúgandi furðuhlut. Mantell
elti diskinn upp í sex þúsund
metra hæð. Þá tilkynnti hann
gegnum loftskeytatæki að far-
kosturinn væri mjög stór og
málmgljáandi. Hann hækkaði
sig ört á lofti, en hann ætlaði
samt að reyna að ná honum.
Nokkrum sekúndum síðar slitn-
aði móttakan fffi senditæki
hans. Síðdegis sama dag fund-
ust leifarnar af Mustang-vél-
inni hans, dreifðar yfir mikið
landflæmi.
Orðrómur um að flugvél
Mantells hefði verið skotin nið-
ur af „fljúgandi diski“, sem
hefði verið búinn einhverskon-
ar geislavopni, breiddust fljótt
út. Höfðu þar verið á ferð óvin-
ir utan úr geimnum?
Um miðjan dag þriðja ágúst
1965 var þrjátíu og sjö ára gam-
all umferðarsérfræðingur, Rex
Heflin að nafni, á ferð á bíl
skammt frá Santa Ana í Kali-
forníu. Við hliðina á honum í
sætinu var polaroid-myndavél,
sem hann var vanur að ljós-
mynda umferðarstiflur með.
Allt í einu sveif einhver hlut-
ur innyfir veginn fyrir framan
Heflin. Hann var snöggur að
beygja út á kantinn og þreif
myndavélina.
Hluturinn leit- út fyrir að
vera um tíu métrar i þvermál
og hálfan þriðja meter á þykkt.
Efnið virtist vera silfurgljáandi
málmur, en á honum voru
36 VIKAN U.TBL.