Vikan - 16.03.1972, Blaðsíða 35

GINSBO ÚR
Vönduö
Smekkleg
örugg
Svissnesk framleiðsla
Kaupið úrin hjá
úrsmið
Fagmaðurinn tryggir
gæðin
Fagmaðurinn tryggir gæðin
FRANCH MICHELSEN
úrsmíðameistari
Laugavegi 39 - Sími 13462 - Reykjavík
ÁST HENNAR VAR
AFBROT
Framhald af bls. 33.
koma út til yðar.
— Fimm mínútur, sagði fé-
lagsráðgjafinn, — ekki mínútu
lengur!
Um leið og hún lokaði á eft-
ir sér, komu öll hin fram í stof-
una. Þau flykktu sér utan um
Gérard.
— Ég l'er ekki með henni,
sagði hann.
Daniéle tók i handlegg hans.
Þú getur ekki skoraat
undan, sagði hún.
- Hvers vegna ekki?
Vegna þess að þú þarft
að sækja skóla.
— Það var ekki mér að
kenna að mér var vísað úr
skóla. Rektor hafði enga
ástæðu tjl þess! Hann getur
tekið mig aftur . . .
— Faðir þinn samþykkir
það aldrei, sagði Daniéle.
Hann kom þessu öllu i kring
til að skilja okkur að.
— En ég vil ekki skilja við
þig.
— Eftir mánuð er allra heil-
agra messa. Þá kem ég og
heimsæki þig, hvar sem þú
verður. Það koma líka margir
frídagar eftir það.
— En ef ég verð sendur svo
langt í burtu að þú getir alls
ekki komið til að heimsækja
mig?
— Ég kem samt.
Lofarðu því?
— Ég lofa þvi, sagði Dani-
éle einfaldlega.
An þess að segja meira gekk
Gérard fram og hljóp niður
stigann.
Hann laut höfði á skrifstofu
dómarans, sem var i miðjum
steinkastalanum og allt rykið
sem hafði smogið þarna inn
var eins og dauður þungi.
Gérard leit upp og virti dóm-
arann fyrir sér. Þetta var
virðulegur maður, sem sat
þarna bak við skrifborðið, það
sýndi istra hans og brosið. sem
virtist fastmótað á vörum hans.
Hann færði feitan fingur eftir
Frakklandskortinu þangað til
hann nam staðar við staðinn
sem var merktur Chamoix.
Gérard þagði.
— Ertu hrifinn af Ölpunum?
spurði dómarinn.
— Stórhrifinn!
— Það er ágætt, sagði dóm-
arinn án þess að taka eftir
háðshreimnum. — Þú munt þá
kunna vel við þig í skólanum
þar. Það verða að minnsta kosti
mörg tækifæri til iþróttaiðk-
ana. Það verður mjög heilbrigt
líf.
— Húrra! sagði Gérard lágt.
Já, þá er það klappað og
klárt, sagði dómarinn ánægð-
ur.
Gérard hlustaði ekki lengui
á hann. Orð Daniéle hljómuðu
fyrir eyrum hans: ,,Ég kem og
heimsæki þig, hvar sem þú
verður“. Gérard var í hugan-
um farinn að bíða eftir Allra
heilagra messu . . .
Bílnum var ekið hægt í
kringum skólann í Chamoix,
sem var steinveggur við stein-
vegg, húsið var líkast virki.
Rauði Renaultinn nam svo
staðar fyrir framan hótelið.
Daniéle steig út og gekk inn i
hótelið, þar sem henni var vís-
að til herbergis.
Það var dimmt yfir, kalt og
rakt í veðri. Gérard hjólaði
rösklega. Vindurinn beit hann
i andlitið og þeytti hvítum
skýjabólstrum um himininn,
hátt yfir grænum skógarhlið-
unum og hvítkrýndum fjalla-
tindunum.
A beygjunni kom hann auga-
á rauða Renaultinn, á þeim
stað sem þau höfðu komið sér
saman um. Hann hjólaði upp
að honum. Þegar Daniéle kom
auga á hann, steig hún út úr
bílnum. Það lá við að Gérard
skellti upp úr af eintómri gleði.
Honum fannst sem aldir væru
liðnar síðan hann sá hana sið-
ast.
Hann var næstum oltinn um
koll af ákafanum við að kom-
ast úr hnakknum. Hann fleygði
hjólhestinum frá sér i grasið
og þaut til Daniéle. Þau féll-
ust í faðma, án þess að segja
nokkurt orð. Gérard lyfti
henni upp og sveiflaði henm i
krmgum sig af óstjórnlegri
gleði og svo föðmuðust þau
með ástríðufullum innileik.
Þau hefðu getað staðið þannig
í fleiri klukkutíma.
Daniéle titraði þegar hún
þrýsti sér upp að brjósti hans.
Nú var öll skynsemi fokin út
í veður og vind, — horfin var
hin forsjála unga kona, sem
vildi að Gérard færi að vilja
félagsráðgjafans. Á þessum
augnablikum var Daniéle aó-
eins ástríðufull ung kona, gjöf-
ul og móttækileg, ástmey . . .
Hún losaði svolítið um faðm-
lag hans, til að geta betur virt
hann fyrir sér. Hún varð óró-
leg yfir þvi sem hún sá. Gér-
ard var mikið breyttur. Hann
var magur og var með dökka
bauga um augun. Hann stóð á
öndinni og gleði hans var oins
og svolítið reiði blandin.
11. TBL. VIKAN 35