Vikan - 16.03.1972, Blaðsíða 36

PEDIMAN
hand- og fótsnyrtitæki
er gæðavara frá Sviss
TORCH BRAND
Fótboltaskór
BOBGARFHL
Skólavörðustíg 23
EIGULEGAR FERMINGARGJAFIR Slmi 11372
Gérard las þetta úr augum
Daniéle.
— Er eitthvað sérstakt að
mér? spurði hann.
— Þú lítur . . .
Daniéle hikaði. — Þú lítur
út .fyric að vera þreyttur . . .
Þú ert líka þroskaðri nú. Þetta
var hvorttveggja rétt, en það
var líka eitthvað annað.
— Þú lítur út fyrir að vera
'reiður, sagði hún svo.
-— Það er ég líka, sagði Gér-
ard og varir hans leituðu að
hálsi hennar. Hún lokaði aug-
unum.
—- Eg hef saknað þín. Gér-
ard gat ekki sleppt henni, hann
varð að þrýsta henni fast að
sér til að fullvissa sig um að
hún væri raunveruleg.
— Ég hef ekki fengið bréf-
in þín, tautaði hann. — Þeir
eru allir á verði. Ég verð brjál-
aður i þessu fangelsi.
Hann stóð á öndinni. í sund-
urslitnum setningum reyndi
hann að lýsa fyrir henni hve
hræðileg þessi einangrun væri.
þessi fangelsisvist.
;— Ég verð brjálaður, endur-
tók hann. — Skilufðu það. Ég
berst gegn þeim öllum . . . En
nú er ég búinn að fá nóg af
þessu, alveg nóg . . . Daniéle
horfði á hann í djúpri alvöru.
— Geturðu ekki lengur bros-
að til mín?
Hann reyndi það en varð að
líta niður.
— Hvar býrðu?
— Á einhverju geysistóru
veitingahúsi, svaraði Daniéle.
Hann leit upp og horfði í
augu hennar.
— Eigum við ekki að fara
þangað?
Daniéle kinkaði kolii. Gér-
ard þrýsti henni að sér einu
sinni enn.
— Megum við líta á skilríki
ykkar, sagði rödd fyrir aftan
þau.
Þau hrukku hvort frá öðru.
Renault Estafette hafði rennt
upp að bíl Daniéle. Tveir lög-
regluþjónar komu til þeirra.
— Skilríki ykkar, endurtók
annar þeirra. — Takk fyrir . . .
Gérard yppti öxlum. dró
veskið upp úr rassvasanum og
sýndi þeim nafnskírteini sitt.
Daniéle beygði sig til að ná
inn í bílinn sinn. Það var eins
og lagaverðirnir héldu að hún
ætlaði að aka burt, en þeir sáu
fljótlega að hún var aðeins að
ná í töskuna sína.
Hvað er um að vera?
spurði Gérard. Hvað hefur
komið fyrir?
Lögregluþjónarnir svöruðu
ekki. Þeir ætluðu fyrst að at-
huga skilríki konunnar. Dani-
éle rétti þau fram. Annar lög-
regluþjónninn leit á þau laus-
lega og virtist ánægður.
— Þið verðið að koma með
okkur á lögreglustöðina, sagði
hann . . .
Framhald í næsta blaði.
ROD STEWART
Framhald af bls. 19.
það að sviðsframkoma mín sé
í rauninni einskonar framleng-
ing af sjálfum mér. Ég hef allt-
af verið mikið fyrir að sýnast
og það sama má segja um hina
í Faces. Ég er bar ekki hógvær,
ég hef alltaf vijað vera áber-
andi. Ég vil standa upp úr.
— Þú átt það sameiginlegi
með Jagger að fólk af báðum
kynjum lítur á þig sem eins-
konar kyntákn. Gerir þú þér
grein fyrir þessari tvíkynja
ímynd?
— Áttu við hommavesenið?
Já, já. Auðvitað. En allt glys
hefur eitthvað slíkt í för með
sér og glys er það sem vantar í
poppheiminn í dag. Ég er glys-
gjarn sjálfur og mér finnst það
rnikils virði. En við gætum ekki
verið það ef við værum ekki
góðir músíkantar. Faces eru
góðir músíkantar, það er góð
hljómsveit, en það sem er fyr-
ir utan músíkina kemur okkur
einnig til góða. Ég læt mér
ekki detta í hug að fara í aðra
hljómsveit.
— Þú hljómar ekki eins og
þú takir sjálfan þig mjög al-
varlega
— Nei, áður fyrr tók ég sjálf-
an mig ósköp alvarlega. Það var
þegar ég var með Jeff Beck og
þegar ég óskaði þess öllum
stundum að ég væri blökku-
maður — ég var þá brjálaður
í blues. Það er kjánalegt. Mað-
ur á að vera maður sjálfur og
það er það sem ég nýt núna, Ég
var vanur að eyða mörgum
klukkutímum i að herma eftir
blues-söngvurum, mamma varð
öskureið og ég fékk illt í háls-
inn. Nú hljóma ég eins og ég
með barkahimnubólgu en ég
fæ aldrei slæmt í hálsinn.
— Hversu mikils virði var
þér að flœkjast um Evrópu?
— Ja, í fyrsta lagi var það
algjöriega ógleymanlegt. - Ég
hætti að semja með bróður mín-
um eftir að ég hætti í iistaskól-
anum og fór til Parísar með
Wiz7. Jones. Þar hittum við
Mempliis Slim og ég spilaðí
með honum í klúbb þar um
tíma.
Megnið af Frakklandi og
Spáni sá ég fyrir 3 pund (tæpi.
700 kr.). í Barcelona sváfum
við á bekkjunum á fótboltavell-
inum, en í St. Tropez betluðum
við á ströndinni og höfðum
stundum 50 peseta á timann. En
á endanum vorum við hand-
teknir fyrir flakk og sendir
heim aftur — á þriðja farrými!
— Hver hafði mest áhrif á
þig í upphafi?
— Pabbi gamli vildi að ég
yrði atvinnumaður í knatt-
spyrnu og ég var. um tíma á
samning hjá Brentford,' en hafi
einhver haft áhrif á mig hefur
það sennilega verið Long John
Baldry Þá var ég búinn að fara
í gegnum tímabil sem eiginlega
drap niður allt sjálf i mér; það
var þegar ég var með Jimmy
Powell, hann vildi ekki leyfa
mér að syngja vegna þess að
hann var afbrýðisamur, svo ég
stóð öll kvöld og kjamsaði á
munnhörpu. Ég hitti John á
hóteli í Richmond, þar sem
Rolling Stones bjuggu. Hann
var í hljómsveit sem hét The
Cyril Davies All Stars“. Svo
lét Cyril lífið á heldur hörmu-
legan hátt og þá stofnaði John
„The Hoochie Coochie Men“ og
ég slóst í hópinn. Hann hjálp-
aði mér mikið og kom mér eig-
inlega af stað.
— Á hverja hlustaðir þú i þá
daga og hverjir voru þín goð?
— Ég hlustaði mikið á Ramb-
lin‘ Jack Elíiott, Woody Guthrie
og Bob Dylan. Ég leit eiginlega
aldrei á mig sem blues-söngv-
ara og geri það raunar ekki enn.
Ég er þjóðlagasöngvari ef ég
er eitthvað. Það var John sem
kynnti mig fyrir Big Bill
Bronzy og Joe Williams, en
inaðurinn sem ég hef alltaf dáðst
að er A1 Jolson. Ég á ábyggi-
lega hundrað plötur með hon-
um, hef séð allar myndirnar
hans og er sannfærður um að
uann hafi verið mesti skemmti-
kraftur sem heimurinn hefur
átt. Það var hann sem gerði
það að verkum að dægurtón-
list varð viðurkennd.
— Ert þú sammála þeirri
skoðun að hvítir tónlistarmenn
steli tónlist og menningu
blökkumannanna?
— Já og nei. Einu sinni
reyndi ég svo ákaft að hljóma
eins og blökkumaður, að það
varð hlægilegt. Það var þegar
ég var að syngja „Midnight
Hour“ og svoleiðis nokkuð. Hitt
er svo annað mál, að Cyril Dav-
36 VIKAN 11. TBL.