Vikan - 16.03.1972, Blaðsíða 12

FRJÁLST FRAMTAK
SAKAMÁLASAGA EFTIR
. Ekkerl jaínasí á við frjálst framlak; |iað veitir
manni tækifæri til að fara svo langl sem kraftur
manns og geta leyfir. Ég er allur fyrir slíkt og rek
eigin leigubil. Ég nota öll tækifæri sem mér gefast
og ei því ef til vill tækifærissinni, en við látum það
órætt að sinni.
Hvað um það, þegar ég frétti á skotspónum, að
Roger Arnold yrði ekki kjörinn „Maður ársins“ af
HorgarsSmtökunum, varð ég frekar Iirifinn og
áhugasamur. Arnold, að því er virtist, var auðug-
ur iðnjöfur, sem rak plastiðju og álti konu og
krakka í úthverfi.
Hann átti einnig fallega vinkonu, sem liann
gevnidi í ihúð í horginni.
Þegar ég hafði lært það sem máli skipti i þessu
sambandi, fór ég að hugsa lengra. Nokkra eftir-
miðdaga í viku, þegar Arnold fór frá skrifstofu
sinni í miðhorginni, tók hann sér leiguhíl að íhúð
vinkonu sinnar, og þar tétti hann áhyggjum sínum.
Einstaka sinnum, þegar viðskiptaheimurinn var i
einhverju umróti, þurfti Arnold endilega að fara
aftur á „skrifstofuna“ á kvöldin.
í nokkur slík skipti vildi þannig til — fvrir hreina
tilviljun — að leigubíllinn minn, með mig við stýr-
ið. stóð fyn'r utan skrifstofuna lians um eftirmið-
daginn og eins fvrir utan íhúðina, þegar hann loks
fói’ heim eftir þessar kvöldheimsóknir.
Vitaskuld kom að þvi, að við fórum að rahha
saman; um veðrið, íþróttir, pólitík og sögðum auk
þess nokkra hrandara. Smátt og smátt þróuðust
þessar samræður upp í það að við urðum trúnaðar-
vinir og eftir örfáar vikur varð ég þopinher einka-
hílstjóri lians. Þegar ég áleit „samstarf“ okkar
nægilega náið, gaf ég í skyn, að ég vissi um sitthvað
sem ætti að vera leyndarmál, en hann þyrfti ekki
að hafa neinar áhyggjur. Ég væii sjálfur engin
fvrirmynd livað siðferði snerti.
Arnold virti hæði örugga þjónustu mina og lof-
orð um þagmælsku. Ríflegt þjórfé þrisvar eða fjór-
um sinnmn í viku sá fyrir, að ég skipti ekki um
skoðun á þvi, að Arnold ætti allt gott skilið og
]>að fékk liann að heyra.
Þetta var fvrsti áfangi. Annar áfangi hófst kvöld
eitt ])egai- Arnold þurfti í raun og veru að fara
aftur til skrifstofunnar til að vinna eftirvinnu. Hann
lét mig vita af fyrirætlunum sínum: Ég átti að taka
hann klukkan 10 og fara með hann til vinkonunnar
áður en hann færi heim til sin.
Ég runtaði um og var kominn.á slaginu 10 að
skrifstofunni, þar sem liann beið mín. Hann steig
inn í bilinn og kastaði á mig kveðju. Hann virtist
annars hugar.
Ég lagði ekki hart að honum; ef Arnold var með
CARROLL MAYERS
eitthvað í huga, ])á kom mér það ekki sérstaklega
við. En þegar hann var þögull alla leiðina og hafði
ekki einu sinni sagt orð um veðrið þegar við kom-
um að íhúð vinstúlkunnar, spurði ég liann:
„Er allt í lagi, herra Arnold?“
„Ha?“
,.Er allt i lagi með þig? Ég meina . . . þú liefur
verið heldur fámáll."
Hann andvarpaði og horfði fast á mig. „Það hef-
'ur eiginlega aldrei komið til tals, Harrv . . . en ertu
kvæntur ?“
Ég glotti. „Nei, (') nei. Ég er frjáls eins og fugl-
inn.“
Arnþld andvarpaði aftur. „Þá veiztu sennilega
ekki mikið um konur.“
það nú. Ég á systur."
„Er hún einhleyp?“
„Já.“
„Búið þið saman?“
Ef til vill var ég kominn á hálan ís, þar sem systir
min, virkrlega fjörug stelpa, var einmitt sú sem
liafði sagt mér frá því sem Arnold gerði utan vinnu-
tima. Reg hafði fengið vinnu við fvrirtæki Arnolds
se\ mánuðum áður og vann þar við spjaldskrá.
„Nei,“ svaraði ég. „Við húum í sitthvoru lagi.“
Hann kinkaði kolli. „Ég hélt það . . . miðað við
framkomu þina. Þið húið í sitthvoru lagi — og það
þýðir, að hún getur ekki gert of miklar kröfur til
þín.“ Ilann liikaði andartak en hætti svo við í um-
kvörtunartón: „Það er vandamálið með konur,
Ilarry. Þær eru svo eigingjarnar og skilja alls ekki
karlmenn."
Ég var ekki viss um, livað hann var að fara, svo
að ég yppti öxlum. „Ætli það,“ sagði ég.
„'Nei, það er alveg rétt. Tökum til dæmis Maxine
. . . vinkonu mína — eða hvað þú vilt kalla hana.
Ég hef verið örlátur við hana, gefið henni skart-