Vikan - 28.09.1972, Blaðsíða 31

hefi fengið áhuga á að hjálpa
taugveikluðum börnum. Ef ég fæ
og tek að mér hlutverk i fram-
tlðinni, þá er þaö fyrst og fremst
til að afla fjármuna, svo ég geti
rekiö heimili fyrir taugaveikluð
börn.
Coral Atkins hefir tekið á leigu
hús I Berkshire. Þaö er frá
sautjándu öld og i þvi eru átján
herbergi. Hún hefir leigusamning
tii 28 ára. Hún spyr: — Kaupið
þið húsin hér i Noregi? 1 Englandi
leigjum við þau.
Hún hefir fengið leyfi til að reka
heimili fyrir 10 taugaveikluð börn
og aö sjálfsögðu ætlar hún að búa
þar lika með Harry syni sinum.
Hún ætlar að ráða kunnáttufólk til
að annast börnin og hún veröur að
reka heimilið fyrir eigin fé i eitt
ár, en þá getur hún fengið
rikisstyrk, ef allt gengur vel.
Coral Atkins gerir nú allt sem
hún getur til að safna peningum
fyrir heimilið og hún hefir fengið
góða aðstoð frá vinum sinum og
starfsfélögum, sem hjálpa henni
lika við að koma húsinu i lag, en
það hefir staðiö autt i tvö ár.
Pópsöngkonan Julie Felix hélt
tónleika i Englandi, til ágóða
fyrir barnaheimilið og Colin
Campell (David Ashton) fór til
Danmerkur i þeim tilgangi, en sú
för gaf reyndar ekki góöa raun, ef
taka skal blaöafréttir trúanlegar.
Coral er mjög leiö yfir þvi.
Lokaspurningunni svarar hún
glaölega:
— Á milli okkar Colins Campell
er ekkert annað en venjuleg
vinátta og hefir aldrei verið.
SLYS
Framhald áf bls. 17.
að komast að nokkru grun-
samlegu. En sú er alls ekki
raunin. Þegar hún var átján ára,
var hún ástfangin af ungum
manni, en stjúpfaðir hennar
notaði vald sitt til að stia þeim
sundur. Hún og stjúpfaðir hennar
gengu, eitt kvöldið, eftir hættu-
legri klettabrún. Þá skeði slys.
Stjúpinn gekk of langt fram á
brúnina, sem brast undan fótum
hans. Hann féll fram af brúninni
og var látinn, þegar komiö var að
honum.
- Þú heldur þó ekki ....
- Það var slys. Slys. Anthony
fékk of stóran skammt af ^r-
seniki. Það var lfka slys. Henni
hefði aldrei verið stefnt fyrir rétt,
ef ekki heföi komið upp sá orö-
rómur, aö annar maður væri með
Ileiknum, en hann hvarf reyndar
af sjónarsviðinu. Það var eins og
hann hafi ekki verið ánægður með
þessi málalok, þótt kviðdómurinn
hafi verið þaö. Ég skal segja þér
eitt, Haydock, hvað þessari konu
viðvikur, þá er ég hræddur um
nýtt - slys.
-En það eru níu ár, siðan þetta
skeði, maldaði Haydock i móinn. -
Hversvegna þarf endilega að
verða nýtt „slys” nú?
- Það þarf ekki endilega að ske
núna, svaraði Evans. - En með tið
og tima, þegar tækifæri býðst.
Haydock yppti öxlum.
- Jæja, og hvernig á að koma i
veg fyrir það?
- Ég veit það ekki, sagði Evans
þungbúinn. - Ef ég vissi þaö, þá
liði mér töluvert betur.
- Væri ég i þinum sporum,
skyldi ég ekki leggja heilann i
bleyti, sagði Haydock. — Það
kann aldrei góðri lukku að stýra.
En góðar ráðleggingar vinarins
voru ekki að skapi gamla
lögregluforingjans. A leiðinni til
bæjarins, velti hann þvi fyrir sér,
hvernig bezt væri að haga þessu
máli.
Hann var á leið inn i pósthúsið,
til að kaupa frimerki, þegar hann
rakst einmitt á manninn, sem
samtal þeirra vinanna hafði
snúizt um, manninn, sem hann
hafði svo miklar áhyggjur af,
Merrowdene, fyrrverandi
prófessor i efnafræði. Þetta var
vingjarnlegur maður, glæsilegur
eftir aldri, en oftast svolitið við-
utan. En hann þekkti strax
lögregluforingjann, heilsaði
honum elskulega og beygöi sig
um leiö, til að taka upp bréf, sem
hann hafði misst á götuna. Evans
var fljótari til, bað hann af-
sökunar á árekstrinum og rétti
honum bréfiö. En honum varö
litið á umslagið. Þar stóð nafniö á
þekktu tryggingafyrirtæki og
þetta var ábyrgöarbréf.
Vekjaraklukkan i lögregluheila
Evans tók nú aö hringja. Hann
tók snögga ákvörðun. George
Merrowdene áttaði sig ekki á þvi
hvernig þaö atvikaöist að hann
var farinn að rölta eftir götunni
við hliö Evans lögregluforingja
og þvi siöur gat hann skýrt það
hversvegna samtal þeirra snerist
um liftryggingar.
Evans átti ekkert erfitt með að
komast að efninu. Merrowdene
dró heldur ekki dul á það, aö
hann hefði nýverið keypt lif-
tryggingu, til öryggis fyrir konu
sina. Hann vildi lika heyra álit
Evans á liftryggingum yfirleitt og
hvert álit hann heföi á þessu á-
kveöna tryggingafélagið
- Ég hefi undanfarið hætt mér
út I vafasöm viðskipti, svo tekjur
minar hafa rýrnað, sagöi hann. -
Ef eitthvað kæmi fyrir mig, þá
væri konan min frekar illa stödd,
en þessi trygging veitir henni
nokkuð öryggi.
- Og hún er ekkert mótfallin
þeirri ráðstöfun? sagði Evans I
léttum tón. - Þér vitið, sumar
konur eru svo óraunsæjar, þegar
talað er um tryggingamál. Lika
hjátrúarfullar, halda að það boði
eitthvað slæmt ....
- Nei, nei, Margaret er mjög
raunsæ kona, svaraði
Merrowdene brosandi. - Hún er
alls ekki hjátrúarfull. Ég held
jafnvel að hún hafi stungið upp á
þessu sjálf. Henni fannst leiðin-
legt hve áhyggjufullur ég var.
Evans hafði sannarlega fengiö
þá vitneskju sem hann vildi.
Hann var áhyggjufullur á svip,
þegar Merrowdene skildi við
hann. Anthony sálugi hafði ein-
mitt liftryggt sig, nokkrum vikum
fyrir andlátið ....
Evans var ekki i nokkrum vafa
lengur. Spurningin var aðeins um
það, hvaö hann ætti að taka til
bragðs.Hann vildi ekki standa
glæpamann að verki, hann vildi
koma I veg fyrir glæpinn og það
var miklu erfiðara hlutverk.
Hann gruflaði út i þetta allan
daginn.
Siödegis þennan dag, hafði
Rauða kross deildin i bænum
basar 1 trjágaröi, sem heyröi
undir herrasetur i nágrenninu.
Evans fór þangað, keypti númer
á tombólunni, gat upp á þyngd á
grls og skaut I mark, en hugur
hans var viðsfjarri og hann var
mjög hugsandi.
Þá kom hann auga á vin sinn
Haydock, svolitiö álengdar. Hann
var að tala viö einhverja konu,
sem yfirgaf hann og kom i áttina'
til Evans. Þetta var frú
Merrowdene. Hann tók skyndi-
lega þá ákvörðun að ávarpa frúna
og þessvegna gekk hann i veg
fyrir hana.
Frú Merrowdene var glæsileg
kona. Hún hafði hátt og hvelft
enni, mjög falleg, brún augu og
var bliðleg á svipinn. Hún leit út
eins og itölsk madonnumynd og
hún undirstrikaði þaö með þvi að
skipta hárinu i miðju og greiða
þaö i mjúka lokka við eyrun. Hún
talaöi lágt og rödd hennar var
þægileg. Hún heilsaöi Evans með
hýrlegu brosi.
- Mér sýndist að þetta væruð
þér, frú Anthony - ég á við frú
Merrowdene, sagði hann rólega.
Mismælin voru með vilja gerö og
hann virti hana fyrir sér i laumi.
Hann sá aö hún leit snögglega upp
og hann heyrði lika að hún tók
andann á lofti, en það var ekkert
aö sjá i rólegum augunum.
- Ég er aö leita aö manninum
minum, sagði hún rólega. - Hafiö
þér séð hann?
- Hann var i leið i hina áttina,
þegar ég sá hann.
Þau gengu i þá átt og hún
rabbaði rólega viö hann á meðan.
En sú kona! hugsaöi hann með
aðdáun. Þvilik rósemi! Otrúlegur
viröugleiki! Já, hún var merkileg
kona og mjög hættuieg. Það var
hann viss um, mjög hættuleg
kona.
En hann var ánægður meö
þetta fyrsta skref sitt til fram-
kvæmda. Hann hafði látiö hana
skilja að hann vissi hver hún
væri. Þá myndi hún gæta sin, ekki
þora að gera neitt aö óyfirveguðu
ráði. En þaö þyrfti á einhvern
hátt að vara Merrowdene viö . . .
Þau rákust á mann hennar, þar
sem hann stóð og virti fyrir sér
klnverska brúðu, sem hann hafði
unnið á tombólunni. Konan hans
stakk upp á þvi að þau færu heim
og hann kinkaöi ákaft kolli.
Svo sneri frú Merrowdene sér
að lögregluforingjanum.
- Viljið þér ekki koma með
okkur heim og fá tesopa i ró og
næði?
Var ekki rödd hennar eilitið
storkandi? honum fannst það.
- Þakka yöur fyrir, það væri
mér mikil ánægja.
Þegar þau komu heim að nota-
lega, gamla húsinu þeirra, hvarf
hún frá andartak, kom siðan til að
dúka teborðið og setja vatn i
silfursamovarinn. (Jr hillu við
arininn, tók hún þrjár litlar
skálar og diska.
- Við drekkum alltaf sérstaka
tegund af kinversku te, svo við
drekkum það lika úr kinverskum
skálum I staö bolla. Hún leit niður
I eina skálina, setti hana aftur I
hilluna og tók aöra i staðinn.
- George, nú hefir þú notað te-
skálarnar einu sinni ennþá á
rannsóknarstofunni!
- Fyrirgeföu, vina min, sagði
prófessorinn afsakandi. Þær eru
svo hentugar á stærð. Ég var
búinn að panta skálar af þessari
stærð, en þær eru ekki komnar.
-Einhverntima kemur að þvi að
þú eitrar fyrir okkur með þessu
tiltæki þinu, sagði konan hans og
hló stuttlega. - Frú Davis finnur
þær á rannsóknastofunni og
stingur þeim upp i hillu, án þess
að þvo þær nógu vandlega. Þú
notaðir eina til að blanda i
blásýru um daginn. Þetta er
hræðilega hættulegt, George!
Merrowdene varö dálitið ergi-
legur á svipinn.
- Frú Davis á ekkert erindi inn á
rannsoknastofuna. Hún á ekki að
snerta neitt þar.
- En við drekkum oft te þar og
skiljum skálarnar eftir. Hvernig
á hún þá aö vita hvað er hvaö?
Vertu nú sanngjarn, elskan.
Merrowdene sagðist ætla aö
skreppa frá.
- Evans var mjög undrandi. Af
einhverri óskiljanlegri ástæðu
var frú Merrowdene að sýna
honum I tvo heimana . . .Atti
þetta að verða „slys”? Var hún
að tryggja sjálfa sig á einhvern
hátt með þessu? Svo þegar
„slysið” raunverulega yrði, þá
gæti hann ekki annaö en borið
vitni, henni til hagsbóta? Þetta
var heimskulegt af henni, þvi að
fyrir þann tima væri honum
ábyggilega orðið ljóst hvernig
hún framkvæmdi þetta . . .
En Svo saup hann hveljur. Hún
var búin að hella tei i skálarnar
og setti eina fyrir framan hann.
Framhald á bls. 34.
39. TBL. VIKAN 31