Vikan - 27.01.1972, Side 40

JET WAX bílabón
UPHOLSTERY CLEANER áklæðahreinsir
DE ICER ísbræðir
STARTING FLUID ræsivökvi
ii andrL,
Öldugötu 10 — P.O. Box 1128 — sími 23955.
komnir. Þú hefur svei mér sof-
ið vært, en nú er gott fyrir þig
að stíga á landjörðina aftur,
það hressir þig svo vel. Þú ætt-
ir að ganga upp í skúrinn hans
Geira og segja honum að við
séum komnir.“
Hvern fjandann var karlinn
nú að fara? Og hver var hann,
þessi Geiri? En sama um það,
kerlingin fór upp á bryggjuna
og labbaði upp að skúrnum.
„Leysið þið landfestar strax
og það svo fljótt, að rjúki af
ykkur,“ spýtti karlinn út úr
sér milli samanbitinna tann-
anna og augun skutu neistum.
Okkur féllust hendur í svip, en
við höggið, sem buldi á stýris-
húsþilinu, hrukkum við í kút
og leystum i skyndi. Karlinn
skellti á fullt, báturinn tók
snöggt viðbragð og stefnan var
tekin til hafs, að þvi er okkur
virtist. Mér varð litið upp á
bryggjuna. Þar stóð kerlingin,
baðaði út öllum öngum, munn-
urinn opnaðist og lokaðist á
víxl, eins og á grásleppu i
dauðateygjunum. Sennilega
hefur hún, kerlingin en ekki
grásleppan, verið að kalla á
okkur, en það heyrðist ekkert
í henni fyrir mótorskröltinu.
Við þyfptumst allir inn í stýr-
ishús. Ég ætlaði að bjóða karl-
inum að taka við stýrinu, en
hann leit bara illskulega á
okkur og skellti húfunni yfir
kompásinn, svo við þorðum
ekkert að segja og fórum út
aftur.
„Hvar setti hann kerlinguna
í land?“ hvíslaði ég að Bjössa.
„Það má skrattinn vita, ekki
þekkti ég staðinn, enda bezt
að brjóta sem minnst um það
heilann," svaraði Bjössi.
„Setjið út íoggið, strákar, og
farið svo í koju,“ kallaði karl-
inn. Við settum loggið út, fór-
um og fengum okkur kaffi, sið-
an fórum við í koju og sofnuð-
um víst allir fljótlega. En áð-
ur leit ég á klukkuna og tók
eftir að ekki mundu meira en
3 til 4 klukkustundir frá þvi
við fórum frá Seyðisfirði.
,,Kári“ gamli gekk nú aldrei
nein ósköp, svo ekki höfðum
við farið mjög langt, en hvert?
Það gat okkur ekki rámað í.
Þó hafði ég einhverja óljósa
hugmynd um að þetta hefði
getað verið bryggjustúfurinn
hans Jóns í Hellisfirði, enda
var Jón hálfbróðir kerlingar-
innar. Ég vaknaði við að karl-
inn var að kalla á okkur, brá
mér fljótt fram úr kojunni og
gekk aftur á til hans. Nú var
þokunni létt og fyrir framan
okkur blasti Vopnafjörðurinn
við, spegilsléttur og baðaður
geislum morgunsólarinnar.
Mér varð litið framan í karl-
inn, hann var nokkuð rauður,
en það gat nú bara verið al-
gengur morgunroði.
„Taktu nú við stýrinu, Tóti
minn. ég ætla nú að skreppa
fram í og fá mér kaffisopa,"
sagði karlinn og gekk út. Um
leið og hann gekk fram dekk-
ið heyrði ég að hláturinn iskr-
aði niðri í honum og að hann
tautaði:
„Nú verður þó friður til vors,
en sárgrætilegt er það, að þetta
skuli vera satt með kútinn,
hann er heima i kjallara." Og
mér virtist karlinn hálf
klökkna.
„Já, lagsmaður, svona notaði
karlinn sér Austfjarðaþokuna,"
lauk Tóti máli sínu, svo bætti
hann við: „En nú skal ég segja
ykkur . . .“
„Strákar,“ greip ég fram í,
„við látum ekki Tóta halda
okkur uppi á kjaftæði alla frí-
vaktina."
„Samþykkt," gullu strákarn-
ir við.
„Þið haldið líka alltaf að all-
ir séu að ljúga í ykkur og þá
sérstaklega ég,“ sagði Tóti og
velti sér inn í kojuna, „sem og
er,“ bætti hann svo við i lág-
um hljóðum. Rétt á eftir vakn-
aði ég við ógurlegan hávaða i
lúkarnum. Ég rak höfuðið var-
lega út um kojugatið til að sjá
hvað ylli þessum hávaða og
eins og ég átti von á var Tóti
kominn fram úr og stóð á miðju
gólfi, pataði út öllum öngum
og reifst við strákana. „Hvað
er nú að?“ spurði ég. „Ykkur
er ekki gott gerandi,“ svaraði
Tóti, „ég var búinn að spyrða
upp nokkra fiska og hengja þá
upp í reiða. Ég ætlaði, sem sé,
að gefa ykkur þá signa til mið-
degisverðar i dag, en nú er bú-
ið að stela þeim frá mér. Já,
ég segi hreinlega stela þeim,“
hélt Tóti áfram og hringsner-
ist á lúkarsgólfinu hábölvandi.
„Dreymdi þig nú ekki þetta,
eftir að þú lagðist út af áð-
ar>,“ skaut ég inn í, er ég
komst að. „Nei, ég sá það með
mínum eigin augum, er ég fór
upp á dekk til að pissa áðan,“
sagði Tóti nú og var orðinn
rauður í framan sem karfi i
kvoldroða. „Þú ættiræ að segja
karlinum frá þessu," stakk ég
upp á og hafði þá strax grun
um að karlinn hefði blíðkað
skap kerlingar sinnar með
nokkrum signum ýsuböndum.
Það fyrirgaf ég karlinum strax
og þó meira hefði verið, því ég
vissi til að sliks þurfti oft við
og veitti ekki af, þegar karl-
irtn hafði verið lengi til sjós
eins og núna. Tóti stóð hugsi
nokkra stund, síðan þaut hann
eins og ör væri skotið upp á
dekk til karlsins. Hvað þeim
fór á milli, veit ég ekkert um,
en eftir stundarkorn var Tóti
kominn aftur og andlitið ljóm-
aði af ánægju. „Hvað sagði
karlinn?" spurði ég. „Karlinn
40 VIKAN 4. TBL.