Vikan - 16.03.1972, Blaðsíða 13

i4t'i|>i. loðfeldi, falleg föl oi> fleira og fleira. Eg skal
viðurkenna, acS liún liefur verið ah hún hefur
verið Jjakklát. En hún skilur mig ekki núna. Hún
skilur ekki tilfinningar ininar."
„Áttu við, að inesti glansinn sé að fara af, herra
Arnold ?“
, Á vissan hátt, já.“
,()g j)ig langar að láta liana sigla sinn sjó?"
,.Einmitt.“ Emkvörtunartónninn kom aftnr í
röddina. „Sjáðu til, Harry, eins og þú segir sjálfur,
þá er ég orðinn —eli — leiður á Maxine. Það er
nefnilega önnur stúlka, einkaritarinn minn; vndis-
leg stúlka. Mig langar að hún flvtji hér inn, en
Maxine neitar að flvtja út.“
,.Það er alltaf liægt að horga þessar stelpur í
hurtu,“ sagði ég. „Ég á náttúrlega við að það sé
heldur riflegt . . .“
Hann lnisti liöfuðið. „Ég er búinn að hjóða Max-
ine 2500 dollara. Hún heimtar það tvöfalt." Rödd
tians skalf. „Fjandinn hafi það, Harry, það er of
mikið! Ég læt liana ekki hafa finnn þúsund í við-
hót við allt annað!“
„Kannski nevðist þú til þess.“
„Nei!“ Hann fór út úr bilnum. „Ég ætla að gera
út um þetta i eitt skipti fyrir öll og það strax i
kvöld."
Ég kinkaði kolli samþvkkjandi. „Láttu hana vita
liver afstaða þín er.“
,Já, svo sannarlega. Ég verð ekki lengi.“
Ég horfði á eftir Arnold ganga inn í sambýlis-
lu’isið og gat satt að segja ekki annað en skemmt
mér dálitið. Ivannski var ég sigri hrósandi, því að
hvernig sem allt veltist í kvöld, þá var greinilegt,
að hann ætlaði ekki að hætta þessum heimsóknum
sínum. Hvort sem það yrði Maxine eða einkaritar-
inn, þá héldi ég áfram ,.föstu“ vinnunni.
Ég lét mig síga niður í sætið og kveikti mér i
sigarettu. Tuttugu mínútur liðu; hálftimi; Það fór
ekkert á milli mála, að Maxine var þrjózk.
En þá birtist Arnold, ótrúlega snöggur i hreyf-
ingum. Þegar ég sá hann koma, gerði ég inér grein
fyrir því, að i fari hans var ótti og örvænting.
„Harry!“ sagði hann móður og másandí. Áugun
voru stjörf og slagæðin i hálsi lians stóð út og barð-
ist ákaft. „Harrv, j)ú verður að hjálpa mér!“
Ég tók viðbragð. Rétt eins og ég hafði verið að
luigleiða, þá borgaði Arnold mér fvrir þjónustu
mína, en það var tiltölulega lítil upphæð. Greini-
lega hafði eitthvað alvarlegt komið fyrir hann —
livað sem það nú var — og ef til vill var þetta tæki-
færi fyrir mig til að fá þessa borgun lians hækk-
aða.
„Já, auðvitað, herra Arndld,“ sagði ég róandi.
„Þú getur treyst mér. Hvað gerðist?“
„Ég . . . ég sló hana!“ stamaði hann. „Hún hlust-
aði ekki á mig og við rifumst. Hún neitaði alveg að
hlusta á mig og hljóp inn i baðherbergið og revndi
að læsa á eftir sér. Ég náði í hana og sló hana . .
Hann hætti að tala og varir lians skulfu. „Ég ætl-
aði ekki að slá liana. Það gerðist bara. Svo datt hún
og skall . . .“ Arnold hætti aftur og kreisti öxlina á
mér. „Harry ég lield að hún sé dáin."
Bingó! Það gat ekki verið alvarlegra! Ég vissi
ekki nákvæmlega hvernig ég færi að, en ég vissi að
þetta var gullna gæsin sem ég hafði leitað að alla
inina ævi.
„Ertu viss?‘ spurði ég.
„X — nei, en hún er alveg grafkyrr."
Ég tók ákvörðun. „Hresstu þig við og komdu með
mér þarna upp.“
íbúðin var á þriðju liæð. Enginn var í lyftunni
og ekki lieldur á ganginum. Hendurnar á Arnold
skulfu tryllingslega þegar liann opnaði með lyklin-
um sinum.
Hann hafði skilið ljósin eftir á. Ég fór inn i
svefnherbergið og hann kom hikandi á eftir mér.
Maxine var lostafull, ljóshærð fegurðardís í til-
fallandi kvöldklæðnaði, sem örlitið sást í gegnum.
Hún lá kylliflöt á gólfinu í svefnherberginu, beint
fyrir framan dyrnar inn í baðherbergið. Á hægri
kinn var ljót skráma. Ég grandskoðaði hana og
kraup svo, leggjandi lófann á brjóst hennar.
„Er hún . . .“ Fyrir aftan mig kúgaðist Arnold.
Hann gat ekki sagt orðið.
Eg lagði eyrað við brjóst hennar og eftir langa
stund stóð ég upp. „Já, dauð er hún,“ sagði ég stutt-
aralega. Svo ýtti ég honum út úr svefnherberginu
og lokaði á eftir okkur.
Hann var á góðri leið með að missa stjórn á sér.
„Ég ætlaði ekki að slá hana! Þetta var slys!“
Ég var viss um, hvað ég ætlaði að gera núna.
Arnold hafði farið fram á aðstoð mína og hana
skyldi hann fá. „Rólegur,“ sagði ég og kreisti á
honum handlegginn. „Þú gætir sagt lögreglunni
það og ef til vill tryði hún þér. En það væri of mik-
ið umstang: blöðin kæmust til dæmis aldeilis i
feitt.“ Ég horfði beint framan í hann. „Sennilega
er liægt að fara öðruvísi að.“
Hugmyndaflug mitt komst til skila. Þrátt fýrir
alla óvissu sína og ótta, skildi Arnold livað ég átti
við. Hann dró andann djúpt að sér. „Harry,“ sagði
hann titrandi, „þú verður að hjálpa mér. Komdu
mér úl úr þessari klípu, sjáðu um að ég sé laus. Ég
gleymi þvi ekki.“
Ég yppti kæruleysislega öxlum. „Tölum um það
seinna,“ sagði ég. „Það sem skiptir máli núna er
Framháld á bls. 43.