Vikan - 14.09.1972, Blaðsíða 19

I
Fulloröna fólklö i fjölskyldunni var óvenjulega glcsilegt fólk, en þaö var meira en hægt var ab segja um veslings drenginn.
Ég kenndi ósjálfrátt ibrjósti um hann . . .
silfurhærurnar. Hann var tein-
réttur og bros hans var ákaflega
aftlaftandi. Hann heilsaöi mér
hlýlega og sagfti svo viö son sinn:
— Þú mátt ekki hræöa hana burt,
Klemens. Þaft þarf ekki aft beita
hann valdi, þvi höfum vift aldrei
beitt vift Claes.
— Þaft er nú meiniö, svaraöi
Klemens. — Ef hann heffti verift
tekinn alvarlega i karpúsift frá
þvi hann var tveggja ára, væri
hann ekki þetta vandamál núna.
Þaft er afteins spurning um þaft
hvort þessi unga stúlká ræöur
nokkuft vift hann! Svo sneri hann
sér snögglega vift og gekk út.
Ég hafði lesift ýmislegt um fjöl-
skylduna og aftallega haffti ég
fengift upplýsingar úr gömlu
vikuriti, sem fööursystir min
haffti lánaft mér. Ég vissi þvi aft
Klemens var yngri bróftirinn og
aft þaft var hann sem hugsafti um
búskapinn. Eldri bróftirinn hét
Axel, hann var þekktur diplomat
og var nú ambassador hjá Sam-
einuftu þjóöunum. Dóttirin
Gabrielle haffti verift fræg óperu-
söngkona.en varft fyrir áfalli einu
sinni, þegar hún söng gestahlut-
verk vift Metropolitan. Hún fékk
einhvern hálssjúkdóm, sem eyfti-
lagfti algerlega rödd hennar.
Ég féll strax fyrir töfrum
doktorsins, en átti bágt meö aft
fyrirgefa orö sonarins, sem leyffti
sér aö tala illa um barn, sem
þjáftistaf erfiftum sjúkdómi. Mér
leizt ekki á hann, en ég varft aö
vifturkenna fyrir sjálfri mér aö
eitthvaft af þessari andúö stafaöi
af þvi hve illa tilhöfð ég sjálf var
og úfin eftir ferftina.
— Viljiö þér ekki fá yftur sæti?
sagfti doktor Renfeldt vingjarn-
lega og benti mér á brókafti-
klæddan stól. — Ég vil gjarnan
tala vift yöur, áftur en þér hittiö
sonarson minn.
Hann settist andspænis mér og
virti mig fyrir sér, en augnaráö
hans var ekki óþægilegt.
— Claes er — já, hann er
óvenjulegt barn og mér þykir
ákaflega vænt um hann. Strand-
berg læknir kemur hingaft á
morgun og segir yftur hvernig þér
eigift aft annast hann, svo viö
þurfum ekki aö ræöa þaö nú. En
eins og ég sagöi yftur, þá hefir
hann mikil óþægindi af ofnæminu,
sem þjáir hann. Hann var á
heimavistarskóla um tima, Matt-
híasarskólanum, en þaft gekk
ekki. Siftustu tvö ár hefir honum
verift kennt hér heima, hann hefir
haft fastan heimiliskennara. Sá
sem nú er hér, er ungur háskóla-
maftur. Hann heitir Hansson og
er kandidat i heimsspeki.
Sem nú er hér .... Ég haffti á til-
finningunni aft kennarnir hefftu
verift margir á undan honum.
— Claes er óvenjulega greindur
drengur og er, aft minu áliti, langt
á undan jafnöldrum áinum. Þér
haldift kannske aft ég segi of
mikift, stoltur afi, sagöi doktor
Renfeldt og hló. — Aft visu er ég
dálitiö veikur fyrir, þegar hann á
i hlut. Hann er eina barnabarniö
mitt og ég hefi auftvitaö dekraft
hann nokkuft. En þér megift ekki
taka allt trúanlegt, sem sonur
minn segir. Hann skilur ekki
börn og sizt dreng eins Claes. En
Framhald á bls. j30
m
$7. TBL. VIKAN 19