Vikan - 14.09.1972, Blaðsíða 37

GMnHraUHHHKmKBBMBBBMMBHHBHi
Þér lærió nýtt tungumál á 60 tfmuml
Llnguaphone
lykillinn að nýjum heimi
ENSKA. ÞÝZKA. FRANSKA, SPANSKA.
PORTUGALSKA. ITALSKA. DANSKA,
SÆNSKA. NORSKA. FINNSKA.
RÚSSNESKA. GRISKA, JAPANSKA o. fl.
Vcrð aðeins hr. 4.500-
AFBORGUNARSKILMALAR
Tungumclanómíhfid ó hljómplötum
eða tegulböndumt
Hljódfœrahús Reyhjauihur
Laugauegi 96 simi: I 36 56
og við segjum bara: Ak, þú
vesalings sál, við höfum engan
mátt til að gera neitt fyrir þig!”
Nú, þá grætur hann og flýgur
burt, en hann kemur alltaf aftur.
Já, strákur, maður finnur til með
þessari vesælu sál.
Þegar Oksönu batnaöi aftur,
gekk hún á hverjum degi að litlu
gröfinni. Þar sat hún og grét,
stundum svo hátt að heyra mátti-
um allan skóginn. Hún kenndi svo
f brjósti um barnið sitt, en Roman
tók það sér ekki nærri. Þegar
hann kom heim úr skóginum, tók
hann sér stöðu við hliöina á
Oksönu og sagöi.
„Steinþegiðu, heimska kona!
Er þetta nú til þess að gráta útaf!
Þetta barn er dautt, en kannski
kemur annað og það er miklu
betra. Það getur vel veriö að ég
hafi ekki átt þetta, ja, ég veit það
ekki. En fólk segir . . . En næsta
barn mun ég eiga.”
Oksana þoldi ekki, aö hann
talaði á þennan hátt. Þá hætti hún
að gráta og fór að ausa hann
illyröum. Jæja, Roman reiddist
henni ekki.
„Já, en hversvegna,” spurði
hann, „brúkar þú munn? Ég hef
ekki fullyrt neitt slikt, heldur
aðeins sagt, aö ég viti ekki neitt.
Ég veit ekkert, þvi að áður varst
þú ekki min kona, og þú hafðir
ekki átt heima i skóginum. En
þegar ég fór nýlega til þorpsins til
að sækja ljósmóðurina sagði hún:
Barniö kemur fullsnemma hjá
þér, Roman! ” Ég svaraði:
„Hvernig á ég aö vita hvort það
er snemmt eða ekki? . . . en hættu
nú að æpa, annars verð ég reiður,
og það getur átt sér staö, aö ég
berjti þig.”
Þá fór Oksana aftur að segja
ljótt við hann, þangaðtil hún
þagnaði loksins.
Það kom stöku sinnum fyrir, að
Oksana atyrti hann og yrði hann
reiður, þá þagnaöi hún og varö
hrædd. Hún lét vel að honum,
faðmaði hann og kyssti og horfði i
augu honum. Þá varð hann aftur
stilltur, þvi að, sjáöu til
strákur . . . þú veizt þaö kannski
ekki ennþá, en ég, gamlinginn, þó
að ég hafi aldrei sjálfur verið
kvæntur, þá hef ég samt tekið
3ftir þvi: ungar konur kyssa svo
dæmalaust blitt og hafa á valdi
sinu að draga hvern mann á tálar
hversu reiöur sem hann er.
Aha ... já, ég veit vel hvernig
þessar konur eru. Og Oksana var
ein þeirra kvenna, sem maöur sér
ekki mikið af nú á dögum. Já,
strákur, konurnar eru ekki eins
og þær voru áður.
'Einu sinni heyrðist klingja i
veiöihorninu i skóginum: Tra-ta,
tara-tarata-ta-ta! Það
bergmálaöi kátt og klárt I
skóginum. Ég var ennþá lltill
drengur og vissi ekki hvað það
þýddi: ég sá fuglana hefja sig af
hreiörum sinum, berja með
vængjunum og skrækja, og
hérana sem hoppuðu um leggja
eyrun aftur og hlaupa allt hvað af
tók. Nú, hugsaði ég,: „Má vera
eitthvert óþekkt dýr, sem flautar
svo fallega.” En þaö var ekkert
dýr, það var gósseigandinn, sem
kom riðandi á fák sinum og blés i
hornið, á eftir honum komu
hestasveinarnir með hundana i
böndum. A meðal leiö-
sögumannanna var Opanas Sch-
widiski hinn fagri, hann var i
blárri skikkju og reið rétt fyrir
aftan gósseigandann: Opanasvar
með húfu meö gullnu skyggni, og
hesturinn dansaði undir honum,
byssan gljáði á baki honum og
bandúran hékk I fetli um öxlina.
Gósseigandanum þótti nrjög
vænt um Opanas, þvi að hann lék
svo vel á bandúruna og söng svo
listilega. Uf, það var nú karl i
krapinu, þessi Opanas - fjandi
snotur var hann! Ekki þoldi
gósseigandinn jöfnun við
Opanas, Gósseigandinn var
orðinn sköllóttur, nefið á honum
rautt, og þó augun lýstu kæti, þá
voru þau ekki nærri eins falleg og
augun i Opanas. Stundum þegar
Opanas leit á mig - smápattann,
greip mig lika löngun til að hlæja,
þótt ég væri nú ekki neinn
stelpukrakki. Það var sagt, aö
forfeður Opanasar hefðu verið
Zaporogkósakkar og búið i
tjöldum hinumegin við Dnjepr-
ána, og að fólkið þar væri fallegt
og hraust. Já, þú getur nú bara
leitt þér það fyrir sjónir, strákur:
að gripa hestinn og þjóta yfir
steppuna eins og fuglinn fljúgandi
með spjót i hendi, eða þá aö fella
tré - það er ekki það sama . . .
Ég hljóp út úr kofanum og sá
gösséigandann, sem einmitt kom
rlöandi I hlað, meö fylgdarlið sitt,
Roman kom lika út og hélt I
istaðið fyrir hann, meðan hann
fór af baki. Roman heilsaöi
honum með undirgefni.
„Hvernig liöur?” spurði góss-
eigandinn Roman.
„Æ-æ,” svaraði Roman, jú
þökk fyrir, mér liður vel, hvað
ætti svo sem að vera að mér? Og
þér sjálfur, hvernig liöur yður?”
Littu á. Roman kunni ekki að
svara gósseigandanum eins og
hæfði. Fylgdarliðið hló að þessum
oröum, og gósseigandinn brosti
lika.
„Nú, Guði sé lof að þér liður
vel,” sagöi gósseigandinn.
„Hvar er konan þin?”
„Ja, hvar getur hún verið? Ætli
hún sé ekki i kofanum . . .”
„Nú, þá förum við inn i
kofann,” sagði gósseigandinn,
„og þið menn, breiðið teppið á
grasið á meðan og hafið allt
tilbúiö handa okkur, þvi að
kannski er eitthvað til að óska
þeim nýgiftu til hamingju með.”
Svo gengu þeir inn i kofann:
gósseigandinn og á eftir honum
Opanas og Roman húfulausir og
loks Bogdan - elzti fylgdar-
maðurinn og trúasti þjónn góss-
eigandans. Já, nú á dögum finn-
ast ekki aðrir eins þjónar.
Bogdan var gamall maður,
strangur við vinnuhjúin, en eins
og hundur gagnvart góss-
eigandanum. Það var sagt, að
þegar foreldrar Bogdans dóu,
bæði hann gamla gósseigandann
að gefa sér býli, þvi að hann vildi
gjarna kvænast. Sá gamli gaf
honum það þó ekki, en réð hann til
aö gæta unga herrans: „Hérna
hefur þú dálitið,” sagði sá gamli,
„i staðinn fyrir föður og móður og
konu.” Svo gætti Bogdanitch
sonar gamla gósseigandans og ól
hann upp, kenndi honum að sitja
á hesti og handleika byssu. Þegar
ungi maðurinn óx upp og varð
sjálfur gósseigandi, fylgdi
Bogdan gamli honum alltaf eftir
eins og hundur. O-já, ég verö að
segja þér sannleikann: margir
bölvuðu Bogdan . . . og alltaf var
það gósseigandanum að kenna.
Fyrir hans tilmæli hefði Bogdan
fargað fööur sinum.
Ég, strákpattinn, hljóp lika á
eftir þeim inn I kofann, það var
auðvitað forvitnilegt. Hvert sem
gósseigandinn fór, elti ég hann.
Ég horfði á gósseigandann i
miðjum kofanum, strjúka yfir-
skeggið og brosa. Roman gekk
um gólf og þæfði húfuna I hönd-
unum, og Opanas hallaöi sér upp
aö vegg og stóð þar sem eikartré i
óveöri. Hann hrukkaði enni allt
annað en glaður á svip . . .
Þeir sneru sér að Oksönu.
Bogdan sat útaf fyrir sig á
bekknum i horninu og hengdi
haus, þar til gósseigandinn
skipaði honum aö gera eitthvað.
Oksana, sem stóö við ofninn, leit
undan og roðnaði eins og valmúi I
byggakri. A-já, það var eins og
hún finndi á sér, að eitthvað kæmi
fyrir hennar vegna. Já, ég verð
nú að segja þér strákur, aö þegar
þrir menn horfa á konu, kann það
ekki góðri lukku að stýra -
áreiöanlega fara þeir i taugarnar
hver á öðrum, ef ekki fer ennþá
verr. Já, ég veit það, þvi aö ég hef
sjálfur orðið vitni að þvi
„Jæja, hvaö segir þú nú,
Roman minn,” gósseigandinn
brosti, „hef ég þá ekki útvegað
þér konu?”
„O-já,” svaraöi Roman, „konu
svona eins og gengur!”
Opanas yppti öxlum, svo renndi
hann augunum til Oksönu og
hvislaði eins og að sjálfum sér:
„Já - kona! ef hún hefði aðeins
ekki lent i höndunum á svona
skynskipting!”
Roman, sem hafði heyrt þessi
orð, sneri sér að Opanas og sagði:
„En, hr. Opanas, hversvegna
finnst yður eiginlega aö ég sé
kjáni? Hvað eigið þér við með
þvi?”
„Af þvi,” svaraði Opanas „af
þvi að þú hefur ekki vit á að hafa
auga með konunni þinni,
þessvegna ertu skynskiptingur.”
Já, það sagði Opanas við hann!
Gósseigandinn trampaði I gólfið,
Bogdan hristi höfuðið, og Roman
hugsaði sig andartak um, lyfti
höföinu og leit á gósseigandann.
„Hversvegna á ég að hafa augu
37. TBL. VIKAN 37