Vikan - 31.08.1972, Blaðsíða 37

HELLESENS
HLAÐIÐ ORKU....

...var sleppt úr fangelsinu f
dag. Fangclsisstjórinn sagöi að
maðurinn, sem fyrir fjórum árum
hefði verið dæmdur i fangelsi
fyrir morð, hefði verið sleppt
fyrir timann vegna góðrar hegð-
unar. Latimer gat komizt undan
bíaðamönnum....
Stephen! Hann var þá frjáls! I
fyrstu stóð hún sem negld við
gólfið, svo fór hún að skjálfa. Nei
hún mátti ekki láta neitt æði gripa
sig. Hvað kom það henni við þótt
Stephen væri frjáls? Skynsemin
sagði henni að hún þyrfti ekkert
að óttast, hann myndi ekki reyna
aö hafa upp á henni, það yrði
örugglega það siðasta sem hann
tæki til bragðs. Jafnvel þótt svo
óliklega vildi til, að hann leitaði
til hússins, sem hann átti i Bell-
dale, myndi hann aldrei iáta sér
detta i hug að koma til Strangers
Mill. Hann hlaut að vita að hún
var nú gift.
Smám saman varð hún rórri.
Þetta var að visu óþægileg tilfinn-
ing, einmitt núna, þegar hún hélt
sig vera að losna við óttann. En
hún hafði aldrei verið hrædd við
Stephen. Það eina sem hún var
hrædd við, var að missa vitið, en
hún var laus við þá hræðslu nú.
Hún kallaði á Rufus og hann kom
hlaupandi til hennar. Hún ætlaði
að horfa á þessa gömlu Bogart
kvikmynd. Bill kæmi eftir hálf-
tima og þá væri allt i lagi.
Hún reyndi að hafa hugann við
myndina, — en þegar Rufus fór,
allt i einu, að gelta, greip óttinn
hana á ný.
— Þetta er ekkert, flónið þitt!
sagði hún við hvolpinn, en hlust-
aðisamt. Það var eins og eldhús-
dyrnar hefðu verið opnaðar, en
hún var samt ekki viss. Það hlutu
að vera taugar hennar sem gerðu
hana svona bjánalega hrædda.
En hvolpurinn varð ennþá óðari
og hún stökk upp úr stólnum.
Rufus datt niður á gólfið og þaut
fram i anddyrið og þegar hún ætl-
aði að elta hann, slokknuðu ljósin
og sjónvarpið þagnaði.
— ó, guð minn, stundi hún hátt.
Þetta var eins og hinir skelfilegu
draumar, sem hana hafði alltaf
dreymt, eftir morðið á förður.
hennar. Það var eins og þessi
hræðilega martröð og óttinn yrðu
að veruleika, gripu i hana með
klónum, svo hún lamaðist alger-
lega. Fela mig, hugsaði hún,
alveg frá sér af ótta, ég verð að
fela mig og i ofvæni skreið hún
bak við hægindastól.
En þá’ heyrði hún ekkert, nema
andköfin i sjálfri sér og hún
reyndi að halda þeim niðri, svo
hún kæmi ekki upp um felustað
sinn. Rufus var hættur að gelta,
hversvegna var hann hættur þvi?
Ef þetta var einhver sem hann
þekkti, þá hefði mátt heyra gleði-
læti hans. Hann hefði verið óró-
legur, jafnvel þótt einhver hefði
klappað honum, ef það var
ókunnug manneskja. Ef það var
enginn, þá ætti hann að koma
aftur til hennar.
Meðan hún hélt niðri i sér and-
anum, hlustaði hún ákaft. Bóka-
herbergið var bak við dagstofuna
og þaðan komst maður út á ver-
öndina. Hún stóð varlega upp,
þreyfaði sig fram að dyrunum, en
nam við og við staðar, til að
hlusta. Hún tók lika af sér skóna
og þá, þegar hún lagði sig alla
fram, til að komast undan á
flótta, var hún ekki eins ofsalega
hrædd.
Hún var komin fram að dyr-
unum að bókaherberginu og ætl-
aði að fara að snúa snerlinum,
þegar hún heyrði að einhver
hvislaði nafnið hennar. — Janet,
hvislaði röddin aftur og hún æddi
gegnum opnar dyrnar, án þess að
hirða um að skella hurðinni á eftir
sér. Hún þrýsti sér upp að
veggnum og smeygöi sér áfram
að franska glugganum, sem lá út
að veröndinni, renndi sér bak við
gluggatjöldin og fálmaði eftir
læsingunni. — Janet! Röddin var
hærri nú og henni varð ljóst að
hann var kominn inn i bókaher-
bergið og var á ieið að glugg-
anum. Hún fór lengra út i hornið,
þar sem gluggatjöldin voru þétt-
ari. Hún heyrði að hann tautaði
eitthvað með sjálfum sér og vissi
að hann var að leita eftir snúr-
unni, til að draga gluggatjöldin
frá. Hún fór þá út úr horninu og
smaug á bak við sófann og þegar
hún gægðist varlega upp fyrir
hann, gat hún séð manninn, sem
bar við grámuna fyrir utan
gluggann. Þegar hún virti hann
þarna fyrir sér, sneri hann sér við
og hún flýtti sér að beygja sig
niður.
Hafði hann heyrt til hennar?
Séð hana? Myndi hann leita um
allt herbergið?
Hún gat ekki komizt bak við
pianóið, nema hann kæmi auga á
hana. Hún gat ekki heldur farið
sömu leið til baka. Hún var föst i
gildru, ef hann færi ekki frá
glugganum og hún gat ekki vitað
það, nema að hætta á að gá aftur.
Hún tók i sig kjark og g ^gðist upp
fyrir. Hann stóð kyrr, en hún gat
ekki séð hvort hann sneri að henni
eða frá. Meðan hún var að virða
hann fyrir sér, gekk hann yfir
gólfið og út um dyrnar, sem hann
lokaði rækilega á eftir sér, jafn
hljóðlegá og hann hafði opnað
þær.
Janet bað hljóða bæn og flýtti
sér að fela sig bak við glugga-
tjöldin
tsezia iiuuaieioni vai gegiiaiu
dyrnar að veröndinni, kringum
húsið og út að bilnum, sem stóð i
heimkeyrslunni. En hún þorði
ekki að reyna við dyrnar. Þær
voru læstar með lokum bæði efst
og neðst og þessutan lika læstar
með lykli. Ó, hefði hún aðeins
látið sér nægja að setja aðra lok-
una fyrir um kvöldið. Það eina
sem hún hafði hugsað um, var að
loka vel að sér. Nú formælti hún
hræðslu sinni.
En það þýðir litið að iðrast,
sagði hún viðsjálfa sig. Hugsaðu.
Hugsaðu heldur. Hvernig á ég að
komast undan? Hvað er
klukkan? Klukkan hafði verið
niu, þegar hún hlustaði á frétt-
irnar. Hve lengi hafði hún horft á
sjónvarpið? Hálftima? Hve
langt var siðan hann hafði komið
inn i húsið? Hún gat ekki fengið
sig til að hugsa um hann með
nafni, það var eins og hún gæti
haldið þessum hræðilega ótta i
skefjum, ef hún gerði það ekki.
Nú gat varla liðið á svo löngu
þangað til Bill kæmi. Bill! Hann
myndi koma inn i húsið, án þess
að gruna nokkuð. Hún gat ekki
stað'ð þarna kyrr og beðið. Hún
' varð að komast fram og stöðva
Stephen, —stöðva manninn, áður
enBillkæmi. Eldhúsið! Það var
betra að komast gegnum eld-
húsið. Hann hlaut að hafa komið
35. TBL. VIKAN 37