Vikan - 15.04.1971, Blaðsíða 15

kom fyrir okkur. Við tókum heróín
vegna þess sem Bítlamir og aðrir
voru að gera okkur. En svo hættum
við þvi.
— Hvað viltu hafa á plötu; þel
eða fullkomleika hljómsins?
—- Hvorutveggja. Þó vil ég heldur
hafa þel (feeling). Á þessari plötu
spilaði ég og söng inn í einu, og tók
bara einu sinni upp. Ég þoli ekki að
taka mörgum sinnum upp, fyrst
undirspil og svo söng. Við gerðum
það i gamla daga, en það eru dauð-
ir dagar núna.
— Heldur þú að sálfrieðimeð-
höndlun Janov’s á þér hafi gert þig
að betri söngvara?
— Kannski.
— Finnst þér söngur þinn hafa
batnað með þessari plötu?
— Já, sennilega syng ég belur
vegna þess að nú hef ég ekkert að
hugsa um nema sjálfan mig. Ég
meina ... ég er nokkuð góður með
segulbandið heima. I þetta skiptið
var þetta min eigin plata, en áður
var það alltaf dálítið vandriæðalegt
fyrir framan Paul og George, því við
þekktumst svo vel. Við vorum alltaf
súper-krítískir hver á annan og
liöfðum þvingandi álirif hver á ann-
an. Nú hef ég Yoko hér og Phil
(Spector, upptökumeistari) þar, sitt
i hvoru lagi og saman, og þau elska
mig svo ég get gert allt betur og af-
slappaðri. Nú er ég búinn að koma
mér upp stúdíói hema, svo næsta
plata verður enn betri, því það er
alltaf svolítið strekkjandi að þurfa
að fara út i EMI. En þjálfun raddar-
innar var byrjuð á „Cold Turkey“
fyrir áhrif frá Yoko. Sjáðu til, hún
þvingar ekki röddina upp í gegnum
kokið.
— „Working Class Hero“ er á
margan hátt svipað því sem kom
fyrst frá Bob Dylan.
— Allir sem syngja þegar leikið
er undir á einn gitar, og ég tala nú
ekki um þegar sungið er um eitt-
hvað þungt, hljóta að hljóma svona.
Þetta er líka eina alvöru þjóðlaga-
músíkin sem ég hlusta á. Mér þótti
aldrei gaman að þessum safaríku
Judy Collins, Joan Baez og fleirum.
Eina þjóðlagamúsíkin sem ég þekki
er um námuverkamenn i Newcastle
eða þá Dylan. Á þann hátt hlýt ég að
liafa orðið fyrir áhrifum frá Dylan,
en mér finnst það ekki hljóma Dyl-
an-lega. Pinnst þér það?
— Aðeins hljóðfæraleikurinn.
— Það er ekki hægt að spila það
á neinn annan hátt. Ég hef að vísu
aldrei hlustað svo nákvæmlega á
hann.
— Settir þú orðið „fucking“ vilj-
andi í „Working Class Hero"?
—- Nei. Ég setti það i ljóðið vegna
þess að það passaði. Ég gerði mér
ekki einu sinni grein fyrir því að
það voru tvö svona orð fyrr en ein-
hver sagði mcr það. Þegar ég söng
það inn gleymdi ég einni vísu sein
ég varð að bæta inn síðar. Nú, svo
segir maður „fucking crazy“, það
geri ég. Ég tala svoleiðis. Ég átti oí'l
bágt með að stilla mig um að syngja
það i gamla daga, en hélt aftur af
mér, sem er ekkert annað en hræsni
og fábjánaháttur.
(Það ber að hafa i huga að „fuck-
ing“ á ekkert skylt við neitt kyn-
ferðislcgt í ensku götumáli, heldur
er orðið blótsyrði, eins og kemur
fram í því sem Lennon segir eftir á.
Innsk. Vikan).
— Hver er munurinn á George
Martin og Phil Spector?
— George Martin ... Ég veit það
ekki. Sjáðu til, hann stjórnaði alls
ekki upptökunni á mörgum platna
okkar, eins og til dæmis töfalda al-
búminu, þessu hvíta. Ég man aftur
hvað hann gerði i upphafi.
— Hvað var það?
— Hann þýddi... Ef Paul vildi
nota fiðlur, þýddi George Martin
það fyrir hann. Eins og til dæmis i
„In My Life“, þar er píanósóló í stil
Elísarbetartímans, hann gerði það.
Það voru svoleiðis hlutir sem hann
gerði. Við sögðum við hann: „Spil-
aðu eins og Bach“, eða eitthvað í þá
áttina og þá gerði hann það. Hann
hjálpaði okkur að þróa tungumálið,
að tala við músíkantana sem höfðu
lært af bók.
Eg var óskaplega feiminn og það
eru margar ástæður fyrir því að ég
var ekki hrifinn af því að nota auka-
hljóðfæraleikara. Ég var ekki hrif-
inn af því að hafa einhverja 20 gæja
sitjandi þarna á. rassgatinu og reyna
að segja þeim hvað þeir áttu að gera.
Þeir voru hvort eð er lúðar, hallær-
islegir og vitlausir. Þess vegna —
nema í gamla daga, þegar ég þurl'ti
ekki að skipta mér mikið af þvi —
geri ég allt sjálfur.
— Þú sagðir í viðtali, sem var
tekið fyrir hálfu öðru ári síðan þeg-
ar þú fórst til Toronto til að taka
þátt í rokkhátíðinni þar, að þú hefð-
ir nærri verið búinn að kasta upp
áður en þú fórst inn á sviðið.
— Já. Ég var gubbandi um allt í
marga klukkutima áður en ég fór
inn á sviðið. Ég gubbaði meira að
segja .... Ég las gagnrýnina í þessu
blaði þínu (Rolling Stone) um
myndina (Toronto Pop, eftir D. A.
Pennebaker), sem ég hef reyndar
ekki séð og þeir voru að segja að ég
væri þetta og hitt. Ég var rétt búinn
að gubba í einu laginu. Ég gat varla
sungið bofs og var uppfullur af skit.
Framhald á bls. 32.