Vikan - 18.03.1971, Qupperneq 45

hafði sagt mér. Hvers vegna
var Tatjana í svona mikilli
geðshræringu útaf nótunum, ef
hún lék 'allt utanbókar. Hvers
vegna róaðist hún ekki eftir að
nóturnar voru komnar í leit-
irnar. Hvernig gat hún gleymt,
að hún hefði sjálf lagt nóturn-
ar í ferðatöskuna?
Lá ekki beinast við að halda,
að Tatjana hefði vitað að nót-
urnar lægju í ferðatöskunni?
Að hún hefði hreint ekki snú-
ið við vegna nótnanna? Hvers
vegna hafði hún snúið við?
Hafði hún kannski alls ekki
farið heim?
Jú, að vísu. Hún hafði rugl-
azt á kápunum. Hvað hafði
komið fyrir hana, sem gerði
hana svona ofsahrædda?
f þessum þönkum hafði ég
litið eitt andartak af andliti
hennar og varð þess vegna ekki
var við breytinguna sem orðin
var. Á meðan ég starði á gólf-
teppið, fann ég allt í einu að
hönd hennar varð ísköld og
fékk krampadrætti. Ég leit
snöggt framan í hana og varð
óttasleginn. Hún var náföl og
kjökraði eins og væri hún í
martröð. Ég tók strax mælinn
út úr henni, annars hefði hún
bitið hann í sundur. Eg hróp-
aði á hana og hristi hana. Hún
komst aftur til meðvitundar og
horfði á mig. Höfuð hennar
féll máttlaust til hliðar.
„Heyrirðu til mín, Tatjana
Ivanovna?“
„Já.“
„Þegar þú þeystist í hraða
kaflanum yfir steppurnar, ósk-
aði ég mér þess að þú sætir í
raunverulegum sleða og hest-
arnir kæmu framhjá mér, og
ég gæti stöðvað þá til að bjarga
þér. Skilurðu það?“
Hún anzaði ekki, en allur
litli líkaminn var eitt spurn-
ingarmerki.
„Það táknar það, að mér þyki
vænt um þig. Að ég vildi óska
að þú værir í klípu, sem ég
gæti bjargað þér úr. Að ég
myndi fremja hvaða glæp sem
væri þín vegna.“
Hún hafði setzt upp til hálfs
og studdist við olnbogann.
Hálsmálið á náttkjólnum flak-
aði frá, og vottaði fyrir brjóst-
um hennar. Hún horfði með
athygli í augu mér.
É’g horfði á móti.
„Hvað get ég gert fyrir þig?“
spurði ég.
Ennþá horfði hún rannsak-
andi á mig. Síðan féll hún, eins
og á báðum áttum, aftur niður
á koddann.
„Hvíslaðu því í eyrað á mér,
Tatjana.“ Ég lagði eyrað við
munn hennar.
Veikara en andardráttur
músar kom það loks frá vör-
um hennar. „Heima . . . í her-
berginu mínu . . . liggur nokk-
uð , , , sem þarf að fjarlægja."
„Hvað er það sem þarf að
fjarlægja úr herberginu þínu?“
Neglur hennar grófu sig inn
í lófa minn, og með óhemju
miklu átaki hreytti hún því út
úr sér: „Dauður maður.“
Næsta hugsun mín var:
Hvernig get ég náð húslykl-
inum?
Ég heyrði Alexöndru koma.
„Hún sefur þetta núna úr
sér,“ sagði ég. „Ég held að hún
sé úr allri hættu vegna hljóm-
leikaferðarinnar sem stendur
fyrir dyrum. Hún þarf að fá
í fyrramálið lyf, sem ég
mun koma með frá Berlín."
„Ætlið þér til Berlínar?"
„Það fæst ekki hér, og ég
þarf hvort eð er að skreppa til
Berlínar. Ef þér viljið að ég
færi yður eitthvað. . . . “
„Færa mér eitthvað? f guð-
anna bænum, ef þér gætuð tek-
ið vetrarkápuna hennar Tat-
jönu með? Ef þér eruð viss um,
að það sé ekki of mikil fyrir-
höfn? Hún hangir í anddyrinu,
hægra megin....“
„Gefið mér heimilisfangið og
lyklana og nokkrar línur með,
svo ég verði ekki tekinn fyrir
þjóf....“
„Tatjana mun sakna yðar,“
sagði Alexandra um leið og
hún settist niður til að gera
eins og ég bað hana.
Tíu mínútum síðar brunaði
ég til Berlínar. Á þessari tvö
hundruð og fjörutíu kílómetra
vegalengd hafði ég næði til að
hugsa. Hafði Tatjana talað í
óráði? Gat það verið að dauð-
ur maður lægi í herberginu
hennar? Hver var hann?
Hvernig hafði hann komizt
þangað? Hafði hún uppgötvað
hann þegar hún kom inn í
íbúðina til að sækja nóturnar?
Og hvers vegna hafði hún ekki
sagt mömmu sinni eða Mar-
uschku neitt?
Hafði hún myrt hann?
Hvað sem hafði gerzt var ég
ákveðinn í því að bjarga henni
úr þessu öngþveiti. Yður má
finnast það undarlegt, en ég
fór að syngja við stýrið, ég var
svo hamingjusamur yfir að
geta gert eitthvað fyrir hana.
Klukkan 1.30 sást í útvarps-
turnana í Nauen. Eftirvænting
mín og óþolinmæði voru að
gera útaf við mig. Sg ók síð-
ustu fjörutíu kílómetrana á
tuttugu og tveim mínútum.
. . . þetta er
fermingargjöffin
Hljómplötur með þjóðlögum, eða lögum í
þjóðlagastíl hafa átt æ meiri vinsældum
að fagna hér á landi síðustu árin.
★
SG-hljómplötur senda nú frá sér þjóðlaga-
plötu, sem er ólík öllum öðrum, því öll
lögin á þessari hljómplötu eru eftir einn
og sama manninn: Hörð Torfason, þann
sem syngur lögin.
★
Þetta er hljómplata, sem tekur mann æ
fastari tökum eftir því, sem maður heyrir
hana oftar.
★
Þetta er hljómplata unga fólksins á íslandi
árið 1971.
SG-hljómplötur
ll.TBL. VIKAN 45