Vikan - 28.10.1971, Blaðsíða 43

ÞVOTTAFFNIf)
° [ágfreyðandi
&ési4ta6t e£*tt
farir potottcKAeéan
bakteriueyðandi
3 O
Ji Q
kjánalegt, hún væri auðvitað á
barnum með hinu fólkinu.
Eins og ég bjóst við, var hún
umkringd af kátu fólki og mér
fannst eins og það hefði verið
töfrabragð að ég hitti Robert í
sólinni; hillingar. Ef til vill var
hann dáinn, einhversstaðar í
Vietnam og að þetta hefði að-
eins verið sýn. Ég horfði á Jac-
queline hún var skellihlæjandi
og tók ekkert eftir mér. Ég yrði
að tala við hana, áður en við
færum öll út að borða. Ég sá að
hún var búin að skipta um föt.
Jacqueline hafði mikinn
áhuga á ungum manni í hópn-
um. Hann var svolítið eldri en
Henry og kenndi ensku við
drengjaskóla í Lyon. Pierre var
að hvísla einhverju að henni;
hvað sem það var, þá virtist
hún skemmta sér vel yfir því.
Það var vonlaust að vekja
áhuga hennar. Ég var svo áköf
í að ná sambandi við hana, að
ég heyrði ekki það sem talað
var í kringum mig.
Ég gafst upp að lokum og var
á leið upp, til að hafa fataskipti,
þegar hún kallaði til mín. —
Halló, bíddu Cathy, og hún elti
mig upp á loft.
Þegar ég lokaði dyrunum á
eftir okkur, sagði hún: — Segðu
mér hvað Robert sagði.
Ég andvarpaði. — Ég verð að
setjast niður, sagði ég og spark-
aði af mér skónum og hné svo
niður í armstól. Jacqueline
iagðist upp í rúm og hlustaði
með athygli á það sem ég sagði;
ég reyndi að segja henni orð-
rétt frá samtali okkar Roberts.
Ég leit uod þegar ég hafði
lokið sögu minni og varð undr-
andi, þegar ég sá að hún var
með tárin í augunum.
— Ó, Cathy, ég veit ekki
hvað ég á að segia, hrópaði hún
upp yfir sig. — Áður en ég hitti
Pierre, skildi ég ekki hvernig
þú hafðir getað búið með Ro-
bert í öll þessi ár. En Pierre er
á margan hátt líkur honum,
hann er daðurgjarn og ég er
hérumbil viss um að þessi
stúlka í Lyon, sem þau tala svo
mikið um, hefur verið og er
kannski ennþá ástmey hans. Ég
er hrædd um að margir karl-
menn séu í hjarta sér fjölkvæn-
ismenn. Þeir elska einfaldlega
konur, allar konur. Hvað eiga
beir að gera? Breyta eðli sínu?
Ekki breytum við eðli okkar,
bví æt.tu þeir þá að gera það?
Ég veit ekki hvað ég á að segja
við þig.
— Jæja ég veit það þá og ég
hefi sagt það, svaraði ég hryss-
ingslega. Jacqueline var litlu
betri en Lucie.
- Ég er fegin að þú ert
svona örugg, þú hefur sannar-
lega ekki verið það áður.
— Það er liðin tíð. Nú hefi ég
kynnst Henry, það er gæfu-
munurinn.
— Ertu viss?
Ég kinkaði ákaft kolli. —
Henry er svo góður, sagði ég.
— Robert er gjörspilltur. Henry
hefir allt það til að bera, sem
Robert hefur ekki.
—• Já, sagði hún, — og á
hinn bóginn hefur Robert allt
það sem Henry hefur ekki.
Ég gat ekki neitað því.
Framhald í nœsta blaði.
POSTHÓLF 533
Framhald af bls. 15.
anlega sammála að engu tali
tekur. Ég er um þessar mundir
að viða að mér efni um hann
og reyni sjálfsagt fljótlega að
gera eitthuað úr því. Þegar allt
kemur til alls, er Neil nefnilega
skemmtilegastur þeirra félaga.
JÓNA SIGURGEIRSDÓTTIR Á
AKUREYRI: Sendu mér heim-
xlisfangið þitt og þá get ég
vœntanlega sent þér einhverjar
upplýsingar um þessa hljóm-
sveit. Ég er búinn að skrifa að-
dáendaklúbbi þeirra og er að
bíða eftir svari.
HAPPDRÆTTI
Framhald af bls. 13.
hann geymdur uppi á hillu í
matvöruverzlun bæjarins.
Ýmislegt var ógert áður en
herra Summers lýsti því yfir
að happdrættið væri hafið. Það
þurfti að gera lista yfir fjöl-
skylduforráðamenn, heimilis-
fólk og fleira og fleira. Svo var
hin viðeigandi innsetningarat-
höfn, þegar póstmeistarinn sór
43. TBL. VIKAN 43