Vikan - 28.10.1971, Blaðsíða 39

barnið, sem þau áttu von á. En
venjulegast eru þau heima,
hlusta á hljómplötur, borða
popcorn og pylsur rétt eins og
aðrir unglingar.
Carin hætti að vinna, þegar
Marita var komin á niunda
mánuð, til að vera hjá henni.
Allir voru farnir að venja sig
við tilhugsunina um litla barnið.
VEL SKAPAÐUR DRENGUR
Á Jónsmessunótt 1971 eignað-
ist Marita dreng á fæðingadeild
Östre Sjukhuset í Gautaborg.
Hún var þá orðin yngsta móðir
í Svíþjóð og örugglega með
þeim yngstu í Evrópu. Fæðing-
in gekk vel, tók aðeins tvo tíma
og Marita þurfti ekki einu sinni
hláturgas, hvað þá verkja-
sprautu. Marita hefði örugglega
fengið leyfi til að vera úti til
klukkan tólf þetta kvöld, eins
og önnur börn í Svíþjóð, en
hún hafði öðru að sinna, hún
gaf litla drengnum sínum brjóst
Hún hafði heldur ekki hugmynd
um að hún var á forsíðum blaða
um allan heim.
— Ég var leið yfir þessum
blaðaskrifum, segir Carin. —
Það er búið að skrifa alltof
mikið um þetta. Hún hefur ver-
ið mjög dugleg, það votta ’ ég
fyrst allra. En þetta verður eng-
inn dans á rósum, hvorki fyrir
hina tólf ára telpu né fjölskyldu
hennar.
NÚ ER „MAMMA“
BYRJUÐ í SKÓLANUM
— Marita er byrjuð í skólan-
um og ég passa Mikael. Hann er
dásamlegt barn, þægur og ró-
legur og það eru engin vand-
ræði með hann á nokkurn hátt.
Einu áhyggjur okkar er fjár-
hagurinn. Ég verð að hætta að
vinna og verð ekki lengi með
spariféð
Svo höfum við aðeins með-
lagið frá Pelle og mitt eigið. En
ég kvarta ekki, það er ekkert
vandamál að vera fátækur, ef
maður getur fleytt sér sæmilega
áfram. Tvær góðhjartaðar frúr
i Gautaborg sendu okkur ljóm-
andi falleg föt á drenginn og
það var mikil hjálp. mér þótti
líka gaman að þvi, vegna þess
að mig langar til að Mikael líti
sómasamlega út og að hann
þurfi ekki að líða fyrir það að
foreldrar hans eru unglingar.
En ég er ein um ábyrgðina,
sérstaklega þar sem foreldrar
Pelle hafa ekki haft neitt sam-
band við okkur. Ég er alvön
að hugsa um börn, en það getur
samt verið svolítið þreytandi,
þegar maður er á þessum aldri
og kominn úr æfingu.
Ég er sérstaklega ánægð með
að Pelle og Marita eru mjög
hrifin hvort af öðru. Þau eru
trúlofuð og eftir þrjú ár er
Marita búin með skólann. Þá
ætla ég að taka mér fríö...
I
ALDREI SKAL
EG GEFAST UPP
FraTiihald af bls. 25.
var ég svo þreytt, að ég átti mér
bara þá ósk eina: að forfallast.
En þess háttar get ég ekki leyft
mér. Ég get ekki leyft mér neitt.
Ich kann mir nichts erlauben!
Get ég annars látið eftir mér
svolítið grænmeti með buff-
inu?“ spyr hún Mago og Mago
álítur að það geti hún látið eft-
ir sér.
Kímnigáfa Marlene Dietrich
er fræg. En sú kímnigáfa til-
heyrir vissu málfari og vissu
umhverfi — þá kímni er ekki
hægt að þýða. Kímni hennar er
hvatskeytni Berlínarstúlkunn-
ar — sjálfshæðnin, kaldhæðnin,
handarhreyfing og axlaypping
sem segir: „Þetta snertir mig
ekki — ég er nefnilega ekki
fædd í gær. En það er margt
skrýtið í kýrhausnum — „Look
me over closely" — en láttu
þér ekki detta í hug að þú haf-
ir neitt upp úr því!“
Allt þetta skynjar maður við
að horfa á andlit Marlene Diet-
rich þegar við sjáum einn af
gestum hótelsins koma að borð-
inu hjá okkur, ljóma upp eins
og sól á himni og stama nokkur
aðdáunar orð.
En Berlínarstúlkan væri sko
frá Berlín komin, ef ekki fynd-
ist undir skrápnum ósköpin öll
af rómantík og tilfinningum.
„Rétt,“ segir Marlene, „ég er
afskaplega rómantísk og til-
finningasöm. Til dæmis þetta
ljóð — en ef ég les það núna,
þá fer ég að gráta.“ Hún byrj-
ar að vitna í ljóð eitt, og það er
rétt — augu hennar fyllast af
tárum. Kvæðið fjallar um föln-
andi haustblóm og endurminn-
ingar af sumarást.
„Ég veit að þetta er Kitsch,"
segir Marlene, „en ég elska það
og ég elska lika Rilke.“ Og hún
byrjar að fara með ljóð eftir
Rilke, eitt það fegursta eftir
Rilke, „Dauði elskhugans“ heit-
ir það og segir frá ungum
manni sem sveik elskuna sína,
og finnst hann nú fremur eiga
heima í heimi hinna dauðu en
lifandi. Ríki hinna dauðu kallar
hann „das gutgelegene, das
immersiisse und tastete es ab
fúr ihre Fússe“. „Er hægt að
lýsa ástinni á fegurri hátt,“ seg-
ir Marlene, og fálmar út í loftið
með sínum fögru höndum.
Nei — Marlene trúir ekki sér-
lega mikið á ástina. Og hún af-
greiðir hjónabandið á stuttarc,-
legan hátt: „Til að geta lifað í
löngu og hamingju.ömu hjóna-
bandi verður maður að vera
heimskingi." Og þar með erum
við komin að barnabörnunum.
43.TBL. VIKAN 39