Vikan - 02.03.1972, Blaðsíða 21

ViS höfðum veika von um að geta ráðið niðurlögum
Jonathans og Jacky hafði lofað að hjálpa til.
En hvernig myndi hún snúast við, ef líf hans væri í veði?
Gátum við treyst því að hún væri ekki ástfangin
af honum lengur?
— Sein við eigum þá að gefa
Leigh?
— Já. að sjálfsögðu!
Það varð dauðaþögn um
stund. Querol var djúpt hugsi
og hrukkaði ennið. — Þetta er
kannski athugandi, sagði hann
að lokum. — En ég er ekki
hrifinn af að láta þig fara inn
í þessa gjótu í myrkri . . .
— Ég get að minnsta kosti
reynt það, sagði Jacky.
Querol horfði á hana og sið-
an á úrið sitt. — Hvenær býst
Jonathan við David?
Um klukkan ellefu. En
það getur orðið nokkrum tím-
um fyrr eða síðar.
— Þá segjum við klukkan
níu til að vera örugg. Nú er
klukkan hálf sjö. Þú hefur þá
rúma tvo tíma til stefnu. Er
það nægur tími?
— Já, það held ég.
Querol horfði hvasst á hana.
— Veiztu nákvæmlega um flóð
og fjöru?
— Já, ég held að nú sé fjara.
Svo sagði hún ennþá ákveðn-
ari: ■
— Ég er viss um að nú er
fjara!
— Þú mátt ekki hætta á
neitt, sagði Querol. — Þú verð-
ur að vera alveg örugg, ■ ann-
ars færðu ekki að reyna þetta.
Ertu alveg viss?
— Já.
Hún stóð upp og ég stóð líka
upp og tók ljóskerið. — Þá
förum við, sagði ég.
Hún horfði á mig. -— Við?
— Já, ég fer með þér,-
Ég bjóst við mótmælum og
andartak var hún hikandi. En
svo brosti hún. — Þakka þér
fyrir, Ross, ég er fegin ef þú
kemur með mér.
Það var farið að dimma og
mjög kalt, þegar við komum
út. Jacky skalf og horfði óró-
leg til himins. — Bara að það
fari nú ekki að rigna!
Við gengum eins hratt og við
gátum. Bæði til að halda á okk-
ur hita og líka vegna þess að
við vissum að við máttum eng-
an tíma missa. En það var
kannski taugaveiklun, því að
við höfðum tvo tíma til stefnu,
og ef okkur heppnaðist ekki að
ná í peningana, þá gátum við
þó alltaf gert það sem við höfð-
um 4alað um, að koma að Jona-
than aftan frá og reyna að
ráða niðurlögum hans.
Jacky gekk á undan með
ljóskerið. Við gengum alveg í
fjöruborðinu, það var miklu
auðveldara að ganga þar. Það
var mjög hvasst og skýin þutu
um himininn, svo að stundum
glitti í tunglið milli bólstr-
anna. Framundan var vestur-
tindurinn. Við urðum að fara
svolítið inn á eyna, til að kom-
ast í kringum hann og þar var
töluvert erfiðara yfirferðar.
Klettarnir voru víða sprungn-
ir og þar var bæði möl og laus-
ir steinar.
Nú blasti austurtindurinn við
okkur. Ég fór að kannast við
mig, því að þarna hafði ég
komið að Jacky, þegar ég hélt
að hún hefði fallið niður í
gjótuna. Hún hlaut að hafa
hugsað það sama og ég, því að
hún andvarpaði. — Ó, að þú
hefðir aldrei komið, Ross, þá
hefði allt farið öðruvísi.
- - Hvað hefðir þú þá gert?
— Ekkert. Ég hefði einfald-
lega farið aftur um borð í
Yabbie. Og þá hefðum við ekki
verið hérna nú.
— En þá hefðum við heldur
ekki getað hjálpað David, and-
mælti ég.
— Nei, það er satt. En þá
vissi ég ekki þetta með David
Við komum að gjótunni og
ég heyrði brimsogið, sem ég
mundi eftir að hafa heyrt áð-
ur. Við horfðum niður í gjót-
una. — Það er háfjara, sagði
Jacky, — við verðum að flýta
okkur.
En ég heyrði eitthvað ann-
að. Ég lagði við hlustirnar.
— Hvað er þetta?
Ég heyrði einhverjar drunur
langt í fjarska, en hljóðið nálg-
aðist. Allt í einu brotnaði hár
öldufaldur fyrir neðan okkur
og sjórinn streymdi inn í gjót-
una. Þetta skeði með ótrúleg-
um hraða. Ég sá, mér til skelf-
ingar, að gjótan fylltist af sjó.
— Það er að koma flóð, sagði
ég, — við náum því ekki.
Jacky hristi höfuðið. — Það
koma svona öldur einstaka
sinnum, þótt fjara sé. En það
skeður ekki oft.
Ný alda brotnaði við gjót-
una, en hún var ekki eins stór.
Sjórinn náði ekki upp á syll-
una, sem mér skildist að við
þyrftum að komast að. Ég hik-
aði enn. Hafði Jacky á réttu
að standa?
— Við bíðum eftir fimm
öldum ennþá, sagði hún, —
svo getum við farið inn í gjót-
una, ef þær verða ekki fleiri.
Hvers vegna aðeins
fimm?
Hún brosti dauflega. — Það
er happatalan min.
Mér fannst ekki rétt mikið
öryggi í þessu. Við biðum. Þeg-
ar ég hafði talið fimm öldu-
falda og fleiri voru ekki sjá-
anlegir, sagði ég hikandi:
— Jæja? Hvað eigum við að
gera?
— Við verðum að reyna,
sagði Jacky.
Hún fór á undan og hélt
ljósinu hátt yfir höfði sér. Ég
sá varla nokkurn hlut og varð
að halda mig við hæla hennar
til að vita hvar ég gæti tyllt
fótunum. Skyndilega kom ein
alda í viðbót og skvetti brim-
löðrinu yfir okkur. Við nám-
um staðar, en sjórinn náði ekki
til okkar og aldan sogaðist út
aftur. Við flýttum okkur að
komast inn í sjálfa gjótuna. Eg
gat ekki séð hve hátt var til
lofts en öldusogið bergmálaði
óhugnanlega.
— Þetta er erfiðasti hjall-
inn, sagði Jacky, — og ég verð
að viðurkenna að ég er skít-
hrædd.
Það glitti í kolsvart vatnið,
sem aldrei sogaðist út úr gjót-
unni og lyktin af rotnu þangi
sló fyrir vit okkar.
n
9. TBL. VIKAN 21