Vikan - 15.04.1971, Blaðsíða 16

Hann vissi nú hvernig hann hafði svik-
ið hana, nú, þegar það var of seint...
Það hafði alltaf verið hann, sem beið
eftir henni, hversvegna gat hún ekki
beðið eftir honum, þetta eina skipti?
Verður þú lengi ennþá, elskan? kallaði Sim-
on upp á loftið, þar sem konan hans var.
Hann vissi það af reynslunni að það gat
verið áhrifarikt að æsa hana upp, en á hinn
hóginn gat það líka orðið mjög neikvætt. Hún
varð þá taugaveikluð, komst í vont skap og
glevmdi þá einhverju, — töskunni, hönzkun-
um eða þá að skipta um skó ... Og þá lét hún
ekki undir höfuð leggjast að kenna honum um
það, þar sem liann var svo smásálarlegur að
jagast út af nokkrum minútum.
— Ég kem. Rödd hennar var ennþá glað-
leg, hún var hamingjusöm og hlakkaði til
samkvæmisins.
— Heyrðu, það er rigning, ég ætla að aka
bilnum alveg upp að dyrunum.
— Ekki strax! Gleðin í röddinni var nú
horfinn og óþolinmæði komin i staðinn.
— En klukkan er farin að ganga níu.
— Ég veit það! Þessu hvassa svari fylgdi
hurðarskellur, hún lokaði svefnherbergisdyr-
unum og útilokaði þar með frekari umræður.
Simon andvarpaði og leit í kringum sig í
skrautlegum forsalnum. Hve oft hafði hann
ekki beðið á þessum stað? Alltaf að bíða. Hann
horfði á klukkuna með öðru auganu og hringl-
aði billvklunum í vasa sínum.
An þess að gera sér það fyllilega ljóst, and-
.aði liann að sér ilminu af rándýru, frönsku
baðsalti, sem hún hafði notað fyrir klukku-
tíma siðan. Ilmurinn minnti hann á faðmfylli
af blómum og hann minntizt þess að hann
hafði gefið Isobel einmitt samskonar baðsalt,
þegar þau höfðu verið gift í eitt ár.
Já, Isobel. Hugur hans reikaði. Minningin
um hana vakti með honum viðkvæmni, en
gerði hann lika ergilegan, og hann minntisl
þess hve oft hún hafði haldið honum á pínu-
bekknum, þangað til hún gat ákveðið sig. Auð-
vitað mundi hann eftir öllum tímunum hér í
forsalnum og líka annarra stunda, sem voru
inikilsverðari. Áður en hún sagði honum að
hún elskaði hann og gaf honum jákvætt svar.
Þangað til hún fæddi honum soninn. Og að
lokum, þangað til hún vildi gefa honum eftir
skilnað.
Hann gróf hendurnar dýpra niður i vasana
og hann leit á andlitsmynd sína í stóra spegl-
inum.
— Fáðu þér eitthvað að drekka, sagði hann
upphátt. Það verður örugglega hálftími ennþá.
Honum fannst það einhver fróun að tala upp-
hátt við sjálfan sig, þegar hann var einn. Fað-
Framhald á bls. 44.
16 VIKAN 15. TBL