Vikan - 14.09.1972, Blaðsíða 12

(
Smásaga eftir Vladimir Koroienko
Nú skal ég segja þér, hvað hérna hefur gerzt,
i þessum skógi. Það var einu sinni
á þessum stað fyrir langa löngu,
ég man það rétt eins og áraum, og þegar dynur
skógarins eykst, þá man ég allt.
Ef þú vilt, skal ég segja þér það ...
Myndskreyting: Sigurþór Jakobsson.
Þýðing: Halldór Stefánsson
Það fór alltaf jafn og
langdreginn dynur um þennan
skóg, eins og bergmál af
fjarlægum klukknahljómi —
hægur óráðinn, blíður söngur án
orða, óljós minning fjarlægrar
fortiðar. Alltaf. hljómaði þessi
dynur, og þetta var gamall
ógreiðfær skógur, sem ennþá var
ósnortinn af sögum trjávöru-
kaupmannanna og öxum. Háu
aldagömlu furutrén með gildum
rauðbrúnum stofnum stóðu sem
dökkur her, samanfléttuð með
grænum toppum. Undir
greinunum rikti kyrrð og ilmur af
viðarkvoöu, uppúr
greninálunum, sem þöktu
jarðveginn uxu ljósir burknar,
sem breiddu gróskumiklir Ur sér i
furðulegum þyrpingum og stóðu
óhagganlegir án þess aö sproti
hreyfðist. t rökum afkimum
teygðu græn grösin stilka sina og
þungir knúppar hvitsmárans
drupu magnvana höföi. En fyrir
ofan dunaði án afláts i krónum
nálatrjánna og dynurinn lék um
þennan gamla skóg.
Það var likt og þessi dynur
ykist að dýpt og styrkleika. Ég
reið eftir skógarstig, og þótt ég
sæi ekki til himins, fann ég, eftir
þvi sem myrkviðið óx, hvernig
þung skýin hronnuöustyfir trjá-
toppunum. Það leið á daginn.
Milli trjástofnanna blikuðu við og
viö’ geislar hnigandi sólar, en i
þykkninu rikti rakur sortinn. Það
var aö ganga I óveöur.
Bezt var að hætta veiöum og
koma sér i skjól áður en veðrið
skylli á. Hesturinn minn tróö
berar rætur undir hófum sér,
frisaöi og sperrti eyrun og
hlustaði á hvellt bergmál
skógarins, og flýtti förinni I átt til
skógarvarðarhússins.
Hundur gelti. Við
leiftur i skóginum komu kalkaðir
veggirleirkofans i ljós. Blá reykj-
arsúla hvarf i laufþykkniö fyrir
ofan, skakkur kofinn með
tjásulegu þaki stóð I skjóli rauðra
stofna, likt og vaxinn upp úr
jörðinni og bein og tiguleg
furutrén blöktu yfir þaki hans, I
miöju rjóðrinu stóð þyrping
ungra eikartrjáa þétt saman.
Hérna búa hinir venjulegu
leiðsögumenn á veiðiferöum
minum - skógarveröirnir Zachar
og Maksim. En það litur ekki út
fyrir að þeir séu heima, þar eð
enginn kemur út úr kofanum
þrátt fyrir gelt stóra hjarðhunds-
ins. Einungis afinn gamli með
gráa skeggið og beran skallann
situr á torfgarðinum og fléttar
bastskó. Skeggið lafir alla leið
niður aö belti, augun blika fjarræn
eins og hann sé aö reyna að rif ja
upp eitthvað, sem hann man ekki.
„Gott kvöld, gamli minn! Er
nokkur heima?”
,,Æ — æ! ” Gamlinginn hristi
höfuðið. „Hvorki Zaehar eða
Maksim eru heima, og Motrja er
úti i skógi að leita að kúnni . . .
hún hefur hlaupið eitthvað -
kannski björninn hafi tætt hana i
sig . . . þannig er það nú, nei, það
er enginn heima! „Þáð gerir
heldur ekkert. Ég ætla að setjast
niður hjá þér og biða.”
„Já, biddu hérna,”
gamlinginn kinkar koili og
meðan ég bind hestinn við grein,
virðir hann mig fyrir sér með
daufum, hálfluktum augum.
Sýnin bregzt honum og hendurnar
skjálfa.
„Hver ert þú, strákur?” spyr
hann mig þegar ég sezt hjá
honum á torfvegginn.
Að þessu spyr hann mig alltaf i
hvert sinn sem ég kem.
„Oh, já, nú veit ég það,” segir
gamlinginn og heldur áfram að
flétta bastskóinn. „Mitt gamla
höfuð er eins og hrip, það heldur
engu lengur. Ég man bara þá,
sem eru dauðir - já, þá man ég
vel! En ég gleymi alltaf þeim sem
siðar komu . . . Ég hef lifaö of
lengi hérna i heimi,”
„Þú hefur búið alllengi hérna i
skóginum, afi?”
„Já, mjög lengi, ég er ekkert
reifabarn. Ég var meira að segja
hérna þegar fransararnir komu
og herjuðu á land za rsins.
Þá hlýtur margt að hafa
borið fyrir þig, sem þú getur sagt
frá.”
Gamlinginn horfði forviða á
mig.
„Hvað skyldi hafa borið fyrir
mig? Ég hef kynnzt skóginum,
Framhald á bls. 34.
12 VIKAN 37. TBL.