Vikan - 15.04.1971, Blaðsíða 45

Renault 12,
Engínn kaupir Renault
eingöngu til þess að sýnast
....þó fallegur sé
Fyrir íslenzkar Stærri hjól
aSstæður Sterkara rafkerfi
sérstaklega Hliðarpanna á undirvagnl
Öryggi 60 hestafla véi
Skemmtilegir framhjóladrif
aksturshæfileikar 4 glrar alsamhæfðlr
Þægindi gólfskipting
sjálfstæð fjöðrun (gormur) á
hverju hjóli,
tveggja hraða rúðuþurrkur
fótstigin rúðusprauta
ný gerð af baksýnisspegli
jafnt fyrir nótt sem dag.
Öskubakkar í afturhurðum o.fl.
Þessi atriði hér að ofan eru 12, þau hefði
verið hægt a"ð hafa 24, jafnvel enn fleiri.
Þess gerist ekki þörf, eftir áratuga reynslu
af Renault. Leitið frekari upplýsinga.
KRISTINN
GUÐNASON
KLAPPARSTÍG 25-27,
SÍMI 22675
hans. Frjálsleg og kát í furðu-
legum fötum, sem gerðu hana
ennþá frjálslegri og jók áhrifin
af skapgerð hennar. Síða, gull-
brúna hárið var alltaf gljáandi
og hreint og það myndaði
skemmtilega umgjörð um
barnslegt andlitið.
Hann hafði hitt hana í sam-
kvæmi, sem hann hafði helzt
ekki viljað taka þátt í.
— Ég á ekki heima meðal
þessara unglinga, sagði hann
og reyndi af alefli að losna við
að fara, en Isobel var ákveðin.
— Við verðum að fara, Sim-
on. Vertu nú rólegur, það verða
margir af vinum þínum þar.
En hann hafði ekki orðið ró~
legri, og á meðan hann ók, hafði
hún gætur á honum. Hún hafði
nú meira vald á sér og var ver-
aldarvanari en unga stúlkan,
sem hann þurfti að eltast við í
heilt ár, síðasta árið þeirra í
háskólanum, áður en hann gat
fengið hana til að játast sér.
Svo höfðu þau gengið í hjóna-
band. Fallegur háralitur henn-
ar hafði haldizt, en hörundið
var mýkra. Hún hafði alltaf
notið ástar og umhyggju, en
hún var opin sál og það mátti
sjá tilfinningar hennar á and-
litinu. Þar fannst ekkert svik-
ult eða dularfullt, heldur
minnti það á opna bók, elskaða
og marglesna. Bók, sem maður
grípur og les uppáhaldskafla,
en sem aldrei kemur flatt upp
á manri.
— Hvað er eiginlega að þér,
ástin mín? spurði Isobel æ of-
an í æ, meðan við sátum í bíln-
um. Bjósið frá bílnunum sem
komu á móti lýstu upp loð-
kragann hennar. Perlurnar í
eyrasneplunum glitruðu, hún
hafði svo falleg eyru.
Hann sat hljóður, vissi vel
hvað var að. Fyrir tuttugu ár-
um hafði hann hafið starfsferil
sinn, barizt og unnið eins og
þræll, til að komast í góða stöðu.
Nú hafði hann náð upp á tind-
inn, en sá þrældómur hafði
skilið eftir autt rúm. Fjárhags-
hliðin í lífi hans var eins og
bezt var ákosið, en það var síð-
ur en svo að hægt væri að segja
það sama um þá andlegu. Hún
var grá eins og bakhlið tungls-
ins. Mat hans á mönnum hafði
tekið miklum breytingum. Með-
an hann vann að hinum svo-
kallaða frama sínum höfðu
draumar hans orðið að engu og
þeir komu aldrei aftru-. Að vísu
var þetta ekki rökrétt, en á ein-
hvern undarlegan hátt öfund-
aði hann æskufólkið, sem var
svo frjálslegt og óháð öllu og
öllum og hann óskaði þess inni-
lega að hann fengi tækifæri til
að byrja líf sitt á ný.
— Hvernig væri að þú talaðir
við Nicklas og fengir hann til
að skoða þig? sagði Isobel.
— Mér hefir aldrei liðið bet-
ur á ævinni, sagði hann óþolin-
móður. — Hversvegna heldur
þú að ég sé að hrörna líkam-
lega, eingöngu vegna þess að ég
nenni ekki að fara í unglinga-
samkvæmi?
Þegar þau komu á staðinn,
var hann feginn að geta skilið
Isobel eftir hjá nokkrum kunn-
ingjakonum. Hann varð æ
myrkari í skapi og óskaði þess
af öllu hjarta að hann gæti
komist burt. Og þegar hann að
lokum fann rólegt horn, heyrði
hann rödd fyrir aftan sig:
— Þetta er mitt horn, en þér
getið fengið að vera hérna líka.
Hann virti fyrir sér eiganda
raddarinnar. Penny hallaði sér
letilega að veggnum. Hún var
klædd silfurofinni buxnadragt,
sem klæddi hana vel og sýndi
grannan, drengjalegan vöxtinn.
— Hversvegna eruð þér ekki
að dansa? spurði hann og undr-
aðist með sjálfum sér hver hún
væri.
— Ég er að reyna að forðast
vissa persónu, sagði hún glað-
lega. — Jæja.
— En þér verðið að dansa
við mig. Hún dró hann með sér
gegnum mannþröngina og
horfði ögrandi á hann.
Þau voru saman allt kvöldið.
Hann skipti sér ekki af öðrum,
var eins og töfraður af henni
— henni sem kom honum til að
hlæja á ný. Æskutöfrar henn-
ar smituðu hann og það var
eins og aldursmunurinn yrði að
engu. Á heimleiðinni var Isobel
mjög hljóð, en það snerti hann
ekki.
Viku síðar bauð hann Penny
að borða með sér. Sjálfsöryggið
hvarf honum alveg og hann sá
hvert stefndi. En þar sem hann
hafði aldrei látið sér detta í
hug að taka hliðarspor og fann
ekki hjá sér löngun til að særa
Isobel, ákvað hann að hitta
Penny ekki oftar.
Auðvitað voru ekki tilfinn-
ingar hans og skynsemin á eitt
sáttar. Hugur hans var stöðugt
hjá Penny og hann dreymdi
ljúfa, óraunveæulega drauma,
rétt eins og hann væri um tví-
tugt.
Hún hringdi aldrei í hann og
hann hafði stjórn á sér, þegar
hann sat við símann.
En svo kom óhappakvöldið,
15.TBL. VIKAN A5