Vikan - 15.04.1971, Blaðsíða 36

lega ekki eftir því. Ég var bara
í vinnu. Bítlarnir hættu eftir
að Brian dó. Við gerðum tvö-
falda albúmið. Það var eins og
ég tæki allt sem ég á, George
allt sem hann á og Paul allt
sem hann á. Eins og ég er búinn
áð segja þér margoft, þá var
það ég með hljómsveit á bak við
mig, George með hljómsveit á
bak við sig og svo framvegis.
Mér fannst samt gaman. Þá fór-
um við á hausinn.
— Hvar voruS þið þegar
Brian dó?
— Við vorum í Wales með
Maharishi. Við fórum þangað
eftir fyrsta fyrirlesturinn hans.
Þá var okkur sagt það og við
fórum beint inn í Maharishi-
vesenið.
— Hvar voruS þiS?
— í Wales. Stað sem heitir
Bangor, í Wales.
— VoruS þi5 á hóteli eöa
hvað?
— Við vorum fyrir utan sam-
komuhús með Maharishi og . . .
ég veit það ekki... Ég man ekki
hvernig þetta skeði, það bara
skeði. Einhver kom til okkar. . .
allt var fullt af blaðamönnum
vegna þess að við vorum með
þessum furðulega Indverja og
svo sögðu þeir: „Brian er dá-
inn“. Ég var sleginn, við vorum
það sjálfsagt allir. og Maharishi
líka, og við fórum beint til
hans. „Nei, en leiðinlegt," og
allt það og hann var eiginlega
að segja okkur að gleyma því,
brosa og vera hamingjusamir.
Hann var eins og helvítis fífl.
Brosa eins og pabbar og mömm-
ur, það var hann að segja okk-
ur. Og við gerðum það.
— Hvernig tilfinning greip
þig þegar Brian dó?
— Sú sama og grípur alla
þegar einhver nákominn þeim
deyr. Það verður einhverákon-
ar móðursýki, hí hí, gott það er
ekki ég, eða eitthvað svoleiðis.
Ég veit ekki hvort þú hefur
misst nokkurn nákominn, en ég
h^f misst marga og þá er líka
til þessi tilfinning: „Hvur djöf-
uMinn, hvað get ég gert?“
En ég vissi þá að við vorum
i vandræðum. Ég hafði aldrei
haft neinar hugmyndir að við
þyrftum að gera nokkuð annað
en að spila og ég var hálf-
hræddur. Ég hugsaði með mér:
„Guð minn góður, nú veit djöf-
ullinn að við erum búnir að
vera.!‘
— HvaSa atburður fylgdu
fast á eftir dauða Brians?
— Ja, við fórum með Mahar-
ishi... ég man að við vorum
eitthvað í Wales og svo... Æ,
ég man það ekki. Ég verð senni-
lega að láta Janov draga þetta
út úr hausnum á mér. Ég man
ekkert, þetta bara skeði.
— Hvernig tók Paul þessu?
— Það veit ég ékki. Ég veit-
ekki hvernig hinir tóku þvi, það
þýðr ekki að spyrja mig ... það
er eins og ég spyrði þig hvernig
þú tókst því. Ég veit það ekki.
Ég er i mínum eigin haus og
einskis annars. Ég veit ekki
hvað George, Paul og Ringo
hugsa lengur. Ég þekki þá frek-
ar vel, en ég þekki engan það
vel. Yoko þekki ég seennnilega
bezt. Ég veit ekki hvernig þeim
leið. Ég var að hugsa um mínar
eigin tilfinningar, en við vorum
sennilega allir leiðir og ruglað-
ir.
— Svo Brian dó og þá sagSir
þá að Paul hafi farið að taka
við.
— Já. Ég veit annars ekki
hvað ég vil opinbera mikið af
þessu. Paul hafði á tilfinning-
unni, eins konar foreldratil-
finningu, að við ættum að vera
þakklátir fyrir það sem hann
gerði til að halda Bítlunum
gangandi. En þegar maður lítur
aftur á málið, þá hélt hann
hljómsveitinni gangandi í eigin
hag. Var það kannski fyrir mig,'
sem Paul barðist?
Paul reyndi að halda öllu í
sama farinu, rétt eins og Brian
hefði ekki dáið. Hann sagði til
dæmis: „Jæja, strákar mínir, nú
spilum við inn á plötu.“ Og af
því að ég er eins og ég er, þá
fannst mér allt í lagi með það,
búum til plötu. Ég er með og
svo fórum við og spiluðum inn
á plötu. Þá gerðum við Magicál
Mystery Tour. Það var raun-
verulega ...
Paul átti til að koma til okk-
ar og segja að hann væri búinn
að semja 10 lög óg nú ættum við
að fara að koma í stúdíóið. Þá
sagði ég allt í lagi, en ef við
bíðum i nokkra daga skal ég
skella nokkrum saman líka.
Magical Mystery Tour var einn
af þessum hlutum sem hann
gerði í félagi við Mal (Evans,
einn af starfsmönnum Apple og
félagi Bitlanna um áraraðir).
Svo kom hann til mín og sýndi
mér alla söguna og þá var allt
klárt hjá honum.
Paul sagði: „Hér vantar bút,
gerðu hann, John,“ og ég bölv-
aði eins og helvitis fífl og fór.
Þá samdi ég kaflann um feitu
konuna og spaghettiið og allt
það. Við George vorum eitthvað
pirraðir yfir myndinni • en
fannst að við ættum samt að
gera þetta, einskonar skylda við
almenning.
— Hvenœr hœttuð þið Paul
að semja lög í sameiningu?
— Við hættum því ... Ég veit
það ekki. 1962 eða eitthvað svo-
lueiðis. Ef þú lætur mig hafa
allar plöturnar get ég sagt þér
og jafnvel hver samdi hverja
nákvæmlega hver samdi hvað
línu í textunum. Sumt sömdum
við saman og sumt ekki. Það
bezta gerðum við i sameiningu,
eins og „I Want To Hold Your
Hand“. Þegar ég var 17 eða 18
ára samdi ég „The One After
909“, sem er á „Let It Be.“ Við
sömdum alltaf sitt i hvoru lagi,
en stundum í sameiningu, vegna
þess að það var svo gaman. Við
hugsuðum með okkur að fyrst
við ætluðum að senda’frá okk-
ur plötu saman væri jafngott
fyrir okkur að semja lög saman,
svo við kýldum nokkur út. (Hér
virðist eitthvað vera farið að
slá út í fyrir Lennon; það er
allavega ekki hreint hvenær
þeir hættu að semja saman og
hvernig það mál gekk fyrir sig.
Innsk. Vikan.)
— Hver átti hugmyndina að
því aS fara til Indlands?
— Ég veit það ekki... ég
veit það ekki. Sennilega Ge-
orge, annars hef ég ekki hug-
mynd um það. Við Yoko kynnt-
umst um það leyti. Þá var ég
rétt að fara yfir um því ég ætl-
aði að taka konuna mína fyrr-
verandi (Cynthiu) og Yoko með
mér til Indlands en vissi ekki
hvernig ég átti að fara að því,
svo ég gerði það ekki.
— ..JSexy Sadieþú samdir
það urr. Maharishi, ekki satt?
_ — Það er um Maharishi, já.
Ég gafst upp á honum en vildi
ekki segja: „Maharishi, hvað
hefur þú gert? Þú ert búinn að
hafa okkur að fíflum!“ En, nú
vil ég segja frá því og er þegar
búinn, ekki satt?
— Hvencer gerðir þú þér
grein fyrir því aS hann var aS
hafa ykkur að fíflum?
— Ég veit ekki... Ég bara
sá í gegnum hann.
— Var þaS á meðan þið vor-
uð í Indlandi eða eftir aS þið
komuð heim?
— í Indlandi. Það var búið
að vera heilmikið húllaballú
yfir því að Maharishi átti að
hafa reynt að nauðga Miu Farr-
ow eða einhverri annarri og
svo var hann víst allur í kven-
fólkinu. Við fórum og töluðum
við hann eftir að við höfðum
vakað alla nóttina og rætt hvort
það væri satt eða ekki satt. Svo
komst George að þeirri niður-
stöðu að það væri kannski satt
og þá fór ég að hugsa að ef Ge-
orge héldi að það væri satt þá
væri það sennilega rétt.
Svo við fórum að hitta Mah-
arishi, daginn eftir, allt liðið,
og vð fórum nður að kofanum
hans, fínu höllinni hans þama
í fjöllunum. Og eins og venju-
lega, þegar kom að skítverkun-
um, var ég talsmað.urinn —
alltaf þegar kom að skítverk-
unum þurfti ég að vera leið-
toginn, þegar kom að alvöru
lífsins varð ég að tala og ég
sagði: Við erum að hætta.“
„Hvers vegna?“ spurði hann
og allt svoleiðis, tómt kjaftæði,
og þá sagði ég: „Ef þú ert jafn
vitur og þú þykist vera þá hlýt-
ur þú að vita það.“
Hann var alltaf að. þykjast og
allt í kringum hann voru menn,
svona hægri-hendur, sem voru
alltaf að reyna að fá mann til
að trúa því að Mahraishi gæti
gert krftaverk. ,-;Þú hlýtur að
vita. það,“ sagði ég og hann
sagði: „Nei, ég veit það ekki,
þú verður að segja mér það.“
Svo leit hann á mig eins og
hann vildi segja: „Ég skal drepa
þig, svínið þitt.“ Þá vissi ég að
ég var búinn að fletta ofán af
honum og ég vissi líka að. ég
hafði verið andstyggilegur við
hann.
Yoko: Þú bjóst við of miklu
af honum.
John: Ég býst alltaf við of
miklu af fólki. Ég var alltaf að
búast við mömmu minni en ég
fékk hana aldrei. Þess vegna er
þetta allt.
Framhald í nœsta blaði.
EíTIRLUPUS
Framháld af bls. 11.
borði, þó að auðvitað liði
honum sýnu betur þegar í
haginn gengur en ef móti
blæs. Magnús kemur og vel
fyrir í sjónvarpi, eðlilegur
í útliti og trúverðugur í
málflutningi. Hins vegar
verður hann stundum eins
og hjárænulegur í ræðu-
stóli af þeirri viðleitni sinni
að forðast að skipta skapi
36 VIKAN 15. TBL.