Vikan - 16.03.1972, Blaðsíða 49

Það fyrsta sem Jane Mackle
gerði, þegar hún var laus við
teipið og böndin, var að hringja
í kunningja Barböru, Stewart
Woodward. Hann var hjá henni
í tæpan klukkutíma. Það var
hann, sem tók að sér að til-
kynna föður Barböru ránið.
Robert Francis Mackle, fimm-
tíu og átta ára, tók sjálfur und-
ir þegar síminn hringdi í svítu
hans á Key Biscayne Hotel, sem
hann og bræður hans höfðu
byggt og áttu. Mackle þekkti
undireins rödd Stewarts. Bar-
bara hafði tvívegis tekið hann
með sér til Flórída síðustu tvö
árin.
Robert Mackle varð auðvitað
hverft við og hræddur um ör-
yggi dóttur sinnar, en snar-
ræðið brást honum ekki: —
Jafnskjótt og ég er búinn að
leggja á hringir þú til FBI,
sagði hann við Stewart. — Lof-
aðu því.
Mackle þóttist sjá að hann
þyrfti við hjálpar einhvers, sem
hann gæti treyst. Hann hringdi
í Billy Dale Vessels, sem verið
hafði í þjónustu bræðranna
Mackle í tíu ár.
Síðan hringdi hann til Franks
bróður síns, sem var í New
York í viðskiptaerindum, og til
annars bróður síns er Elliott
heitir. Svo settist hann inn í
bíl sinn og ók tuttugu kílómetra
spölin frá hótelinu til villu
sinnar á Coral Gables. Þegar
hann kom þangað nokkrum
mínútum fyrir sex um morgun-
inn beið Billy Vessels þar eftir
honum.
FRÁSÖGN BARBÖRU
FRAMHALDIÐ
Ég æpti og barði upp í kistu-
loftið krepptum hnefum. Ég
tók andköf og hjartað barðist
ákaft. Ég hafði fengið móður-
sýkiskast. En það stóð ekki
lengi yfir, kannski ekki nema
þrjátíu sekúndur. En hafi ég
nokkurntíma verið frávita af
hræðslu þá var ég það þá.
Fram til þessa hafði ég ekki
trúað eigin skilningarvitum.
Jafnvel þegar mokað var yfir
kistuna hélt ég að þau ætluðu
að sleppa mér út, að þau ætl-
uðu bara að hræða mig svo að
ég yrði viðráðanlegri.
Nú skildi ég hvað um var að
ræða. Þá fór ég að tala hátt við
sjálfa mig. Ég sagði: — Svona
Barbara, vertu róleg. Þau koma
aftur eftir tvo klukkutíma.
Þessi öskur eru ekki til neins.
Pabbi borgar.
Ég varð rólegri. Ég varð þess
vör að hendur mínar voru enn-
þá bundnar, en það reyndist
auðvelt að losna við bandið.
Síðan setti ég viftuna í sam-
band. Það þaut talsvert í henni
og því var ég fegin. Að heyra
alls engin hljóð var hræðilegt.
Ég litaðist um og fann dælu-
rofann. Vatnsslangan var til
fóta.
Fætur mínir voru líka bundn-
ir. Ég reyndi að ná til þeirra,
en tókst ekki. Kistulokið var
í mesta lagi hálfan annan desi-
meter yfir andlitnu á mér, og
ég rak ennið í það er ég reyndi
að setjast upp. Að lokum sneri
ég mér á hliðina og lagði mig
næstum tvöfalda saman. Ég
náði með naumindum til fóta
með fingurgómunum. En ég
hélt áfram að reyna að ná í
snærið, sem fætur mínir voru
bundnir með, og eftir þrjár eða
fjórar mínútur tókst mér loks-
ins að leysa það af mér.
Ég fann púða með blómaí-
saumi og öskju með pappírs-
þurrkum. Ég setti öskjuna und-
ir höfuðið og púðann þar ofan
á, svo að ég hafði sæmilega
hátt undir höfðinu. Þannig varð
auðveldara að anda gegnum
stíflað nefið. Undir öskjunni
fann ég pappírsörk með vél-
rituðum texta. Þar stóð hvernig
ég átti að meðhöndla viftuna
og listi yfir það sem var hjá
mér í kistunni — teppi, róandi
pillur, súkkulaðikökur og svo
framvegis. Neðst var eftirfar-
andi skrifað: VIÐ ERUM
SANNFÆRÐ UM AÐ FAÐIR
ÞINN BORGAR LAUSNAR-
FÉÐ, SEM VIÐ HÖFUM FAR-
IÐ FRAM Á, INNAN VIKU.
ÞÁ SEGJUM VIÐ HONUM
HVAR ÞÚ ERT, SVO AÐ
HANN GETI NÁÐ f ÞIG. NEITI
HANN AÐ BORGA, KOMUM
VIÐ OG SLEPPUM ÞÉR.
VERTU ÞVÍ RÓLEG OG
SPARAÐU KRAFTANA — UM
JÓLIN VERÐURÐU ALLA-
VEGA KOMIN HEIM.
Ég las fyrirmælin einu sinni
enn, sérstaklega málsgrein sem
hljóðaði svo: HAFÐU EKKI
KVEIKT Á LAMPANUM
NEMA ÞÚ ENDILEGA ÞURF-
IR, SVO AÐ RAFHLAÐAN
ENDIST ÞVÍ LENGUR. HAF-
IR ÞÚ STÖÐUGT LOGANDI
Á HONUM, GETURÐU EKKI
BÚIST VIÐ AÐ LIFA NEMA
ÞRIÐJUNG VIKUNNAR, SEM
LÍÐUR ÁÐUR EN VIÐ KOM-
UM OG SLEPPUM ÞÉR.
Já, sagði ég við sjálfa mig,
ég varð að slökkva. Þetta var
lítill hvítur glólampi, svipaður
þeim sem hafðir eru til að
skreyta jólatré. Ég slökkti á
honum.
Þá varð ég alvarlega hrædd
aftur. Þegar ég var lítil, hafði
ég alltaf verið myrkhrædd. Ég
vissi að það var heimskulegt,
en gat ekki að þvi gert. Ég gat
ekki annað en kveikt aftur. Mér
gramdist við sjálfa mig útaf
því, en ég gat ekki annað.
Ég kveikti. En það dugði
ekki. Ég fann hvernig ég varð
hræddari og hræddari. Ég varð
að komast út! Dælan! Dælan!
Mér hafði dottið dæian í hug
fyrr, en hafði ekki viljað leggja
meira á rafhlöðuna. En maður-
inn hafði sagt að ef ég setti
dæluna í gang, þá myndi kvikna
á rauðum lampa í húsinu og
klukka hringja. Hræðslan var
að verða óþolandi. Ég setti dæl-
una í gang. Því fylgdi mikill
glumrugangur. Ég setti hana í
gang og tók hana úr sambandi
aftur og aftur, og mér fannst ég
geta séð og heyrt rauða lamp-
ann og klukkuna í húsinu.
Nú koma þau hingað, hugs-
aði ég. Þau hljóta að halda að
eitthvað hafi komið fyrir mig.
Ég hlustaði spennt eftir fóta-
taki. En ekkert heyrðist.
Engu að síður dvínaði hræðsl-
an og ég tók viftuna úr sam-
bandí. Ég heyrði minn eigin
andardrátt og eftir nokkrar
mínútur fann ég að það fór að
verða loftþungt í kistunni. Það
sótti mig syfja. Ágætt, hugsaði
ég, bráðum sofna ég. Svo fór
ég að verða hrædd um að loft-
ið væri að verða búið. Ég setti
viftuna í gang aftur og næstum
um leið varð aftur kalt í kist-
unni.
Ég hafði ekki hugmynd um
hvað tímanum leið. Ég verð
víst að telja sekúndurnar, hugs-
aði ég. Sextíu sekúndur gera
mínútu. Sextíu mínútur gera
klukkustund. Það eru þrjú þús-
und og sex hundruð sekúndur.
Tveir tímar eru sjö þúsund og
tvö hundruð sekúndur. Ég byrj -
aði að telja og lét loga á lamp-
anum.
Ég taldi hægt — tvö þúsund
þrjú hundruð fjörutíu og átta,
tvö þúsund þrjú hundruð fjöru-
tíu og níu, työ þúsund þrjú
hundruð og fimmtíu. Ég er
sannfærð um að ég taldi fulla
tvo tíma. Þegar ég var komin
upp í sjö þúsund og tvö hundr-
uð tók ég viftuna úr sambandi
og hlustaði.
Dauðaþögn.
Nújæja, hugsaði ég, kannski
mér hafi mistalizt. Ég byrjaði
aftur frá sex þúsund. Ég vissi
að meira hafði ég ekki getað
hlaupið yfir. Sex þúsund og
einn, sex þúsund og tveir ...
Þegar ég var aftur búin að
telja upp í sjö þúsund og tvö
hundruð vissi ég að meira en
tveir klukkutímar hlutu að
vera liðnir. Og ég skildi að þau
höfðu logið að mér. Það kvikn-
aði ekkert rautt ljós og engin
klukka hringdi þegar ég setti
dæluna í gang. Það var ekkert
hús með þessu í. Þau ætluðu
ekki að koma aftur.
Á Rodeway Inn spurði FBI-
spæjarinn Roger L. Kaas frú
Mackle margra spurninga. Hún
var ennþá í stutta, rifna nátt-
kjólnum.
—• Hafið þér nokkra skýr-
ingu á því hversvegna dóttur
yðar var rænt?
—• Nei nej, svaraði frú
Mackle.
— Eigið þið peninga?
Lögreglan hafði þá enn ekki
áttað sig á að þetta Mackle-
fólk var hið sama og átti bygg-
ingafyrirtækið stóra í Flórída.
— Já, svaraði Stewart Wood-
ward. — Bræðurnir Mackle
eiga Deltona Corporation.
Robert Mackle og Billy Vess-
els hröðuðu sér sem mest þeir
máttu til flugvallarins til að
fljúga til mótelsins í Atlanta.
Samstarfsmaður Mackles, O’
Dowd, var skilinn eftir í vill-
unni til að taka á móti hugsan-
legum símtölum og tilkynning-
um. Hann hafði verið í þjónustu
fyrirtækisins síðan 1950 og naut
algers traust hjá Mackle.
O’Dowd beið í vinnustofunni.
Klukkan tíu mínútur yfir níu
hringdi síminn. Karlmannsrödd
spurði: — Er það Robert
Mackle?
— Nei, hann er á leið til At-
lanta.
— Einmitt það, sagði röddin.
— Segið honum að leita undir
pálmanum við norðausturhorn
hússins — um það bil desímet-
er undir steininum.
— Hvar sögðuð þér að það
væri? spurði O’Dowd.
— Við norðausturhorn húss-
ins, endurtók sá í símanum.
O’Dowd kannaðist ekki við
röddina. Þetta var enginn sem
hann þekkti.
— Gerið svo vel að tala hæg-
ar, sagði O’Dowd til að vinna
tíma. — Ég hef ekki undan að
skrifa niður.
— Það var ekki annað, sagði
röddin.
Sambandið var rofið.
Framhald í nœsta blaði.
í NÆSTA BLAÐI:
Robert Mackle afhendir lausn-
arféð — en það lendir ekki í
réttum höndum.
11. TBL. VIKAN 49