Vikan - 22.06.1972, Blaðsíða 20

FRAMHALDSSAGA EFTIR CONSTANCE HEAVEN 5. HLUTI
Ég gleymdi allri varúð, þegar ég sá að ein-
hver kastaöi steini í andlitið á Andrei og ég
sá blóðið streyma niður kinnar hans. Ég varð
frá mér af reiði, ruddi mér braut gegnum
mannþröngina og komst til hans ... öskraði
það sem mér kom í hug...
Þegar við Marya komum til
þorpsins stóð kaðalverksmiðjan
ennþá í björtu báli og loftið
var þrungið af olíureyk. Fyrir
fráman skýlið stóðu bændurn-
ir í þéttum hóp, ógnvekjandi á
svip og horfðu á logana eyði-
leggja atvinnutæki þeirra.
Andrei og nokkrir menn með
honum reyndu að hefta út-
breiðslu eldsins, forða því að
hann eyddi öllu þorpinu. Þeir
voru svartir af sóti og réðust
á húsin, sem eldurinn var kom-
inn í og rifu þau niður, en
konurnar, sem stóðu þarna með
það sem þær höfðu hrifsað með
sér úr eldinum í höndunum,
virtu þá fyrir sér með fyrir-
litningarsvip, en aðrar komu
öskrandi börnum, geitum, grís-
um og hænsnum í örugga fjar-
lægð.
Við Marya stóðum utarlega
í þvögunni og skyndilega greip
ég í handlegg hennar. Babka
gekk þarna frá manni til manns
og ég sá að hún hvíslaði á báða
bóga og við heyrðum haturs-
fullan kurr þar sem hún fór.
Jean hafði stigið uppp á stór-
an stein og reyndi að tala um
fyrir fólkinu en ókvæðisorðum
rigndi yfir hann.
—• Lygari . . . Þú stalst landi
okkar og nú verðum við að
svelta . . . Blóðsuga . . . bara
sjúkdómar og hungur . . .
Fólkið var eins og villidýr
þegar það óð fram til árásar.
Jean hefði verið troðinn undir,
ef Andrei hefði ekki skotið upp
við hlið hans.
—■ Hlustið á mig, brjálæð-
ingarnir ykkar! kallaði hann.
—• Ef þið drepið hann, verðið
þið allir hengdir! Haldið þið
að það gefi ykkur mat fyrir
konur ykkar og börn? Verið
þolinmóð! Greifinn lofar að
sjá fyrir ykkur þangað til hægt
er að byggja verksmiðjuna upp
á ný . . .
— Það eru tóm loforð! Get-
um við étið þau? Getum við
saumað úr þeim klæði? Greið-
ið þið skattana?
Þeir hikuðu samt við að
hlusta á æsingaorðin sem Babka
öskraði til þeirra. En svo sá ég
Mischa, barnabarnið hennar.
Hann beygði sig niður og greip
stein, sem hann slengdi frá sér
á næsta augnabliki. Steinninn
lenti í enninu á Andrei. Ég sá
að hann riðaði við og blóðið
streymdi niður kinnar hans.
Ég veit ekki ennþá hvað það
var sem gerði mig svo' ofsa-
lega reiða. Ég tróð mér gegn-
um þvöguna þangað til ég var
komin til Andreis. Ég kunni
svo lítið í rússnesku, en samt
öskraði ég:
—• Andrei greifi segir satt.
Siáið hvað hann hefur gert til
að bjarga heimilum ykkar frá
eldinum. Þið eruð brjáluð, öll
kolbrjáluð!
Ég veit ekki hverju ég bjóst
við, en það var ábyggilega ekki
það sem skeði. Fyrst varð
dauðaþögn, svo fór gamall, grá-
skeggjaður maður að hlæja, þar
til tárin streymdu úr augum
hans.
— Hún segir satt. sú litla.
stundi hann upp. — Við erum
fædd flón og við deyjum líka
sem flón . . . og þú, stúlka mín,
þú ert líka flón, að koma hing-
að og segja okkur fyrir verk-
um. nnnst ykkur það ekki, fé-
iagar?
Ailir stóðu þegjandi og við
héidum niðri í okkur andanum,
en svo brauzt hláturinn út.
Sioar komst ég að því að
gamli maðurinn var eins kon-
ar hreppstjóri þeirra þorpsbúa.
Skyndilega og óvænt snerist
hugur þeirra. Þau voru eins og
börn. Eftir skamma stund var
slökkvistarfið í fullum gangi.
— Drottinn minn, sagði An-
drei, — þar skall hurð nærri
hælum.
Ég fann að hné mín skulfu
og var fegin að hann skildi
halda í mig.
— Þér þurfið að athuga sár-
ið, sagði ég.
— Eg ek yður heim, sagði
Andrei. — Við getum komið
við á Ryvlach og þá get ég
þvegið mér og róað Veru
frænku. Við spenntum hestinn
hans fyrir vagninn og Andrei
tók taumana. Hann ók mjög
hægt og ég held að hann hafi
verið feginn því að Vera
frænka hans stóð ekki í and-
dyrinu. Ég fór fram í eldhús-
ið og náði í volgt vatn og hrein-
ar léreftsræmur. Andrei gretti
sig þegar ég þvoði sárið og
hann þrýsti hönd mína þegar
ég hafði lokið við að binda um
sárið með þessum frumstæðu
umbúðum.
— Bíðið nú svolítið, sagði
hann. — Mig langar til að biðja
yður fyrirgefningar á því sem
gerðist á markaðsdaginn. Þér
sögðuð eitthvað um Natösju ...
Innilokaðar hugsanir mínar
brutust nú út og orðin streymdu
af vörum mínum. áður en ég
gat stöðvað orðaflauminn.
— Haldið þér að ég sé blind?
Hvernig ætti ég að komast hjá
því að sjá hvaða tilfinningar
þér berið til hennar?
■—- Er það svona augljóst?
Ég hafði nú meira álit á sjálf-
um mér en það. En því er lok-
ið, skiljið þér það, algerlega
lokið.
— Ég vil ekki heyra meira
um það, þetta kemur mér ekk-
ert við.
— Nei, að sjálfsögðu ekki, en
þó hafði ég gert mér vonir um
að þetta skipti yður nokkru
máli.
Ég þagði, en eftir andartak
sagði ég lágt: — Hvenær byrj-
aði þetta?
Hann leit hikandi á mig og
ég leit í augu hans. Ég fann að
þetta var tækifæri, sem ég
mátti ekki láta ganga mér úr
greipum.
—• Það skeði þrem árum eftir
að þau giftu sig, sagði hann
lágt. — Ég hafði haldið mig
sem lengst frá Arachino. Ég
kom ekki einu sinni heim í
brúðkaupið og ekki heldur
þegar Paul var skírður. En svo
dó faðir minn. Ég varð að fara
heim og þá sá ég hana í fyrsta
sinn.
Hún var svo undprsamlega
fögur. Ég hafði auðvitað þekkt
aðrar konur, en þetta var í
fyrsta sinn sem ég varð reglu-
lega ástfanginn og það sama
var að segja um hana. Hún
hafði gifzt Dmitri vegna þess
að hann gat látið henni í té
öll þessi heimsins gæði og hún
hafði staðið við sinn hluta af
samningnum, fætt honum son.
Eg háði mikla baráttu við sjálf-
an mig — og tapaði.
20 VIKAN 25. TBL.